Rolf had tot laat in de nacht met Meester Boehoe gediscussieerd. Ze hadden een plan nodig om weerstand te bieden. Zijn eerste instinct was vluchten geweest toen hij de aanwezigheid van Fnar had aangevoeld. Misschien dat hij nog niet helemaal goed wist wat men tegen zo’n verschrikkelijk monster kon uitrichten, maar de mens was een andere zaak.
“We moeten hun plannen dwarsbomen, Meester,” gromde hij gevaarlijk, “ze zijn aan het graven en maken alles kapot. Ze zullen de rotsen gebruiken om grote en sterke schuilplaatsen te bouwen. Het hout zal hen van een dak voorzien tegen het slechte weer dat nu meer dan vroeger voorkomt. Maar wij verliezen steeds meer van onze schuilplaatsen en beschutting. Heb je het niet gemerkt dat we verleden jaar twee zware luchtwervels hebben meegemaakt. Iets dat wij nooit gekend hebben voorheen. Het is een slecht voorteken.”
Meester Boehoe schudde even z’n veren. Hij probeerde het gevoel dat hij al een tijdje had van zich af te laten glijden, maar dat lukte hem niet echt. Het was inderdaad zo dat het weer in Woudheuvel niet meer was zoals voorheen. Het waren drie zomers na elkaar die heter dan heet waren geweest. Gelukkig was Donderplas, hun drinkplaats niet volledig opgedroogd, maar het scheelde niet veel. Dan die stormen en luchtwervels zoals zij ze noemden waren vernietigend voor de oude bomen aan de kanten van Woudheuvel die hen moesten beschermen. Tak na tak vormde ze een natuurlijke barrière voor de natuurelementen, maar als ze zo extreem werden, zouden hun oude reuzen het loodje leggen, de een na de ander.
“Je hebt gelijk Rolf, dat we ons eerst moeten richten op het mensenprobleem. Met een beetje geluk moet de draak weer vuur in de buik kweken en dat geeft ons wat tijd. Boehoe had ’s nachts zijn bladeren geraadpleegd in z’n holle boom. Daar had hij heel wat wijsheid in staan, nagelaten door zijn voorouders. De holle boom in Woudheuvel was sinds eeuwen de woonplaats van de Meesters. Boehoe was de huidige bewoner, samen met zijn gezin natuurlijk.
“Ik stel voor dat we familie Bever weer aan het werk zetten, Meester.” Rolf wist dat de tanden van Knaag, Zaag en Opa Raspje en hun familie heel wat schade konden veroorzaken aan die rijdende monsters die de mens had gemaakt. De aderen van die monsters lagen soms aan de oppervlakte en konden door de bevers gemakkelijk doorgeknaagd worden. Het zwarte bloed van de menselijke monsters zou rijkelijk vloeien.
Boehoe knipperde eenmaal met z’n ogen om zijn instemming te geven. “Misschien kan onze brigade onder leiding van Falco het leven van de werkers daar zuur maken. We kunnen ze in ploegen laten werken. Duikvluchten met eikels als wapens. Laat ze mikken op hun ogen, als ze niet zien, kunnen ze niet verder vernietiging zaaien.” Meester Boehoe klonk heel oorlogszuchtig. Meestal was hij vredelievend en probeerde de vrede te bewaren. Vandaag was hij een heel andere Boehoe. Een echte roofvogel.
“Ik geef de orders door aan Falco en de zijnen. Hij zal nog voor het klaar wordt een aanval inleiden. Probeer nog wat te slapen, Meester. We hebben je uitgerust nodig.” Rolf huilde een groet en verdween in de duisternis.
Boehoe sloot de ogen maar sliep niet.
©Rudi J.P. Lejaeghere
Comments
- 18 aug
0- 17 aug
- Hide replies (1)
1- 17 aug
0- 17 aug
- Hide replies (1)
1- 17 aug
0- 17 aug
- Hide replies (1)
1- 17 aug
0- 17 aug
- Hide replies (1)
1- 17 aug
0