Het kersvers ingezegend koppel was in de schemering op weg naar de rand van Woudheuvel. Ze waren aangekomen waar een grote rotspartij aangeboord was door de nu doodstille monsters van de mensen. Het was er nu gelukkig stil en verlaten. Er stond één soort huis op wielen waar Rolf en Yuki een mens in roken. De man in kwestie sliep. Waarschijnlijk iemand die ze achter hadden gelaten als wachtpost bij de monsters die uitgebloed waren op de rotsen. Gelukkig hadden ze het stinkend zwarte goedje opgeruimd. Ferme wachtpost die in slaap viel op zijn werk, dacht Rolf. De wolf snuffelde even in de lucht en rook de sterke lucht die rond het huis op wielen hing.
“Drank of alcohol noemen de mensen het,” fluisterde Yuki. “Ze drinken het in alle soorten geuren en kleuren. Ze worden er gek en soms zelfs gevaarlijk door. Als ze er teveel van innemen worden ze ziek of vallen ze voor uren in een diepe slaap. We zijn dus veilig voor een tijdje.”
Rolf was blij dat Yuki erbij was. Niet alleen omdat ze veel meer wist van de mensenwereld dan hijzelf, maar ook omdat hij heel veel van haar hield. Hij zou haar nooit meer alleen laten. Ze zouden samen… Hij schudde zijn hoofd. Het was nu geen moment om te denken aan de toekomst. Ze moesten het hol van Fnar de Draak vinden. Hij hoopte ook dat ze iets zouden ontdekken wat hen tot de vernietiging van Fnar zou kunnen leiden. Rolf was er niet helemaal gerust op.
Yuki bleef plots staan en draaide haar hoofd in de richting van de nabije boomgrens. Ze had een geluid gehoord. Ze werden bespied. Het kon natuurlijk de draak niet zijn, die zou wel wat meer geluid maken. Haar neus ging de lucht in en Rolf volgde haar voorbeeld.
“Verdorie,..!” Rolf had een bekende geur opgevangen. Een bewoner van Woudheuvel was hen gevolgd. Dat kon moeilijkheden betekenen. “Terug, Kraker!” Hij probeerde het zo stil mogelijk te roepen, maar het klonk al redelijk luid naar zijn zin en hij spiedde even naar de woning van de slapende wachtpost. Er gebeurde niets… gelukkig!
Kraker hield zijn hoofd schuin en glimlachte naar Rolf en Yuki. Hij vond het heel vreemd dat Rolf er nu zo boos uitzag toen hij naar hem riep. Kraker had toch niets verkeerd gedaan. Hij wou gewoon weten of er een betere weg was naar de grot met de edele steentjes. Dus bleef hij gewoon hoog en droog op zijn tak zitten.
Rolf schudde zijn flanken. “Die luistert toch niet, laat hem maar, als hij daar blijft en geen moeilijkheden veroorzaakt, is er niets aan de hand.” Hij keek naar de plaats waar de ingang ongeveer zou moeten zijn. Spons was heel duidelijk geweest via haar tolk Schelle Pee, de ingang moest zich hier ergens bevinden. “Ik zie niets, alleen maar rotsen en nog eens rotsen,” foeterde Rolf.
“Daar,” wees Yuki met haar poot naar een plaats voor haar, “daar is een opening groot genoeg voor een draak te kunnen laten doorgaan.”
Rolf keek en zag dus helemaal niets. “Hoe kan dat nu, Yuki, ik zie geen opening. Je bent zeker dat het geen gezichtsbegoocheling is. Ik heb het één keer voor gehad doordat ik per ongeluk een slechte paddenstoel had opgegeten die mijn prooi juist had verorberd. Ik zag ze letterlijk vliegen en het waren zaken die helemaal niet konden vliegen.” Rolf dacht aan de bosvruchten die op hun feestje waren geserveerd. Niet dat wolven of honden nu zo direct voor deze lekkernijen van Woudheuvel vielen.
“Heb ik Meester Boehoe niet horen zeggen dat draken magie kunnen gebruiken om iets te verhullen?” Yuki had goed geluisterd naar de laatste raadgevingen van de uil van Woudheuvel. Hij had ze voorzichtigheid op het hart gedrukt, maar ook verteld dat ze soms hun ogen niet mochten vertrouwen. Draken beschikten nog over magie, een eeuwenoude kunst die ondertussen uitgestorven was.
“Oké, laat ons naar die plaats gaan, Yuki. Ik zie het misschien beter als ik dichterbij ben.” Rolf en Yuki naderden voorzichtig de plek waar de Akita een opening in zag. Net aan de rots, want Rolf zag nog altijd één rotspartij, zette Yuki een stap ‘in’ de rots. Het hart van Rolf bleef even stilstaan toen hij zag dat haar poot een stuk was afgesneden, maar ademde met een zucht weer uit, toen ze haar poot terugtrok en hij weer heel normaal en volledig was. “Een onzichtbare opening, maar… maar hoe zie jij dit wel en ik niet?”
©Rudi J.P. Lejaeghere
26/08/21
Comments
- 2 sep
0- 2 sep
0- 30 aug
- Hide replies (1)
1- 30 aug
0- 30 aug
- Hide replies (1)
1- 30 aug
0- 30 aug
- Hide replies (1)
1- 30 aug
0