Meer informatie over kindermishandeling in Nederland: https://www.nji.nl/Kindermishandeling-Probleemschets-Cijfers
Lief Dagboek,
Ik ben Effie. Ik ben acht jaar oud. Ik heb je van oma Lenie. Oma is erg lief en aardig. Ze gaf me jou zodat ik je alle geheimen kon vertellen die ik aan niemand vertel. Oma had ook een dagboek toen ze zo oud was als ik - dat is wat ze me vertelde, stiekem natuurlijk. En ze zinspeelde er zelfs op om je te verstoppen op een geheime plek die niemand mag weten - zoals achter het bed. Het is een super geheime plek, dat is waar ik je zal verstoppen als ik klaar ben met schrijven. Maar eerst zal ik controleren of de deur naar mijn kamer goed op slot zit!
Ik hou heel veel van oma Lenie, dagboek. Ze is zo aardig en ze brengt me altijd peperkoekjes of koekjes met een oog, en er zit marmelade in het middel. Oma knuffelt me veel en leest me verhaaltjes voor. Maar de laatste tijd vraagt ze me steeds stilletjes wat er aan de hand is in ons huis. Daar hou ik niet van. Ik kan oma niet alles vertellen, ik heb tenslotte mijn geheimen! Maar ik wil niet liegen. Mama zegt dat als ik vals speel ik een zwarte tong krijg, en zwarte tongen vallen eraf en dan kan een persoon niet praten. Ik zou het vreselijk vinden als mijn tong eruit viel, dus ik doe mijn best, zodat oma Jadzia me thuis nooit zal vragen of het goed is. Ik heb een gevoel in mijn hart dat het waarschijnlijk niet in orde is.
Oma praat ook veel met mama. Ze komt en ze gaan in de keuken zitten. Ze drinken koffie of thee en praten fluisterend over iets. Ik kan niet in de keuken zijn met die - het is volwassen spul. Ik denk, Dagboek, dat volwassenen een heleboel van hun eigen zaken hebben. Maar ze hebben het altijd druk! Ik, als ik groot ben, zal geen volwassen dingen hebben, waarom zou ik? Terwijl oma en mama kletsen, speel ik in de tuin, of ga ik op bezoek bij mijn beste vriendin Sara.
Sara en ik blijven altijd bij elkaar. Vooral wanneer Lucas, onze meest onuitstaanbare klasgenoot, aan onze vlechten trekt. We hebben allebei vlechten, alleen die van Sara is kort en bijna wit, en die van mij is iets langer en zwart. Als Lucas aan Sara's vlechten trekt, kom ik voor haar op. En als hij me plaagt, neemt Sara het voor me op. We geven niet toe aan Lucas, dagboek! Wij zijn sterke vrouwen, zoals onze buurvrouw, Tilde, zegt. Maar ik kan Sara ook geen geheimen vertellen. Soms spelen we bij haar thuis en dan kijk ik bij haar ouders. Ze zijn anders dan de mijne. Ik denk bij mezelf dat als ik Sara mijn geheimen zou vertellen, ze het niet zou begrijpen. Vooral als ik haar over mijn vader zou vertellen.
Papa is niet mijn echte papa. Hij is zo'n beetje papa nummer twee. Papa nummer één was waarschijnlijk een vreselijk slechte man, hoewel ik me hem nauwelijks meer herinner. Ik herinner me alleen zijn schoenen. De grote bruine. Ze stonden altijd in de gang, vlak bij de voordeur. Ze zaten nog onder de modder, want mijn vader nummer één was stoepen aan het aanleggen. Ik weet niet hoe heet iemand die stoepen aanlegt. Bob de Bouwer, denk ik? Ik denk dat die vader echt een slechte kerel was, want mijn moeder schreeuwt altijd als je het over die vader hebt: "Het is maar goed dat ik hem liet oprotten!" En ze is nog steeds boos dat hij geen geld aan mij betaalt. Ik begrijp niet waarom dit zo belangrijk is. Papa nummer twee heeft veel geld, een mooie auto, en we zitten nooit zonder eten.
Dagboek, weet je precies waar je heen gaat als iemand zegt dat je moet oprotten? Ik niet, maar ik denk niet dat het daar cool is. Weet je, mijn juf zei ooit dat slechte mensen naar de hel gaan. Ik denk, Dagboek, dat als je moet oprotten, ga je naar iets als de hel. En ik denk dat ik ook naar de hel ga, dagboek. Nog niet. Niet tot ik gedaan heb wat ik van plan ben te doen. Het is erg, erg slecht, maar ik denk dat ik geen keus heb, dagboek...
Ik hou niet meer van mijn vader nummer twee, weet je Dagboek? En ik hield van hem. Niet super hard, maar een beetje. Ik denk dat het slecht is voor een kind om niet van zijn ouders te houden, want ouders moeten geliefd worden. Maar mijn vader is niet mijn echte papa, hij is mijn denkbeeldige vader. Dus ik denk dat ik ook niet zo slecht ben. Houden van een nepvader telt niet.
