Toen kwamen de eerste scheurtjes, hij bleek ontzettend jaloers te zijn....
Zo zat ik een keer naast zijn broertje en het was een soort bankje die in een cirkel loopt. Omdat iedereen hutje mutje op elkaar zat en wij allemaal zaten te roken, hing ik mijn arm over de knie van zijn broertje heen om mijn as op de grond te kunnen aftikken. Toen Duncan dit zag, werd hij ontzettend kwaad en schold mij voor de eerste keer uit. Ik pikte dit niet dus stond op en liep naar mijn auto omdat ik naar huis wilde gaan. Hij kwam achter me aan en omdat ik weigerde om de deur of het raam open te doen, trapte hij zo een deuk in mijn auto. Ik schrok hiervan en zette mijn auto direct in zijn achteruit, al scheldend en tierend liep hij weg. Toen ik eenmaal thuis was, was ik er klaar mee, ik belde naar zijn huis want hij woonde nog bij zijn ouders. Ik kreeg zijn moeder aan de telefoon en ik legde de situatie uit dat Duncan een deuk in mijn auto getrapt had en dat ik morgen langs zou komen met een schadeformulier. Want hij ging zeker weten voor de schade betalen die hij had gemaakt.
In de tussentijd probeerde Duncan mij wel tig keer te bellen, uiteraard nam ik niet op. Toen ik op mijn telefoon keek zag ik 12 gemiste oproepen staan en berichten dat ik voicemails had staan. Enigszins terughoudend besloot ik ze toch af te luisteren. De eerste paar voicemails waren berichten waarin hij vertelde dat hij spijt had van wat zich had afgespeeld, wat hij had gedaan en hij bedoelde het allemaal niet zo. Het vierde of vijfde bericht ging al meer de andere kant op, als ik dan toch zo achterlijk was om niet op te nemen dan was het mijn eigen schuld en moest ik het maar uitzoeken. De volgende berichten waren weer schatje neem nou op, ik bedoelde het allemaal niet zo. En het spijt me van mijn vorige voicemail berichten. En zo ging het door tot het einde van alle berichten. Het bleef omslaan van verontschuldiging naar boosheid en vinger wijzend naar mij.
Omdat ik toen pas net 20 was en totaal niet bekend was met de term en de inhoud van narcisme, wist ik niet dat hier mijn alarmbellen al af hadden moeten gaan. De volgende dag ging ik daarheen om de formulieren in te vullen en hij haalde alles uit de kast om zijn spijt te betuigen. Hij had zelfs kaarsjes aangestoken en een fles wijn gehaald die ik lekker vond. De tranen kwamen er ook aan te pas, het was dom van hem en het zou jammer zijn om zoiets moois als wat wij hadden zomaar weg te gooien over zoiets kleins. Ik ging overstag, hij had zo zijn best gedaan en het leek er op dat hij ook echt spijt had van zijn gedrag. Dit was een van de dingen die zich in het begin van onze relatie afspeelde. Er waren vaak ruzies om kleine dingetjes, eigenlijk waren het dingen waar je geen ruzie om zou moeten krijgen, maar alles waarvoor ik eigenlijk voor mezelf opkwam, schoot bij hem in het verkeerde keelgat.
