Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Moordenares

De volgende tekst is een literaire fictie. Het schrijven ervan is geïnspireerd op huiselijk geweld tegen vrouwen, waar (naar mijn mening) nog weinig over wordt gesproken.

Geschreven door Kasia Poltorak
Gepubliceerd op: 17 juni 2021
4
38
4
Moordenares
Moordenares
Lief Dagboek!

Waarom is het leven zo oneerlijk? En waarom doen de mensen van wie we houden ons pijn, dwingen ze ons om de moeilijkste beslissingen te nemen?

Ik bracht de laatste twee weken in de hel door, opgeschort tussen het lijden en huilen van mijn zes maanden oude dochter voor wie ik niet meer kon zorgen.

Waarom heeft hij me dit aangedaan? Ik kan het niet begrijpen. Ik zal hem nooit vergeven dat hij me zoveel pijn heeft gedaan. Ik zal mezelf nooit vergeven voor de beslissing die ik heb genomen.
Een maand na de geboorte van Eva begon hij te praten over een tweede kind. Ik wilde niet de volgende zware zwangerschap en de volgende pijnlijke bevalling. Ik wilde alleen maar herstellen, al mijn aandacht en liefde aan mijn dochter schenken.
Ik dacht dat hij mijn argumenten zou begrijpen en dat ik hem zou overtuigen. Ik verzekerde hem dat zodra Eva ouder zou worden, we terug zouden komen op dit onderwerp waar ik destijds niets over wilde horen. Maar hij stond erop, hij drukte door. Hij werd steeds heviger. Ik raakte in paniek toen hij overstuur was dat ik een slechte vrouw was en hem geen ander kind wilde geven.
Die nacht, toen ik ermee instemde dichterbij te komen, vroeg ik hem voorzichtig te zijn. Ik gebruikte geen anticonceptie en hij wilde geen bescherming gebruiken. Ik probeerde waakzaam te zijn en ervoor te zorgen dat hij niet te ver ging. Hij beloofde dat hij niets zou doen zonder mijn toestemming. Hij loog tegen me, hij sloeg me zo veel. Ik probeerde me los te maken, schreeuwend dat ik dat niet wilde. Hij hield me stevig vast en maakte af wat hij begon.
- Waarom deed je dat? Ik vroeg je om voorzichtig te zijn! - Snikte ik en veegde mijn dijen nat met heet sperma. Mijn hele lichaam deed pijn. Mijn polsen, die hij zo-even strak kneep, brandden van vuur. De wereld smolt in een zee van tranen die over mijn wangen stroomde.
- Jij gaat kinderen bevallen als ik dat wil. Ik zal je niet verdomme vragen of ik de tweede keer vader zou moeten zijn! Je bent mijn vrouw en je hebt plichten tegenover mij, begrijp je?! - schreeuwde hij.
In de volgende dagen deed hij alsof er niets ergs tussen ons was gebeurd. Alleen vragen over hoe ik me voelde, gaven aan dat hij wachtte op de eerste tekenen van zwangerschap. Hij was ongeduldig en ik bad niet zwanger te zijn.
Met het begin van de eerste misselijkheid was mijn wereld in puin. Op dezelfde dag regelde ik een afspraak met de verloskundige. Ik ging naar binnen met mijn ziel op mijn schouder. Ik kon niet op adem komen uit angst. Mijn handen waren koud en nat van het zweet. Mijn benen op de gynaecologische stoel trilden. De informatie die ik hoorde was de zin voor mij.
- Je bent echt zwanger - begon ze. Ik heb de rest van de woorden niet gehoord. Mijn kreet klonk in mijn oren.
- Ik vroeg hem, ik vroeg hem voorzichtig te zijn en op te letten. Ik wilde het niet - legde ik uit, vechtend met een snikkende traan in mijn keel.
De verloskundige zag mijn eerste reactie en hielp me meteen om op te staan, me aan te kleden en op een stoel aan het witte bureau te gaan zitten. Ze ging tegenover me zitten en keek aandachtig naar mijn reactie.
- Heb ik het goed begrepen? - Ze begon onzeker. – Ben je niet akkoord gegaan met de zwangerschap? Dat wilde je niet?
