Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Narcistopia

Verslag van de laatste egoïst.

Geschreven door Ylva Brouwer
Gepubliceerd op: 21 juni 2021
4
40
6
het ouderlijk huis
het ouderlijk huis
Ik ben misselijk en het is jouw schuld, wereld. In feite is alles jouw schuld, lees ik hier in het geboorteregister. Wat ga je doen dan? Beetje welig tieren, lullig groen boompje groeien? Ik nies in je gezicht planeetje hoe-heet-je, bolletje overbodig. De nerd van het heelal - eerlijk. Misschien moet je nog een paar keer doelloos om belangrijkere hemellichamen heen draaien? Ja, dat dacht ik.
Hak mijn arm er af, en er groeien tien nieuwe vingers die wijzen naar de schuldigen om me heen. Losers. Tuig. Lelijkerds. Onnozelaars. Armenhakkers. Trage, ouwe graftakken die me tegenliggen op de weg naar meer tegenliggers. Stik d'r in. Ik de zalm tegen de stroom die zachtjes blupt: kan het ook anders?
En uiteraard, de vinger wijst terug naar zichzelf, zodat het proces lekker kan sudderen in een eeuwig cel-delend schuldsoepje, wandelende belasting. De originele ik bestaat niet eens meer. Die hoofdrol is vervangen door een aspirant figurant die tandenknarsend de archetypen afgaat; de huilende clown, het bittere onkruid, de bloedzuigende junkie, de romantische kunstenaar, de eeuwige zelfmedelijder, het zinkende kind.

Ik word wakker in een krimpende kamer met de kennis dat het al voorbij is. Ik kom altijd terug in dezelfde droom - spokend in de huizen en de straten waar ik vroeger niet wilde zijn. Niemand wil me hier. Complimenten zijn uitdagingen voor de stuurman van mijn brein om het schip te breken op pakweg de eerste vloedgolf. Drenkel enkel ik, of zijn we hier vaker gestrand? Ieder mens is een obstakel in dit onbevaren water. Nergens is ruimte voor de huidige burgemeester van pijn. Laat me met rust, ik heb geesten te breken! Alles is te schoon, te comfortabel voor de vieze hond die ronddoolt op z'n stinkende mat, godverdomme nooit gaat liggen. Het stormt buiten. Wie schreeuwt daar de muren omhoog, waartussen we onze grote bek mogen houden?
Omhoog uit de akkers rijst hij, lelijk en kaal. Dag vader. Ik miste ze al, die voorvaderlijke voorhoofdaders van "schuif maar gezellig aan; het is tijd voor een nieuwe saga uit de Verzamelde Werken van een Gevierd Slachtoffer."
Papa is een beetje gevoelig, kinderen. We zullen geduld moeten hebben.

Papa leert me elke dag wat bij over de boze hellegevesten die ik dra mag bewonen. Ratten, zwakkelingen en vijanden vormen hun verdorven legioenen in het westen. De krant schudt als de regen over alle drek, ons landhuis een roze karkas tussen klei en kippenstront en we bidden in het licht van mijn vader, de nieuwslezer, de rebel, de jongste broer, de telg van twee zeikerds die veel te laat stierven. Wij zijn aan de beurt. Op ons sterfbed knijpen we de keel dicht van wie te dicht bij komt, al is het de lamp naast ons, als we het warme licht maar uit zien gaan .

Ze zien me nooit aankomen. Narcisten zien je alleen als ze zichzelf in je zien. Ik pluk hun ogen uit in de nacht. Die hebben ze toch nooit goed gebruikt, anders zagen ze me wel weglopen. Vandaag sta ik op.
Ik zet de bijl in onze stamboom en het bloedt een sneu stroompje van een sullig hartje, kleiner dan een beukennoot. Kloppend puur voor de vorm, verschrompelend het met een zielige zucht van "waarom ik".
Een visioen komt tot mij van twee verstoten moeras-apen in prehistorisch Friesland. Moedwillig neuken ze in het zieke water. 's Nachts loensen de proto-egoïsten naar de dansende lichtjes en schimmen van de vijand. Een knook van wrok heft zich en wijst. Linkse ratten, zij, die hun telgen knuffelen en alles van ons af pakken wat ons lief is - onze biografieën, onze spiegels, onze scherven en het gruis.

Het lekt in mijn huis. Ik huil iedere dag omdat ik schrik hoe weinig liefde ik over heb voor onschuldigen. Onze hond blafte niet, hij liep alleen weg en hij stierf van de jeuk. We leerden veel van elkaar, zoals ik je zei. Onze geest is scheefgegroeid van het krabben. Ik ben een mens met twee benen op de grond, en dan de armen en romp. Ik lig hier tot het beter wordt. Het wordt al snel kouder. Ik heb genoeg gedaan. Het nawoord is aan de maden, die me welkom heten in een eerlijker oord. O, wat fijn, eindelijk thuis.
4
Geschreven door Ylva Brouwer
Gepubliceerd op: 21 juni 2021
4
40
6

Comments

  • 24 juni
  • 1
Goede woordspelingen.
  • 24 juni
1
  • 22 juni
  • 1
Hoe heerlijk sarcastisch. Nog niet gezien op deze site. Ik ben alvast fan en ga je volgen en hoop dat je nog zo'n dingen schrijft. (volg jij me ook?)
1
  • 24 juni
  • 0
Goed om te horen dat het hier gewaardeerd wordt! Ik ga inderdaad gewoon door, en heb je gevolgd. Hoezee!
  • 24 juni
0
  • 22 juni
  • 1
Unieke schrijfstijl heb je, Olaf! :)
1
  • 22 juni
  • 0
Hee, dank je wel!
  • 22 juni
0
  • 21 juni
  • 0
Ik poste dit tekstje onder het topic 'persoonlijk' - de mods hebben het in 'cultuur' veranderd. Maak daarvan wat je wilt.
  • 21 juni
0

Recente en relevant artikelen