k ben een pechvogel. Zo is dat nu eenmaal ! Ik heb me daar na lang tegenspartelen bij neergelegd. Ik ben een persoon die, wanneer ik iets uit een kast pak er altijd wel iets extra's uitvalt, ik ben degene die stottert als er een mooie dame tegen me spreekt, ik ben diegene die in de supermarkt net die rij aan de kassa uitzoekt waarbij de persoon voor me ofwel zijn bankkaart niet werkt of een ander probleem heeft, ik ben diegene die gaat vissen en zijn hengel uitwerpt en daarbij de helft van zijn hengel mee in het water gooit, ik ben diegene die in een chic restaurant tomatensoep morst op zijn witte hemd, ik ben degene die een pot verf opent en het deksel er afvliegt zodat er overal verf hangt,ik ben diegene die gaat fietsen en vaak een lekke band heeft, ik ben diegene die deze lijst nog kan aanvullen met heel wat meer pechvogelachtige dingen...
Zo gebeurde ooit het volgende; ik stapte op op de bus, zonder struikelen, ik zette me neer op een tweepersoonsbank bij het raam, ik keek naar buiten. De volgende halte stapte er een dame op van om en bij de 200 kilo, alhoewel er plek genoeg was hobbelde en waggelde ze rechtstreeks naar de bank toe waar ik zat, ik kreeg het al ongemakkelijk alleen bij het idee.
De dame plofte naast me neer, waarbij ik een dertigtal centimeter richting zijkant bus werd gedrukt en ze bijna haar dikke arm in mijn gezicht duwde, met veel moeite draaide ze haar vette kop naar me en grijnslachte...Ik zat zo vast als je maar vast kan zitten op een bus.
De dame hijgde. Ik heb niks tegen dikke dames, ik vind namelijk dat er aan een vrouw best wat vlees mag zijn, ik hou zo niet van graatmagere meisjes namelijk. Maar dit was er over !
Drie haltes verder had ik moeten afstappen.
Geplet als ik was tussen de dame en het raam kon ik enkel ' hum hum' zachtjes uitspreken, mijn longen zaten geplet in mijn vege lijfje. De dame hoorde me niet.
Drie kwartier later stapte ze waggelend af. Samen met mij.
Ik was 10 kilometer te ver meegereden en kon dus te voet naar huis. Pech toch ?
Thuisgekomen keek ik in de badkamer naar mijn geplette lijf aan de linkerkant waar dat vrouwmens zich op genesteld had, dat zou zeker nog weken pijn doen...
Een andere voorval; ooit had ik een herexamen wiskunde, keihard gestudeerd tijdens de twee warme zomermaanden, nergens heen geweest, elke dag blokken.
Op 1 september kom ik op school, supergemotiveerd, alles zat in mijn kop.
Ik kom het klaslokaal binnen. Daar zat de wiskunde juf, aan haar buro, voor haar lagen drie papiertjes.
"Aha Yves, kies maar een papiertje uit makker" zei ze, terwijl ze glimlachte
Ik koos het middelste.
Verkeerde keuze, zoals vaak in mijn leven. Ik probeerde nog op het bord maar tevergeefs. De wiskundige teef die ik eigenlijk verafschuwde zei na een half uurtje dat het goed was. Ik verliet het lokaal. Inwendig vloekend.
De dag erna kreeg ik een briefje. Niet geslaagd.....
Op 1 juli 1977 mocht ik het leger gaan dienen, het Belgische dan nog ! Wetende dat ik nog 4 broers had thuis vroeg ik me af waarom ik ?
Ik mocht notabene op mijn verjaardag ons land gaan verdedigen. Ik vloog naar Duitsland op 1000 km van thuis, telkens voor zes weken...
In het leger veel meegemaakt, zo vergeet ik nooit het volgende; op een dag hadden we schietoefeningen, met een FAL, een Belgisch wapen, FAL stond voor Fusil Automatique Leger, wat betekent automatisch licht geweer. Dit vooroorlogse wapen was helemaal niet licht, integendeel.
Met vijf soldaten moest je toen naast elkaar staan op de schietstand, men had ons geleerd om alle kogels te tellen telkens je de trekker overhaalde, en als je vijf schoten had afgevuurd moest je je wapen langzaam naar de grond richten en voor je het naast je lijf had nog eens de trekker overhalen om er zeker van te zijn dat je wapen leeg was.
In alle commotie had ik een kogel te weinig geteld, ik richtte mijn wapen naar de grond en haalde de trekker over, zo'n dertig centimeter voor mijn eigen voet had ik een put gemaakt door de kogel die nog in mijn wapen stak, misschien wel geluk hier ipv pech ?
Nog een kleine anekdote van mijn prachtige legerdienst, we gingen meedoen aan NAVO manoeuvres, op een bepaald moment staan we op het exercitieterrein tezamen met een groep Amerikaans, Nederlandse en Britse soldaten, netjes naast elkaar.
Plots gaf de Amerikaanse bevelhebber het teken aan zijn soldaten om het gasmasker op te zetten. Ik denk dat ze het deden in vijf seconden. Dan gaf de Nederlandse chief hetzelfde bevel. Een tiental seconden en ieder had zijn gasmasker op, dan gaf de Britse bevelhebber zijn commando, ook een tiental seconden tot elke soldaat het gasmasker op had.
Dan was het onze beurt...
De Belgische kapitein gaf het bevel.
