Ook is het een fase waarin je, je huidige leven onder de loep neemt. Gevoelens en emoties zijn ‘heightened’ en komen dubbel zo hard binnen. Ik moet zeggen dat ik dit zelf geregeld, in meer of mindere mate, ervaar. Ik denk met name veel terug aan mijn moeder. Een krachtige, liefdevolle en zorgzame vrouw, die eerlijkheidshalve ook niet altijd even makkelijk was. Tja, denk je nu, iedereen heeft zijn haken en ogen en dat klopt. Dat neemt niet weg dat ik, nu ik zelf in de overgang ben, dit soort dingen van vroeger de revue laat passeren.
Mijn moeder had Alzheimer, een vreselijke slopende ziekte, die haar tot op het bot veranderd heeft naar een afhankelijk en onzeker hoopje mens. Een schim van de vrouw die ze ooit was. Ondanks het verdriet, de onmacht, het gevoel van intens medelijden en de boosheid die dit met zich meebracht, was ik ook een soort van dankbaar voor deze fase. Dankbaar voor het ontzettende lieve en schattige moedertje wat zich ontpopt heeft tijdens haar ziekte. Toch was er ook iets wat mij daarin bezighield. Was dit nu mijn echte moeder of was het die totaal andere vrouw? Was dit haar ware karakter en is mijn moeder nooit echt zichzelf geweest? Of was het een mengelmoesje van de vrouw van vroeger? Ik brak er mijn hoofd soms over. Ook voelde ik een vorm van schuld. Schuld, omdat deze moeder veel zachter en opener was dan de moeder van vroeger en ik haar ontzettend lief vond. Deze moeder wilde lichamelijk contact, kroelde vaak en zei dagelijks dat ze van mij hield.
In het begin wist ik niet goed hoe ik daarmee om moest gaan, wanneer ze mij beetpakte en zo vol overgave kroelde en de liefde verklaarde. Wat zei dit eigenlijk over mijzelf en mijn mama?
Een probleem, levensvragen of iets belangrijks met haar delen, ging niet meer.
Ik miste dat heel erg. Vroeger kon ik zo kwaad op haar worden wanneer ze mij weer eens de les las of tegen mij aan liep te zeuren. Nu had ik er alles voor over gehad dat ze mij weer eens op mijn vingers tikte. Dat ik haar dan, net als vroeger, weer eens de volle laag kon geven omdat ze in mijn ogen bemoeiziek was. Of haar om raad vragen, hoe zij dat nu vroeger deed, maar ook dat ging niet meer. Ik kon alleen nog eenvoudige en open vragen stellen. Wanneer ik haar iets vroeg, waar ze geen antwoord op kon geven omdat ze het gewoonweg niet meer wist, zag je het ongemak en de angst in haar ogen. Angst omdat ze bang was dat je verder vroeg en ongemak omdat ze zichzelf in de vergevorderde fase nog steeds schaamde en verzette tegen haar ziekte. Wat erg was dat toch. Het verzet werd wel steeds minder, wat maar weer bewees hoe slecht het met haar gesteld was. Ze wist niet meer hoeveel kinderen of kleinkinderen ze had, vergat haar eigen en onze namen en kon hoogst verbaasd zijn wanneer ze hoorde dat ik getrouwd was. Mijn verhalenbundel zwierf door het huis en ze bladerde het geregeld door. ‘Wat een leuk boek,’ zei ze dan lachend.
De foto van mij op de achterflap, zei haar niets. Wat hartverscheurend en verdrietig dat ze dit niet meer bewust heeft meemaakt, wat zou ze trots zijn geweest.
Het maakte dat ik mij soms eenzaam voelde en het gevoel van onmacht en onrechtvaardigheid mij bij de strot greep. Hoe wrang was het, dat je iemand zo ontzettend kon missen, terwijl ze er fysiek nog was. Al mijmerend kon ik dan tot de conclusie komen dat mijn leven best gecompliceerd was. Twee zussen, waarvan één met down, de andere aan de andere kant van de wereld woont, een moeder met Alzheimer en een vader die er grotendeels alleen voorstond omdat ik niet echt naast de deur woon. Het waren keiharde feiten die ik kon overdenken en maakte dat ik soms zou willen gillen van onmacht en frustratie. Ondanks dit alles, is schrijven mijn zegening, het is mijn uitlaatklep. Mijn baken in een woelige zee van emoties, die mij houvast geeft.
Wanneer gedachten of emoties mij te veel worden, klim ik in mijn toetsenbord en tik erop los. Erover praten vind ik moeilijker, omdat woorden soms de lading niet dekken. Erover schrijven gaat mij beter af en woorden vloeien uit mijn handen. Het werkt zo helend en wanneer ik het stukje na een paar dagen teruglees, zie ik alles zoveel helderder.
Ik schrijf, begrijp en verwerk, waardoor ik ondanks alles groei en bloei.
Comments
- 28 juni
1- 28 juni
- Hide replies (1)
1- 28 juni
0