Dit is een ietwat persoonlijk artikel. Wellicht roept de voorgaande zin uitgebreide vraagtekens op, aangezien ik niets anders heb gedaan dat zeer persoonlijke artikelen schrijven, in ieder geval artikelen over zeer persoonlijke zaken. Ik heb het uitgebreid over mijn liefdesleven, mijn seksualiteit, mijn persoonlijkheidsproblemen en mijn jeugd. Sterker nog: ik gooi alles op tafel alsof ik ervan uitga dat ik toch niets meer te verliezen heb. Ik vraag me af of je ondertussen het gevoel hebt dat je me kent. In ieder artikel wil ik je een stukje meer H geven. Je mag veel stukjes van mij, maar niet alles. Zoals je weet, kan ik mezelf niet volledig aan een ander geven.

In dit artikel gaat het om mijn allergrootste passie: schrijven. Als jong kind begon ik hier al mee. Ik typte korte verhaaltjes, die ik vervolgens uitprintte en samenbundelde. Mijn schrijf- en illustratie skills waren toen nog niet zo goed als nu, maar het idee en de intentie waren er. Ik gebruikte mijn creativiteit, mijn fantasie en de wil om zelf in de hand te hebben hoe een verhaal begint of eindigt; iets wat ik al tweeëntwintig jaar in mijn persoonlijke leven probeer te doen, maar vooralsnog niet gelukt is.

Kun je je voorstellen hoe prachtig het is dat je de macht hebt om zelf te bepalen wat de inhoud is van een verhaal? Kun je je voorstellen hoe het voelt wanneer niemand invloed kan uitoefenen op het verloop van zaken? Niemand, behalve jijzelf. Klinkt dit niet als iets euforisch? Het leven is één groot toneelstuk. Op het toneel des levens ben jij louter een decorstuk dat bij iedere scène wordt verplaatst. Soms doe je ertoe, soms niet. Soms ben je het pronkstuk, soms vang je stof op in een hoekje en op beide heb je geen enkele invloed.

Ik schrijf en ik kies ervoor om in deze tekst geen decorstuk te zijn. In dit artikel heb ik de regie. Wanneer heb jij die?

Veel liefs,

H.