Na een ongecontroleerde explosie die ik absoluut had moeten stoppen, voelde ik me verplicht de situatie op te helderen. Ik vertelde over wat er tussen mij en mijn man was gebeurd en wat de vrucht was van een klein, onschuldig wezen dat in mij begon te groeien en dat ik dat niet wilde.
Ik was moe. Moe van 's nachts opstaan; moe van het feit dat Eva bleef huilen en dat ik voor het huis en ons gezin zorgde. Ik was niet klaar voor een ander kind. Ik voelde dat mijn lichaam de volgende grote inspanning niet kon verdragen. Ik was bang dat toen ik instemde met een nieuw zwangerschap, ik mijn man zou laten zien dat ik ondergeschikt aan hem was. Dat hij alles met me kan doen.
Ik kon mijn twee jonge kinderen niet grootbrengen zodat Leon ze aan zijn vrienden kon laten zien. De boodschappen naar huis brengen met een kleine Eva op één schouder, het huis verzorgen en eten klaar maken, ging mijn kracht te boven. Misschien als Leon een beetje begrip en mannelijkheid toonde, hielp hij me en ondersteunde hij me, zou ik anders de uitbreiding van het gezin benaderen. Voor hem waren alleen vrienden, feesten en vrije tijd besteed aan rust en ontspanning van belang, terwijl ik letterlijk op mijn hoofd stond om ons gezinsleven in toom te houden. Eva was geen gepland kind, hoe meer ik niet begreep waarom hij erop stond dat er nog een kind zou komen. Hij wilde ons nu al niet. Dit was niet alleen duidelijk in zijn gedrag, maar ook in de manier waarop hij naar ons keek.
- Je partner dwingen om seks te hebben is een soort verkrachting. - Zei de verloskundige serieus. - Je bent slachtoffer geworden. Het slachtoffer van een brutale echtgenoot, een tiran, die het recht lijkt te hebben om te beslissen over je lichaam en welke veranderingen het zal ondergaan. Meld dit ergens, anders ben ik genoodzaakt deze stap na je te zetten. Medische vertrouwelijkheid is niet van toepassing op informatie over huiselijk geweld. - Ze eindigde dit met nadruk.
Ik overtuigde haar om geen stappen te ondernemen. Eindelijk, op de hoogte dat ik het recht heb om mijn zwangerschap te beëindigen, ben ik naar huis teruggekeerd. Ik herinner me de weg terug niet. Ik was depressief, versuft en geschokt. Mijn wereld stortte met elke voorbijgaande minuut nog meer in. Ik besloot om nog nergens over met Leon te praten. Ik deed alsof ik bij de huisarts op een controle was. Hij vroeg het niet, hij was niet geïnteresseerd. Het maakte niet uit hoe ik me voelde en/of alles goed met me was. Hij, niemand weet waarom, wachtte gewoon op nieuws over een ander kind.
Ik heb nog een week meegemaakt tussen wakker blijven en een soort droom. Ik slenterde door het huis, liep van kamer naar kamer en vroeg me dagenlang koortsachtig af wat ik moest doen. Wat te doen? Welke beslissing te nemen? De klok tikte, de dagen gingen voorbij. Ik had steeds minder tijd. Hoe kon ik de juiste keuze maken? Elke uitweg uit de situatie waarin ik verstrikt was, leek mij verkeerd en ongepast. Wat ik ook besluit, ik zou het verkeerde doen.
Waarom moest ik kiezen tussen het ene leven en het andere? Waarom heeft hij me dit aangedaan? Ik zag Eva rustig slapen en stelde me voor hoe mijn leven eruit zou zien als ik zou besluiten dit kind geboren zou laten worden dat in mij groeit. Als ik besluit om een abortus te ondergaan, zal ik dat mezelf dan ooit vergeven? Zal ik ermee kunnen leven?
