Rolf de wolf was onrustig. Niet alleen omdat Woudheuvel en zijn bewoners in gevaar verkeerden, maar omdat hij op het punt stond om zijn liefje te ontmoeten. Hij begreep zichzelf eigenlijk nauwelijks. Hij voelde vlinders in zijn buik vanaf het moment dat hij Yuki had gezien. Ze was een gewone mensenhond die hij eigenlijk allesbehalve gewoon vond. Een wolf hoorde geen contact te hebben met iets dat binnen de stadsrand leefde. Dat hoorde niet en toch…
Wanneer hij dacht aan haar krullende staart die zich over haar rug vleide en haar warme bruine ogen, kreeg hij het warm in zijn flanken. De eerste keer had hij haar ontmoet aan de rand van Woudheuvel. Hij had gezien dat ze een haas aan het volgen was. Als strijder en verdediger van Woudheuvel en Donkerplas wierp hij zich op het pad van de achtervolgende hond.
Ze hadden gevochten en zij had haar mannetje gestaan. Het had Rolf verwondert en hij had haar laten teruggaan naar de stad. Misschien had hij zelfs minder hard gevochten dan hij gewoon was. Een voorrecht dat hij nog nooit iemand had verleend in zijn wolvenbestaan. Rolfs wereld was hard, maar dat was gewoon nodig om te overleven. Na de feiten had hij zich afgevraagd wat hem daartoe had geleid om haar te bevoordelen. ’s Anderendaags was hij terug aan de bosrand verschenen om te kijken of hij haar kon bespeuren.
Zijn geduld werd niet op de proef gesteld, want na een tijdje kwam ze terug aangetrippeld. Fier met het hoofd geheven en met een blinkende witbruine vacht. Hij voelde iets dat hij nog nooit had gevoeld en wou eigenlijk direct weer lichaamscontact met haar. Wou hij vechten? Neen, dat was het eigenlijk niet.
“Wolf,” had ze hem aangesproken vanop een afstand, “ik wil niet vechten, maar als het moet dan doe ik het nogmaals. Laat mij het spoor van mijn prooi terug oppakken in vrede.”
Rolf kon hier niet op ingaan, hij moest de dieren van zijn bos voor alle kwaad behoeden. Hij was niet vies van een hazenpootje, maar hij jaagde nooit op dieren van Woudheuvel. Meester Boehoe zou het hem nooit vergeven.
“Ik kan het niet toelaten dat je op mijn eigen jachtterritorium jaagt, Hond,” loog hij dus, “je zal je eigen plaatsje moeten zoeken.”
Er schoot hem een lumineus idee door het hoofd en de woorden vlogen uit zijn mond zonder dat hij er verder over nadacht. “Ik ken een plek, hier ten westen waar niemand nog jaagt en daar zit heel wat prooi. Kom mee en ik toon het je. Het is van jou als je het wilt… Hond.”
Yuki had zich er gezellig bij neergezet. “Ten eerste, maak ik geen deals met iemand die ik niet ken en mij… Hond noemt. Mijn naam is Yuki en ik ben een Amerikaanse Akita. Dat zegt mijn mensenbaas toch altijd als hij weer eens pronkt met mij op een wandeling.”
Rolf gedroeg zich als een jonge welp en wou spelen met Yuki, maar hij wist dat dit eigenlijk verboden was. “Ik heet… Rolf. Dat komt van Rudolf en betekent roemrijke wolf zoals… uh… zoals ik… Rolf dus.” Hij struikelde over zijn woorden wat hem nog meer onzeker maakte.
Yuki lachte en knikte terwijl ze kwispelstaartte. “Oké, Rolf, mijn naam betekent ‘sneeuw’ of gezegend’, je mag kiezen.”
“Ik kies voor sneeuw, want ik hou van spelen in de sneeuw…,” vloog het heel onvolwassen uit zijn wolvenbek. Rolf kreeg het even weer heel warm en wou dat het nu werkelijk sneeuwde al was het alleen om hem af te koelen.
“Vooruit, roemrijke wolf, ga voor, ik wil een vette prooi want ik heb echt lust… naar een haas,” lachte ze met haar betoverende lach. Zo waren ze samen gaan jagen ten westen van Woudheuvel en sindsdien hadden ze dat en nog vele andere dingen samen bijna iedere dag gedaan.
Nu stond Yuki weer aan de woudrand te wachten op Rolf. Ze zag direct dat er iets niet klopte.
“Wat is er mis, Rolf, ik zie het aan je oren en je staart. Je bent bang? Dat is ook de eerste keer.” Ze had hem eigenlijk iets anders willen zeggen, maar de schrik stond op het wolvenlijf geschreven. Ze zou het hem later wel vertellen, wanneer de dreiging voor Woudheuvel achter de rug was.
Rolf verhaalde wat er gebeurd was in Woudheuvel. Naarmate zijn relaas vorderde begon ook Yuki ongerust te worden. Ze herkende de woorden en het gevoel van onrust bij Rolf dat bij haar vreemde gevoelens bovenhaalde. Ze wist niet waarom, maar ze wist dat er ooit iemand haar had verteld over Fnar en over draken. Hoe was dat nu mogelijk?”
©Rudi J.P. Lejaeghere
16/08/21
Comments
- 2 sep
0- 24 aug
0- 23 aug
- Hide replies (1)
1- 23 aug
0- 23 aug
- Hide replies (1)
1- 23 aug
0- 23 aug
- Hide replies (1)
2- 23 aug
0