Ondertussen was Fnar heel onrustig aan het bewegen in zijn slaap. Zijn linker poot trilde in een ongecontroleerde beweging, net als zijn staart die af en toe zwiepte en wat rotsblokken wegkeilde. Fnar droomde terwijl het vuur in zijn buik aan het groeien was. Een draak droomde altijd over voorbije veldslagen. Grote gevechten waar hij altijd als de enige overwinnaar was uit gekomen.
Deze droom was anders. Het was een tijd geleden dat hij deze, met pozen terugkerende, droom beleefd had. Eigenlijk was het een zuivere nachtmerrie waaruit hij liever zou wakker schieten. Maar een draak, als er geen gevaar dreigde, sliep heel diep en het moest al heel luid of irriterend lang aanhouden voor een geluid hem volledig wakker maakte.
Achter zijn gesloten oogleden, leidden zijn oogbollen een eigen leven. Fnar zag in zijn geest beelden die hij liever had vergeten. Een draak vreesde niets of niemand, dat was een feit. Alhoewel Fnar het nooit zou bekennen was hij echt bang. Zo bang dat als hij het wezen zag dat verantwoordelijk was voor zijn eeuwenlange winterslaap, hij vergat te vliegen en uit de lucht viel. Niet dat dit dodelijk was voor hem, hij hield er soms toch wel een hevige spierpijn aan over.
Fnar wist ook dat dit beest die hiervoor verantwoordelijk was allang gestorven was, toch vreesde hij dat het dier het aan zijn nakomelingen had doorverteld. Fnar was net zoals alle draken sterfelijk. Hij stierf als hij heel oud was van ouderdom. De Noorse draak had echter een zwakke plaats waar men hem dodelijk kon verwonden. Hoe zijn vijand het geweten had, wist hij niet en dat hoefde ook niet. Hij zou wanneer zijn vuur volledig opgeladen was, alle nakomelingen van dit dier vierendelen, roosteren en tot het laatste botje oppeuzelen.
Zijn angstdroom liet het echter anders uitschijnen. Het dier liep, zonder dat hij ertegen iets kon doen, bovenop zijn staart huppelend over zijn lijf tot aan… Wat was dat?
Een veiligheidsmechanisme in zijn onderbewuste veegde de droom als waas op een venster weg. Zijn intern verdedigingsmechanisme nam het over, hij moest daarom niet wakker worden. Zonder dat hij zijn ogen opendeed, liet hij zijn superieur gehoor het werk doen. Zijn neusvleugels sperden zich iets wijder open en hij ving de geur op van… een eekhoorn!
Even kwam er een heel klein spoortje van zijn nachtmerrie naar de oppervlakte als hij dacht aan de mooie gekrulde staart van het beestje, maar het stierf een vlugge dood in zijn gedachten. Een eekhoorn was niet gevaarlijk. Zo’n pluimstaart was een nietig ding dat hij kon uit zijn bestaan rukken met één vlammetje, één opgewarmd ademstootje. Hij verwaardigde het zich niet om hiervoor zijn nodige slaap te onderbreken. Hij had zijn vuur nodig voor andere zaken en heel speciaal voor één ander dier. Hij zakte terug in een diepe slaap.
©Rudi J.P. Lejaeghere
10/08/21
Comments
- 2 sep
0- 23 aug
0- 22 aug
- Hide replies (1)
2- 22 aug
0- 22 aug
- Hide replies (1)
2- 22 aug
0- 22 aug
- Hide replies (1)
2- 22 aug
0