Ik hou niet van mijn vader omdat hij vaak in mijn kamer komt. Als het donker is en je zou moeten slapen. Hij komt meestal als mama hoofdpijn heeft en zich opsluit in haar slaapkamer. Ze gaat vaak naar verschillende dokters, maar niemand weet precies wat er mis is met haar. Onlangs ging ze naar een nieuwe dokter en die gaf mama een medicijn waardoor ze meer slaapt en je haar niet meer wakker krijgt! En het is sindsdien dat papa vaker komt.
Ik vond het altijd heerlijk om tijd door te brengen met papa nummer twee, dagboek. Papa zou mijn buik kietelen en me veel knuffelen. Hij aaide mijn hoofd en las me verhaaltjes voor. En ik hou van sprookjes! Maar toen begon hij me aan te raken. Anders dan het was met gewone kietelen. Hij masseerde bijvoorbeeld mijn buik, ook al had ik geen pijn en was ik kerngezond. Of hij fluisterde dat ik een prachtig en mooi meisje was, maar niet op de gebruikelijke manier, en met een heel vreemde stem. Ik vind het niet leuk als hij zo praat, want hij fluistert nog steeds zo, Dagboek! Maar dat niet alleen. Soms haalt hij me over om mijn pyjama uit te trekken en helemaal naakt onder het dekbed te gaan liggen. En hij kijkt onder het dekbed en kijkt me aan met zijn afschuwelijke ogen. Zijn ogen branden, als het ware. Of hij stopt zijn hand in mijn slipje en raakt me DAAR aan. Ik ben erg, erg beschaamd! En de laatste keer was het nog erger, omdat ik toen zoveel pijn op DIE plek had en hij me toch dat DING in zijn slipje liet aanraken. En het is zo raar en groot. Heel, heel moeilijk en ik ben er bang voor. Ik mag niemand vertellen wat papa doet. Hij zegt dat het ons geheim is en dat ik het niet mag vertellen omdat ik een braaf meisje ben. Gisteravond stopte hij niet zijn hand maar DIT in mijn onderbroek en toen deed het nog meer pijn. Zo hard zelfs dat ik hard en luid gehuild heb. Ik schreeuwde dat ik het aan mijn moeder en oma zou vertellen, en misschien zelfs aan opa Bert. Pa werd vreselijk kwaad en dreigde dat als ik het iemand zou vertellen, het me de volgende keer meer pijn zou doen.
Dus ik kan het niemand vertellen, dagboek. Alleen jou. En ik moet dingen in eigen handen nemen, zoals de volwassenen zeggen. Ik ben bang en ik wil het niet, ik wil het niet! Ik wil niet dat papa aan mijn bed komt en me zo'n pijn doet! Zelfs als ik huil, houdt hij niet op, en ik heb vreselijk medelijden. Als je van iemand houdt, maak je hem niet aan het huilen. Toch, dagboek?
Ik heb ooit een film voor volwassenen gezien. Het was een afschuwelijk enge film en ik kon er niet lang naar kijken. Maar ik was zo vreselijk nieuwsgierig, dat ik stilletjes naar binnen ben geslopen en een stukje heb gekeken. Er is een man in deze film die een mooie dame heeft vermoord. Hij was verbaasd toen ze dacht dat zij sliep. Hij sprong uit bed en Knal! Knal! En hij sneed de dame met een groot, dik mes.
Ik vond het grote mes in de keuken, dagboek. En ik heb het zelfs gestolen. Ik leg het onder mijn kussen en doe alsof ik niets van het mes weet. Ik heb een plan! Ik heb de hele dag nagedacht hoe ik het moest doen. Ik weet het! Ik ga rustig liggen en doe alsof ik slaap. Ik leg dit mes naast me en bedek het met een deken. Ik zal het stevig in mijn hand houden - net als die meneer in de volwassen film. En dan, als papa me weer besluipt, spring ik op, pak dat mes en Knal! Knal! Knal!, ik ga papa's maag openbreken, en er zal waarschijnlijk veel bloed zijn. Er was een heleboel bloed in de film.
Ik weet dat ik een vreselijk slecht meisje ben, ook al heb ik altijd geprobeerd een goed kind te zijn. Om naar mama te luisteren en geen problemen te veroorzaken. En voor wat ik doe, Dagboek, weet ik zeker dat ik ook "oprotten" zal moeten, of misschien zelfs naar de hel moeten gaan. Of naar de gevangenis, als een misdadiger. Ik wil nergens heen, ik wil bij mama blijven. Maar wat papa doet, doet me heel, heel veel pijn. Het doet me pijn DAAR en mijn kont doet pijn en ik kan er niet meer tegen, dagboek.
Ik wil niet weer gewond raken, dus ik ga doen wat ik van plan was. Het moet werken, dagboek!
Knal! Knal! Knal!
En dan zal ik een vrij meisje zijn.
Comments
- 3 juli
0- 30 juni
- Hide replies (1)
0- 1 juli
0- 30 juni
- Hide replies (1)
1- 1 juli
0- 30 juni
- Hide replies (1)
1- 1 juli
0