Tot voor kort had ik het niet voor mogelijk gehouden: naar Roden kunnen fietsen. Het is een klein stadje/dorpje, zo’n 15 kilometer vanaf Groningen, maar het voelde als de andere kant van het land. Met een niet al te beste conditie en een chronische ziekte is dat echt een heel eind. Toch wilde ik het heel graag eens proberen.
Ik had immers begin dit jaar een nieuwe fiets gekocht. Eentje waarop ik makkelijker, meer ontspannen, verder zou moeten kunnen komen. En ik deed het niet alleen, we gingen samen op pad. Een levend motortje voor als ik even wat extra hulp nodig had.
Langzaam werden de kilometers op de borden minder. 11 km, 8 km, 5 km… En toen was er geen houden meer aan. Als je eenmaal de 5 kilometer ziet staan en er een ijsje in het verschiet ligt, dan wil je die natuurlijk ook hebben. Dus ik zette door. Tussendoor af en toe even stoppen voor een slok water of een boterham…
Eerst door de prachtige onlanden, via het uitgestorven Peize, zo door naar Roden. Een super leuke plek met terrasjes en waar het echt leeft. Jong en oud door elkaar en echt een bruisend centrum. Allemaal leuke winkeltjes… En toen kwamen we aan bij de ijssalon. Het walhalla van deze fietstocht.
Het ijsje, met drie bolletjes, smaakte heerlijk. Snickers, banaan en Bounty had ik gekozen. Hij was dan ook veel te snel op en de bolletjes waren kleiner dan in Ohrid. Maar dat maakte het niet minder fijn. Daarna nog een drankje op een ander terras, waardoor ik langzaam weer wat energie kreeg. We moesten natuurlijk ook nog terug.
Tijdens de tocht terug, ietwat hongerig, voelde ik me trots dat ik dit bereikt had. En het smaakte naar meer. Het zou écht niet bij deze ene keer blijven. Het was er zo leuk en gezellig, dat ik enorm enthousiast was geworden. Ik zou er zelfs wel willen wonen. Eenmaal thuis plofte ik moe maar voldaan, na het koken, met een bord eten op het balkon. Nog even genieten van de laatste restjes zon en een wijntje. Wat een heerlijke dag was dit!
Comments
- 30 sep
0- 24 sep
0- 21 sep
1- 21 sep
1- 21 sep
- Hide replies (1)
1- 23 sep
0