Op de avond vooraf het telefoongesprek met de dokter, kwam Leon volledig dronken thuis. Hij wankelde in de deuropening en ik voelde een groeide haat voor hem. De geur van alcohol maakte mij misselijk. Mijn hart was vervuld van angst. Ik weet niet hoe de ruzie volgde, toen het handgemeen. Toen hij de eerste klap sloeg gaf en schreeuwde dat ik een ongehoorzame hoer was. De beslissing die ik nam werd bepaald door een paarse kneuzing onder mijn linkeroog. Nee, dit wilde ik niet voor mezelf en mijn dochter. Ik kon geen ander kind baren en hem veroordelen tot een ongelukkig leven met deze dronkaard. Niet voor een monster dat wil dat ik hem gehoorzaam, die ons pijn wilde doen, ons wilde vernietigen.
De afspraak in het ziekenhuis kwam snel dichterbij. Er werd mij beloofd dat ik na de ochtendtherapie 's avonds naar huis zou kunnen gaan. Ik vroeg mijn moeder voor hulp met Eva. Ik heb niet gezegd waar ik heen ging. Ik stamelde iets vaags en onsamenhangend, totdat ze eindelijk haar hand naar mij wuifde en kort zei: "Ga maar, we zullen het wel redden."
Nooit eerder leken ziekenhuisgangen zo sinister en koud. Ik werd naar een aparte ruimte geleid, waar ik in afgrijzen op de anesthesist wachtte. Een oudere vrouw, met een grimmig gezicht gerimpeld met rimpels, kwam zelfverzekerd de kamer binnen. Haar groene uniform ritselde en haar schoenen kraakten op de gepolijste vloer. Ik had snel opgemerkt dat ze niet vriendelijk tegen me zou doen.
- We zullen rug verdoving doen - kondigde ze aan. Ze begon iets uit te leggen dat ik niet kon begrijpen. De woorden die ze zei, bereikte me niet. Even werd ik volledig doof. Mijn ademhaling versnelde nog meer, mijn handen trilden en ik kon ze niet onder controle houden. - Als ik de naald doorprik, raad ik je aan niet te bewegen. - Ik heb haar laatste woorden geregistreerd.
- Zal het pijn doen? - Ik durfde het bijna niet te vragen.
- Als je besluit het te doden, laat het je dan, verdomme. Pijn doen. - Siste ze in mijn oor.
Waarom zei ze dat? Waarom was ze zo brutaal en wreed tegen me? Ze kende me niet en wist niet welke gebeurtenissen me ertoe brachten om deze stap te zetten.
Mensen vinden het heel gemakkelijk om anderen te veroordelen.
Ik bevroor. Pas nu besefte ik wat ik aan het doen was. In enkele ogenblikken, van een gemiddelde vrouw, werd ik een moordenaar.
Bewustzijn tijdens de procedure was mijn grootste straf. Een uur, waarin mijn hart in steeds kleinere stukjes barstte en een kind uit mijn lichaam werd verwijderd dat nooit zou huilen, nooit zou glimlachen, nooit "moeder" tegen me zou zeggen, het leek eeuwig door te gaan. Ik ging liever met hem mee. Ik bad geestelijk dat mijn ziel plotseling uit mijn gevoelloze lichaam zou vallen en ergens zou zweven waar alleen het goede is en mensen elkaar geen pijn doen en geen moeilijke beslissingen hoeven te nemen.
Sinds die dag zijn een paar weken verstreken en het gestage geluid van de machines die mijn baarmoeder binnenkomen en mijn zoon doden, klinkt nog steeds in mijn oren. Ja, ik ben ervan overtuigd dat het een jongen was. Het spijt me zo. Ik kan mezelf niet vergeven dat ik het heb gedaan. Ik weet dat, ik zal mezelf nooit vergeven. Zelf deed Leon dat veel minder. Vanaf vandaag kan hij me constant verslaan. Ik ben niet bang voor kneuzingen of ruzies.

Mijn lichaam stopte met voelen door de dood van mijn ziel.

Hij heeft ons vernietigd.

Hij heeft mij vernietigd.
4
Geschreven door Kasia Poltorak
Gepubliceerd op: 17 juni 2021
4
38
4

Comments

  • 18 juni
  • 2
Wow wat heftig.. Super goed van je dat je hier aandacht aan besteed, ik vind inderdaad ook dat er nu nog veel te weinig over wordt gepraat.
2
  • 18 juni
  • 0
Bedankt voor jouw reactie Noa!
  • 18 juni
0
  • 17 juni
  • 2
Een heel heftig verhaal. Goed geschreven.
2
  • 18 juni
  • 0
Dank je wel :)
  • 18 juni
0

Recente en relevant artikelen