Zo zijn we een keertje met zijn drietjes gaan zwemmen, mijn dochter, Duncan en ikzelf. Mijn dochter was nog maar 1,5 jaar oud dus zelfstandig zwemmen kon ze absoluut niet. Ik had bandjes voor haar gekocht zodat ze die om kon als we haar mee het water in zouden nemen. Natuurlijk let je als ouder wel op maar dit was toch extra veiligheid dus had ik leuke bandjes gekocht van Nijntje. We waren naar bosbad Putten gereden want het was daar lekker rustig overdag en lekker dichtbij huis. Het was de hele tijd gezellig en mijn dochter reageerde leuk op het gespetter, Duncan speelde met haar en maakte haar aan het lachen. Nu moet ik wel even zeggen dat ik zelf niet de beste zwemmer ben maar genoeg weet om niet te verzuipen. Ik weet nog dat we in het diepe bad waren, de bodem kon ik net met het puntje van mijn tenen aanraken voordat ik kopje onder zou gaan. Flink wat spartelwerk met de benen voor mij dus, maar het was gezellig. Ik had mijn dochter vast en schopte het water naar beneden om zelf ook boven water te kunnen blijven. Totdat Duncan het nodig vond om mij ineens bij mijn borsten te grijpen. Waarom hij dat deed, geen idee, hij dacht kennelijk grappig te zijn. Omdat ik dat totaal niet kon waarderen zei ik hem op te houden met die ongein, maar ook omdat ik niet kopje onder wilde gaan en zeker niet omdat ik mijn dochter vast had. Hij lachte het weg en deed het opnieuw met een smerige blik op zijn gezicht; 'Dat is toch van mij, dan mag ik het vastpakken wanneer ik wil'. Ik ben zo kwaad op hem geworden en heb hem verrot gescholden dat hij een gek is en zo mijn dochters leven op het spel zet. Direct sloeg de gezellige dag natuurlijk om en was de pret over. Ik wilde naar huis want ook voor mijn dochter was deze negatieve energie niet leuk en ik kon even niet normaal doen tegen hem. Hij deed eerst alsof er niks aan de hand was en dat ik me liep aan te stellen om niks, neem toch niet alles zo serieus het was maar een grapje. Maar zulke dingen vond ik totaal niet grappig, dus na 15 min zaten we chagrijnig in de auto. Er werd geen gesprek meer gevoerd en hij zette mij en mijn dochter thuis af, met de mededeling dat het jammer was dat ik ons leuke uitje had verpest. Diezelfde avond stond hij voor de deur met een bloemetje en een ja sorry ik bedoelde het allemaal niet zo. Ik accepteerde het en liet het voor wat het was, ook omdat ik totaal niet van ruzie houd. En als hij inzag dat het een stom geintje was, dan kon ik het ook niet voor eeuwig boven zijn hoofd houden.
En zo ging het elke keer, als hij wat deed had hij even later spijt. Als ik zijn excuses accepteerde dan was het goed, maar bleef ik boos dan wist hij het zo te draaien dat het mijn eigen schuld was. In het begin bleef ik bij mijn eigen gedachten dat hij gewoon echt fout zat en het mijn goed recht was om er wat van te zeggen. Maar op den duur waren er steeds meer van zulke kleine dingetjes waardoor ik ook aan mezelf begon te twijfelen. Hij kwam niet meer met zijn excuses maar draaide het om, dat als ik niet zus of zo had gezegd hij zich niet zo gedragen zou hebben. En die spijtbetuigingen maakten plaats voor beschuldigingen mijn kant op en kwade buien van zijn kant. Zo kon hij me gewoon een week negeren, als ik hem aansprak of zelfs voor hem stond dan duwde hij me weg. Die opmerkingen dat ik een emotioneel wrak was en een depressief paard die hakten erin. Ik heb geen makkelijke jeugd gehad en heb mijn halve leven aan de antidepressiva gezeten. In die periode slikte ik het dus ook, maar in plaats van mij te steunen, vond hij het nodig om mij nog meer onderuit te halen. Want tja alleen gestoorde mensen slikken antidepressiva en als ik zo doorging met mijn gedrag zouden ze mijn kind nog bij me weghalen. Dit soort dingen maakten me zo bang dat het beter was om op een gegeven moment mijn mond te houden. De enige die gestoord is, was hij maar dat zie ik nu pas in.
Zo zaten we een keertje aan de eettafel bij mij thuis en ik zat op zijn schoot zijwaarts. Hij pakte mij stevig vast en vroeg ben ik de enige waar je van houdt? Ik antwoordde ja en nee, wel op deze manier maar ik hou natuurlijk ook van mijn dochter en van mijn familie. Hij greep me nog steviger vast alsof hij me ging optillen, hij tilde me een stukje van zijn schoot af en flikkerde mij letterlijk keihard op de grond. Omdat ik zijwaarts op zijn schoot zat, viel ik keihard op mijn kont/rug met mijn beiden ellebogen op de grond. Ik voelde de pijnscheuten door beide armen omhoog gaan. Ik snapte er niks van, ik begreep totaal niet wat ik verkeerd had gezegd of gedaan. Toen ik hem vroeg wat de bedoeling hiervan was, met tranen in mijn ogen overigens want het deed zo’n zeer, keek hij mij aan met een doodse blik en zei doodleuk, ik had gewoon geen zin meer dat je op schoot zat. Ik snapte het niet, de tranen stroomden langs mijn wangen, waarom zou iemand zoiets doen zonder te blikken of te blozen? Mijn ellebogen zijn twee weken lang knalblauw groen geweest. Daarna was het weer dagen oké, het leek erop dat hij gewoon even wilde laten zien wie er de baas was.
(Wil je weten hoe het verder gaat, lees dan snel het volgende deel. Deze is te vinden tussen mijn andere artikelen.)
