Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Port Royal deel 3

Wanneer de aarde verzwelgt, echt volledig, geen kans biedend te ontsnappen, wat gebeurt er dan met het leven onder water?

Geschreven door Peerke van den Broek
Gepubliceerd op: 29 juli 2021
2
17
2
Foto via Pixabay van: thommas68
Foto via Pixabay van: thommas68

Beweging onder water.

Toch was er beweging, beweging die niet werd veroorzaakt door eb, vloed, door stroming of door het normale leven in de zee.
Een schim, nog een, gedaanten waarden rond in deze verzonken wereld. Ook de zielen hadden geen tijd gehad om weg te komen, hun rust te vinden. De laatst uitgeblazen adem, het hing als luchtbellen in de afgesloten ruimtes van het schip.
Nu nog forse ruimtes, ruimtes die maar sporadisch hun lucht prijsgaven. Hun weg zoekend naar vrijheid, naar boven. Om daar te versmelten met de lucht die hier vervuld was van angst, van stof en van hoop om te kunnen overleven.

Dames die zojuist nog hoopvol lonkten naar de zeebonken die zingend voorbijliepen, ze stonden te trillen op hun benen, vol ongeloof hadden ze zojuist de haven, maar ook een groot deel van de stad zelf weg zien zinken in de zee. Een enorme vloedgolf deed een poging om hen mee te trekken, mee, de diepte in. Als door een wonder waren ze gered. Doorweekt, en zonder huis of haard stonden ze daar, kijkend naar wat van hen was. Daken van hun huisjes kwamen hier en daar nog net boven het waterpeil.

Onder dat waterpeil begon de beweging vorm te krijgen. Een paar schimmen wist de met lucht gevulde ruimtes te bereiken, de lucht op te zuigen en daar, op dat moment daar begon het.
Alsof de zielen die hier hingen, hun belichaming hervonden. Opnieuw was er leven. Nou ja, leven. Er was beweging, er was, een vorm van bewustzijn. Het was niet over, er was een vorm van zijn, een vorm die niemand kende. Eng misschien, maar angst was iets dat deze gedaantes door en door kenden. Ze schrokken ervan maar ze schrokken er niet voor terug!
Ze konden pakken, vechten, tillen, ze konden lopen, rennen, zwemmen en voelden geen weerstand van het normaal vertragende water. Gedaantes, ooit berucht om hun daden. Ze werden herschapen tussen leven en dood.

Peter, ja, Peter was een van hen. Gretig zoog ook hij zijn zijn weer op. Hij bestond en zou het laten merken. De kapitein was niet te vinden. Dus Peter, Peter nam de leiding. Naar boven!
Wel 20 gedaantes volgden hem. Waterschimmen, snel, beangstigend snel. De wereld schudde nog na, zich niet bewust van het nieuwe onheil dat zojuist was ontstaan.
Boven gekomen zag Peter alleen de drie dames, de verloren haven en de gehavende stad.
Hij liep naar ze toe, zijn mannen volgden in zijn kielzog.

Gracieus maakte hij een buiging voor de mooiste van de drie. “Waarmee kan ik u dienen?”
Deze vraag had hij al vaker gesteld, aan het begin van een amoureuze avond nu echter, was het antwoord anders.
2
Geschreven door Peerke van den Broek
Gepubliceerd op: 29 juli 2021
2
17
2

Comments

  • 8 aug
  • 0
Heel mysterieus!
  • 8 aug
0
  • 6 aug
  • 1
Mooi geschreven, Peerke. Een mysterieus verhaal, ben benieuwd wat er verder gebeurt en wat die waterschimmen in het schild voeren.
  • 6 aug
1

Recente en relevant artikelen