Waarom bleef je dan, zul je je afvragen, achteraf gezien kan ik het zelf ook nog steeds niet verklaren. Als een ander in deze situatie naar mij gekomen was voor advies, had ik gezegd: pak je spullen en wegwezen. Toch kon ik het zelf niet, nu ik in deze situatie zat. Ik was iemand die altijd riep dat ze zichzelf nooit zou laten slaan en ik kon goed van me afbijten. Waarom hij zoveel invloed op mij had, blijft mij een raadsel. Maar in het leven van een narcist is dat juist het plan. Iemand inpalmen met mooie praatjes, vervolgens zo kapot maken dat ze aan alles gaan twijfelen. Mijn eigenwaarde begon ik kwijt te raken en niks was goed genoeg, waardoor ik nog meer mijn best probeerde te doen.
Ik vergelijk het zelf met een gokkast verslaving. Je blijft er geld ingooien en één keer in de zoveel tijd win je. Dat was in deze relatie ook het geval, ik bleef er moeite insteken en één keer in de zoveel tijd hadden we een leuke dag. Omdat je zo hoopt op die ene leuke dag, blijf je er opnieuw energie instoppen. Net als bij een verslaving, was hij in dit geval mijn verslaving. Want als hij lief was, dan was het gezellig en hadden we het leuk en konden we samen lachen. Op zulke momenten voelde het als een happy gezinnetje.
We verhuisden naar een ander iets groter huis een paar straten verderop. Mijn huisje was net opgezegd maar ik moest pas over een paar weken de sleutel inleveren. In het nieuwe huis hadden we een bankstel besteld via een groot warenhuis. Het was een mooie hoekbank, maar toen hij werd geleverd liepen er allemaal kleine zwarte beestjes overheen. Duncan belde naar het warenhuis en eiste een oplossing. Ze boden aan om de bank op te halen en ons geld retour te geven. Duncan, had nog steeds dezelfde instelling, hij wilde niet werken want dat was voor sukkels. Hij verzon een trucje en belde de volgende dag naar het warenhuis, dat vanwege de beestjes de bank buiten onder een zeil was gezet. Hij beweerde dat het bankstel toen gestolen was. Hij pakte mijn oude huissleutel en zette daar het bankstel neer. Vervolgens deed hij aangifte en schakelde de verzekering in. Die gaf ons de aankoopsom terug en het bankstel wat in mijn oude huis stond verkocht hij. Tadaa riep hij trots ik heb weer een paar honderd euro verdiend. Dat was de manier voor Duncan om aan zijn geld te komen, verzekeringsfraude. Ik wist dat het eigenlijk niet door de beugel kon, maar ik durfde er ook niks van te zeggen, omdat ik anders de wind van voren zou krijgen.
Als ik riep dat hij ook wel eens mee mocht helpen dan werd hij zo kwaad dat hij zijn handen om mijn keel deed. Hij bleef dan net zo hard knijpen totdat ik niet meer kon praten en flauwviel of een bloedneus kreeg.
Op die manier heeft hij zo vaak zijn problemen proberen op te lossen. Maar hij nam nooit zijn verantwoordelijk, zijn problemen waren negen van de tien keer door hem zelf veroorzaakt. Maar hij wist het altijd zo om te draaien dat hij een slachtoffer was en vertelde dat aan iedereen die het maar wilde horen. Zo kreeg hij medelijden van anderen en daarmee de aandacht waarnaar hij altijd op zoek was. Hij maakte ruzie met de buren, ruzie met mensen over auto’s, ruzie in winkels, alles maakte hij een probleem van. En als het te heet onder zijn voeten werd dreigde hij weer met zijn rechtsbijstandsverzekering. Ondertussen probeerde ik zo goed als ik kon voor de kids te zorgen en daarnaast te werken. Het heeft ook nooit gevoeld alsof we partners waren, want ik moest alles alleen doen. Ik had dan wel een vriend maar eigenlijk was ik single. Naast de kids en het werk was ik degene die het huis in orde moest houden en de boodschappen etc. Daarnaast sliep ik ook nog eens heel weinig, want onze zoon was altijd wakker s’nachts. Ik ging er dan uit zodat Duncan zijn nachtrust er niet aan ging. Maar ook omdat ik wist dat hij onverwachts uit de hoek kon springen en zo onze zoon een paar tikken kon gaan geven. Wanneer hij boos werd op de kinderen sprong ik altijd voor ze in de bres. Ik zorgde ervoor dat zijn aandacht naar mij ging en dan liet hij ze verder met rust.
Ondertussen ging hij nog steeds dagelijks naar zijn ouders voor koffie, waar hij meestal van 10 tot 14 uur bleef. Dan kwam hij daarna naar huis en liep te zeuren dat het huis niet netjes in orde was volgens zijn maatstaven. In plaats van zelf even een doekje er doorheen te halen, legde hij expres dingetjes neer om te kijken of ik ze wel verplaatst had. Om te controleren of ik het wel op de goede manier had gedaan. Vrienden had ik eigenlijk amper, de paar die ik wel had mochten nooit bij ons binnen komen. Zo stond ik wel eens een uur in de voortuin te kletsen, maar iemand binnen laten was een no go. Het was zijn domein.
Soms kwam hij thuis en had hij weer een bui. Ik had nooit een idee waar het dan ineens vandaan kwam. Zo stond hij een keer in de keuken en begon mij weer te bekritiseren, waarop ik dus van me af beet. Als ik riep dat hij ook wel eens mee mocht helpen dan werd hij zo kwaad dat hij zijn handen om mijn keel deed. Hij bleef dan net zo hard knijpen totdat ik niet meer kon praten en flauwviel of een bloedneus kreeg. Die ene keer was het weer gebeurd, hij deed mijn zoon in de maxi-cosi en zette hem in de achtertuin. Vervolgens gooide hij mij naar buiten en deed de deur op slot zodat ik niet meer naar binnen mocht. Daarna gooide hij spullen van mijn overleden vader de tuin in. Bijna alles was kapot en ik wist niet wat ik fout had gedaan. Dat ik huilend in de achtertuin voor het raam stond te roepen wat er aan de hand was, interesseerde hem niet. Hij kon mij dan met een stalen gezicht aankijken en het deed hem helemaal niks. Totaal geen empathie had hij in zijn donder, de meest afschuwelijke dingen kon hij me toe roepen. En op dat moment meende hij dan ook elk woord wat hij zei.
(Wil je weten hoe het verder gaat, lees dan snel het volgende deel. Deze is te vinden tussen mijn andere artikelen.)
Comments
- 12 juni
0- 8 juni
0