Yuki verbeet haar pijn. Ze wist dat ze niet ernstig was gewond en ze zou zich morgen wellicht heel erg stijf en pijnlijk voelen, maar haar gedachten waren bij Rolf. Ze zag hem niet bewegen. Met een bang hart liep ze in een rotvaart naar hem toe en onderzocht de wolf met haar snoet.
Met een licht gejank, liet Rolf horen dat hij nog onder de levenden mocht gerekend worden. Yuki likte zijn wonden schoon, maar het duurde een hele tijd vooraleer Rolf zich voorzichtig weer bewoog en mankend enige passen probeerde te zetten. Heel veel pijn schoot door zijn voorpoten die de schok hadden opgevangen. Hij dacht dat er tenminste één gebroken was, de tweede misschien net niet. Het zou goed komen… met tijd.
Kraker had zich amper gestoord aan het verliefde koppel. Hij wreef zijn handjes, want hij had juist de grootste schat gevonden van de draak. Een immense hoeveelheid edele steentjes lag te blinken in een van de nissen in de grot waar Fnar zijn laatste adem had gelaten. Hij zou heel wat werk hebben om deze over te brengen naar Woudheuvel en nog meer werk om hen allemaal te catalogeren. Hij keek al niet meer om naar het monster dat dood achter hem neer lag.
Uiteindelijk bereikten ze, samen met Kraker, na een heel moeizame tocht hun thuis in Woudheuvel. Meester Boehoe verwelkomde hen met alle luister en praal die toekwam aan de redders van het bos. Iedereen was verzameld en wou de details van hun avontuur horen. Toen Meester Boehoe hoorde van Yuki en Rolf hoe de vork werkelijk in de steel zat en dat Kraker de draak had gedood, speelde een glimlach rond zijn snavel. Hij had gelijk gehad om de eekhoorn Kraker achter Yuki en Rolf te sturen.
Hij had ook goed nieuws voor de redders van Woudheuvel en Donkerplas. “Ik heb juist bericht gekregen van Falco en de vliegende brigade die een verkenningstocht heeft gedaan over de plaats waar jullie de drakengrot bent betreden. De mensen hebben hun monsters opgehaald en zijn hun werken gestopt. Er kwam daarna een andere groep mensen aan toen jullie al naar huis aan het terugkeren waren. Ze begonnen met nieuwe bomen te planten in de plaats van deze die vernietigd waren. Er zijn dan toch nog mensen die wat gezond verstand hebben, ik had het niet durven denken. Eind goed, al goed”
Rolf was ook tevreden en keek met een liefdevolle blik naar zijn gezellin Yuki. “Het had niet veel gescheeld hé, schat. We zouden niet lang gelukkig geweest zijn, had de draak zijn zin gekregen. Ik ben blij dat mijn poot dan toch niet gebroken is. Dat zegt Kra Kra toch. Hopelijk weet hij evenveel van de levende dieren als van de dode. Maar ik voel me al heel wat beter. Hoe is het met jou?”
Yuki glunderde en kwispelde heel tevreden en gelukkig met haar gekrulde staart. “Ik had je het al willen vertellen, Rolf, maar de omstandigheden lieten het me niet toe.”
Rolf keek plots wat triestig. Hij had het misschien moeten verwachten dat een mensenhond niet zou kunnen aarden in een bos bij de vrije dieren. Wie was hij om zijn wil op te leggen aan iemand, vrijheid was belangrijk, misschien het belangrijkste wat er bestond. Als het haar keus was, zou hij haar laten gaan naar haar mensenbaasje
“Je moet zo triestig niet kijken, Rolf. Als toekomstige vader wil ik man die blij en onbezwaard mij helpt om onze kinderen op te voeden. Ik denk dat het er minstens zes zijn, misschien zeven.”
Rolf had eerst met grote ogen naar haar gekeken maar was toen met tranen van blijdschap in zijn ogen recht gesprongen. “Ai, oei… ik bedoel…,” hij trok wat onwennig met zijn pijnlijke poten, “… je maakt me de gelukkigste wolf ter wereld, Yuki!”
EINDE
Ik draag dit verhaal op aan de liefste hond ter wereld, mijn Amerikaanse Akita Yuki (zie eigen foto hierboven)
Links naar vorige delen:
Comments
- 11 sep
0- 3 sep
- Hide replies (1)
1- 3 sep
0- 2 sep
- Hide replies (1)
1- 3 sep
0- 2 sep
- Hide replies (1)
1- 3 sep
0- 2 sep
- Hide replies (1)
1- 3 sep
0