Mijn pen
Ja mensen, jullie moeten echt eens kennis maken met mijn pen! Het is namelijk, niet zomaar een pen!
Ik kreeg hem toen ik veertien was, van mijn vader. Eigenlijk weet ik niet eens meer wat de aanleiding was en, ik zag ook niet zoveel in die pen. Ik stopte hem in mijn etui en dat etui ging, samen met mijn schriften en boeken, in mijn schooltas.
De volgende dag fietste ik naar school. Ook weer heel gewoon, net zoals die pen, tenminste, dat dacht ik.
De school was in Hengelo, ongeveer 16 kilometer fietsen en het regende! Maar net niet hard genoeg om mijn regenpak aan te gaan trekken. Je weet wel, zo’n druilerig buitje waarbij je steevast achteraf spijt hebt dat je er niets aan had gedaan.
Drijfnat kwam ik dus op school aan. Zelfs mijn leren schooltas met van die grote vakken voorop, (die had je toen veel) was van binnen toch wat nat geworden.
Het eerste uur, Wiskunde, nee niet bepaald de les die mijn humeur erop vooruit zou laten gaan. Natuurlijk mocht ik voor de klas even een berekening gaan maken van een bepaald soort oppervlak. Geen idee meer wat het was, maar ik stond behoorlijk voor gek.
Wiskunde is niet bepaald mijn sterkste kant. Goed, ik had dus behoorlijk de smoor in.
Stomend (van de verdampende regen en mijn humeur) ging ik na de les uitrazen in de aula. We hadden even pauze omdat we later begonnen waren dan het eerste uur. Een van de jongens waar ik op de terugweg vaak mee fietste, vroeg: “Wat heb jij voor gedicht gemaakt voor Nederlands zometeen?”
Verbaast kijk ik hem aan…”Gedicht?”
“Ja, we moesten toch zo’n gedicht maken, die moeten we vandaag inleveren.”
Verschrikt keek ik hem aan. Shit, gedicht. Een blik op de klok vertelt mij dat ik nog iets van drie minuten heb. Snel haal ik mijn schrift tevoorschijn, en mijn pen. (ja, die ene ). Ik schrijf:
Mijn ziel
Zieltoogt
Zo zielig
Ontzield
Door andere zielepoten.
Voor mijzelf was mijn creatie vrij simpel, het eerste woord dat ik kon bedenken, dat een paar keer de lucht in gooien en op een andere manier laten landen. Niet zo veel soeps.
Ik leverde het in bij mijn docent.
We hadden een vrij normale les, natuurlijk over dichtvormen en grote dichters. Ik vond het heerlijk om de ritmes in de teksten te zien, zo knap om zonder rijm een verhaaltje te realiseren dat loopt, dat lijkt te dansen op het papier. Dat geen enkele hapering kent behalve de bewust geplaatste. Ik kon ervan genieten.
Aan het eind van de les moest ik even blijven zitten. Tja, het kon natuurlijk ook niet ongemerkt blijven. Mijn gedicht was prutswerk!
Onze docent kwam naar mij toe en vroeg: Gaat het met je?
“Huh?’
Deze keer kreeg ik niet eens de opgetrokken wenkbrauw omdat ik met twee woorden had moeten spreken.
“Je gedicht, het is zo somber, maar wel heel mooi gemaakt.”
Ik kreeg een tien, mijn gedicht kwam in het schoolkrantje en ik, ik kwam met de schrik vrij.
Lag het aan die pen? Ja weet je, als jochie dat ook toen al graag fantaseerde, moest ik natuurlijk ergens de verklaring neerleggen. De pen heb ik nog. Ik schrijf er nu en dan mee.
Weet je wat? Ik zal nog vaker een van mijn pennenstreken met jullie delen. Want deze pen heeft mij, maar ook een paar anderen vaker uit de brand geholpen.
Comments
- 27 juli
1- 24 juli
1- 24 juli
1- 23 juli
1- 23 juli
1