Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Mijn ultieme vakantie!

De zon schittert op de glimmende motorkap van de witte Range Rover Sport. De wielen glijden geluidloos over het wegdek. En de muziek komt luid uit de boxen. Ik beweeg mijn hoofd op de maat van de muziek, en playback een aantal woorden mee.

Geschreven door Ivanne Santing
Geschreven op: 26 okt 2020
Gepubliceerd op: 6 mei 2021
0
62
0
Afbeelding door Rafael Leão via Unsplash
Ik draai de volume knop naar links, langzaam gaat de muziek zachter en is nu bijna niet meer te horen. Ik draai het raampje open. Van achter een korte rij struiken kan je de golven horen overslaan. Maar de zee is niet te zien. Ik draai de muziek weer harder, en we vervolgen onze weg.

Na drie minuten rijden, worden de struiken lager en de zee steeds meer zichtbaar. In de verte zie ik een bord langs de kant van de weg staan. “Bay of Martyrs – turn right 300m”. Al gauw volgt nog een bord: “Welcome to Peterborough”.

100 meter na het welkomsbord, stuur ik de auto naar rechts. We rijden een kleine parkeerplaats op, er kunnen ongeveer 20 auto’s worden geparkeerd. In het midden staan twee auto geparkeerd, een zwarte Volkswagen en een rood tour busje. We rijden een rondje over de parkeerplaats en parkeren de auto aan de zee kant.
We draaien de raampjes dicht, de muziek uit en stappen uit de auto. Het warme asfalt brand onder mijn voeten, snel schuif ik mijn voeten in mijn zwarte teenslippers. Ik pak mijn zonnebril van het dashboard en gooi vervolgens mijn autodeur met een klap dicht.

Ik neem twee stappen van de auto af, en doe hem op slot. Vervolgens loop ik een klein paadje op, het is een onverhard pad, om de meter staat een houtenpaaltje in de grond – deze zijn allemaal verbonden met een dun schrikdraad.
Nog geen vijftig meter verder volgt een metalen hek, op het paaltje naast het hek, staat een klein bordje met een verboden voor honden teken. Ik strek mijn rechterhand uit en trek aan het hek en stap er voorbij. Achter het hek is een houten trap – de trap telt ongeveer veertig treden.

Met de zon op mijn gezicht ren ik de trap af. Direct van de trap raken mijn tenen het warme zand. Ik loop 5 meter verder naar voren, en daar sta ik dan. Met mijn voeten in het warme zand, het zee water dat het zand tussen mijn tenen weg spoelt en zich vervolgens weer terug trekt. De zon op mijn gezicht, de wind in mijn haren.

“Ja! Dit is absoluut mijn favoriete plek op aarde. Op een klein verlaten strand, langs de Great Ocean Road in het zuiden van Australië.”
0
Geschreven door Ivanne Santing
Geschreven op: 26 okt 2020
Gepubliceerd op: 6 mei 2021
0
62
0

Recente en relevant artikelen