Het beest was imposant. Hij torende boven hen, zo groot of misschien nog groter dan de hoogste eik in Woudheuvel. Zijn kop en immens lijf was geschubd en blonk in alle soorten kleuren in de gloed van het vuur dat gloeide op zijn borst en buik. Twee opengesperde neusgaten rookten vervaarlijk en stoom vloeide uit zijn bek. Een bek waarin heel scherpe tanden blonken. Zo lang als de grootste messen die Yuki ooit gezien had in de mensenwereld. Hij kon ze beter vergelijken met de samoeraizwaarden die zijn eigenaar ooit nog had tentoongesteld op zijn kast. Waarschijnlijk even scherp.
Rolf liep van links naar rechts in de grot en Yuki probeerde telkens de andere kant op te lopen. Op die manier kon de Draak moeilijker hen allebei in de gaten houden. Het was van het grootste belang dat ze in beweging bleven en de draak geen vast doel gaven om zijn verzengend vuur naar toe te blazen.
“Je bent een uitstervend ras, Fnar en je hebt de verkeerde vijand gekozen, wolven gaan voor niemand achteruit,” riep Rolf uitdagend. Hij sprong telkens de andere kant uit als hij de kop van de draak zag bewegen. Zij was log en was gehinderd in haar bewegingen door de grot en zijn obstakels. Het was een goede schuilplaats geweest voor Fnar toen hij sliep, maar nu werkte het in zijn nadeel.
Toch was zowel Rolf als Yuki verrast toen Fnar zijn hoofd veel te vlot wende naar de kant waar Rolf was naar toegelopen. Een vlam van zeker tien meter lang en bijna een meter breed schoot uit zijn muil en deed het water verdampen op de plaats waar Rolf juist had gestaan. De haartjes van zijn staart waren verschroeid. Gelukkig was het daarbij gebleven.
Yuki zag dat de vuurgloed op zijn buik verdween, maar zijn borst zag roodgeel van de warmte die hij had opgeslagen, klaar om vernieling en dood te zaaien. Ze wervelden nog vlugger rond de draak. Zowel Yuki als Rolf sprongen met sierlijke en vlugge sprongen door de vensters die de natuur in de grot had gecreëerd. Fnar wist niet waar hij eerst moet kijken en wierp nog twee vlammen in hun richting. Ze waren echter te vlug en konden vermijden dat hun leven in één vuurstoot om zou zijn. Het vuur doofde ook op zijn borst. Vlugger dan ze gedacht hadden. De draak had nog niet genoeg gerust, hij was gelukkig nog niet volledig opgeladen.
Daardoor werd Rolf onvoorzichtig en kwam iets te dicht bij de grote staart van Fnar. Met een gelukslag want hij kon onmogelijk Rolf achter hem gezien hebben, sloeg hij toe. De staart raakte een juist wegspringende Rolf. De slag deed hem zeker twintig meter ver tegen een rotsblok vliegen, waar hij roerloos bleef liggen.
Yuki was geschrokken en haar eerste impuls was om naar Rolf te lopen, maar dat zou ook haar einde betekenen. Vliegensvlug liep ze in een kring rond de draak en toen ze de staart nog een keer zag zwiepen had ze de beweging ingecalculeerd. Met een behendige sprong vloog ze over de staart van Fnar. Yuki zette direct haar poten schrap waardoor ze abrupt stopte in haar beweging en draaide zich naar de staart die nu juist stil kwam te liggen.
Haar staart zwiepte vervaarlijk, maar de hond sprong er overheen en erop en liep omhoog en liep via haar rug naar de enige zwakke plaats die de draak had… boven op zijn hoofd!
Ze zag het voor haar geestesoog. Op dat moment kende ze het einde van haar droom die de oplossing was voor het verslaan van de draak. Fnar had een zwakke plaats boven op zijn hoofd, wat mensen de ‘fontanel’ noemden. Als kersverse baby was hij op zijn hoofd gevallen. Zijn voorouder had het gezien. Die zwakke plaats was nooit toegegroeid en daar zou Yuki toeslaan. Zij was er bijna en Fnar had geen idee waar Yuki juist was. De harde geschubde huid was een voordeel voor de draak, maar daardoor voelde Fnar ook de trippelende haastige poten van Yuki die op dat moment op de bovenkant van zijn hoofd aankwam.
Zonder te twijfelen beet Yuki toe in de zachtere bovenkant die nooit was toegegroeide met schubben. Op dat moment besefte Fnar dat zijn leven in gevaar was en niettegenstaande Yuki een gat had gereten in dat ene plekje zachte hoofdhuid, kon hij de hersenen niet bereiken om de genadebeet te geven. Fnar trok met geweld zijn kop naar beneden en Yuki die onbeschermd bovenop stond, vloog in een boog over de draak heen op de grond.
Fnar gniffelde niettegenstaande de pijn die hij voelde aan zijn hoofd. “Dacht je dat het zo gemakkelijk zou zijn, Hond. Een draak loopt geen twee keer in dezelfde val. Ik zal je verpletteren als een simpele nietige luis.” Met waggelende passen kwam hij dichterbij de plaats waar Yuki was gevallen.
Nog voor Fnar zijn immense poot had kunnen opheffen, gaf hij een geweldige hartverscheurende kreet en begon te wankelen. Yuki die op dat moment geen energie meer had om zich te verplaatsen, zag de draak waggelen. Bovenop zijn hoofd zat Kraker de simpele eekhoorn die heel verwoed op de gekwetste plek van de draak zat in te knagen. Toen de draak met een oorverdovende smak achterover op de grond van de grot dood neer viel, sprong Kraker naar beneden in veiligheid.
Yuki kon het niet geloven. Kraker had de draak gedood.
©Rudi J.P. Lejaeghere
30/08/21
Volgende keer het laatste hoofdstuk van ‘Onrust in Donkerplas’.
Links naar vorige delen:
Comments
- 2 sep
0- 2 sep
0- 2 sep
0- 1 sep
0- 1 sep
0