We haalden het oude gasmasker uit zijn vuile zak, vol gaten. Ik vroeg me dadelijk af wat het gasmasker nu was; de zak of dat vieze ding met duikersbrilglas en een pot onderaan. Ik keek rond, net als de meesten onder ons, links en rechts hoorden we hoongelach van de andere soldaten. Sommigen onder ons hadden het gasmasker op maar ofwel zat het achterstevoren of de kijkglazen hingen scheef. Ik worstelde nog altijd met het ding omdat ik het niet direct uit de zak kreeg. Ik was er zeker van dat dit nog in wereldoorlog één was gebruikt omdat er een hele sliert vieze zwarte haren aan de bovenkant hingen, en het ding rook verschrikkelijk. Uiteindelijk lukten twee Belgische soldaten er in om het masker op hun gezicht te krijgen.
Na 25 minuten riep onze kapitein boos ; " ter plaats rust, laat het maar zo IDIOTEN !" hij draaide zich om en wandelde kordaat weg.
Wij lachten. De buitenlandse soldaten lachten nog harder...
Nog een anekdote die mijn pechvogelgehalte de hoogte injaagt; in het leger waren er chauffeurs, en telkens die een 'missie ' uitvoerden moest er een bijrijder mee, op een dag was ik bijrijder. Ik kende wel iets van vrachtwagens. Dacht ik...
De chauffeur vroeg me of ik alvast de wagen nr 317 wou gaan starten. Ik er naartoe. Wagen 317 stond geparkeerd tussen twee andere vrachtwagens. Ik wist dat je op een knop moest drukken om het ding te starten. Ik was behoorlijk trots en haastte me om in de truck te zitten, ik duwde op de knop, de motor startte en het ding vloog voorwaarts. Wist ik veel dat het ding in eerste versnelling stond. Het ding raakte de truck voor zich. Lampen kapot, bumper beschadigd.
Niet dat dit zo erg was want in het Belgisch leger was alles van voor de grote oorlogen...Ik in paniek, koppeling ingedrukt, en in achteruit gezet. Hop tegen de vrachtwagen achter me. Lampen kapot, bumper beschadigd. Gelukkig zag niemand me en zette ik snel de motor af en gebaarde van krommenaas toen de chauffeur er aankwam en de ravage aanschouwde...
Zo hadden we ook regelmatig oefeningen om ter snelst een Belgische mitrailleur uit elkaar halen. Het uit elkaar halen was voor mij geen probleem maar het in elkaar zetten lukte me niet meer...
Mijn broer had op een dag een kippenhok met schuin dak voor me in elkaar geknutseld, ik had het gezien, het was mooi, mijn broer had twee gouden handen, ik geen één. Om het ding te vervoeren moest ik het uit elkaar halen. Thuisgekomen zette ik me in de tuin met alle planken en begon aan de heropbouw van het kippenhok; Ik slaagde er in om een kippenhok te maken met plat dak zonder één plank over te hebben...
Nog ééntje, op een dag vond ik de liefde van mijn leven, een meisje met alles er op en er aan, ik kon aan niks anders meer denken, het raakte aan en ik had met haar afgesproken dat ze vrijdagavond naar me toe zou komen, zij had namelijk een wagen en ik niet, op het afgesproken uur was ze er nog niet, een uur later ook niet, ik besloot een drankje te pakken, een biertje om me wat te kalmeren, twee uur later was ze er nog niet, ik had intussen al zes biertjes op, twee biertjes later was ze er nog niet, ik viel in slaap in de zetel, de volgende dag belde ze om te zeggen dat het uit was, ze hield niet van me...
Naderhand liep ik nog vele blauwtjes en groentjes en geeltjes bij de vrouwtjes !
Zozie, of ziezo, en zo kan ik nog wel menig verhaal vertellen over mijn pechvogelavonturen. Bijvoorbeeld van die keer dat ik met onze hond ging wandelen en ik de leiband niet vast genoeg had gedaan, de hond had zich er, terwijl ik op mijn gsm bezig was, uitgewurmd, liep ik daar met een lege leiband en de hond enkele meters achter me op straat...
Of die keer dat ik de bus wilde nemen en de kl...zak van een chauffeur net voor ik wilde opstappen de deur dichtgooide en wegreed.
Of toen ik een brood haalde in de supermarkt, het ding in de machine deed om te snijden, dit dan op het speciale metalen ding legde om de zak over te schuiven, ik de zak er over schoof, de zak dicht deed, de zak oppakte en bleek het ding onderaan gewoon open te zijn...al het brood op de grond...
Of die keer dat ik ging boogschieten en de boog bij mijn eerste poging gewoon brak...
Of die keer dat het gesneeuwd had , ik buitenwandelde en gewoon uitgleed en in de sloot belandde...
Of die keer dat ik met open gulp door de klas stapte, dit niet beseffend...
Of die keer dat ik bij het voetballen naast de bal trapte...
Ach het kan me allemaal niet veel meer schelen, alleen vind ik het spijtig dat mijn zoon net hetzelfde heeft, vreemd hee...
Pechvogel
Wat een mens kan meemaken....
Geschreven door Yves Goudket
Gepubliceerd op: 26 aug 2021
Gepubliceerd op: 26 aug 2021
1
18
0
Geschreven door Yves Goudket
Gepubliceerd op: 26 aug 2021
Gepubliceerd op: 26 aug 2021
1
18
0
Recente en relevant artikelen
Tegenstellingen versus voorstellingen
Woorden op je in laten werken. Er goed naar kijken en dan vervormen. Verwoorden heet zoiets en ik doe dat graag.
Ver- of dichtbij nuftig?
Opknippen van woorden, in mijn vorige artikel deed ik het al, nu heb ik eens geprobeerd om er een ander taalspelletje aan te koppelen: De tegenstelling. Doordat ik het woord vernuftig opknip komt hij ineens op mijn pad en kan ik er dus mee spelen. Speel je mee?