Samenwerking in angst.
Zonder adem in deze lucht, kunnen we niet leven. Willen jullie helpen om deze lucht te vinden. Jullie horen het in de haven, van scheepslui wanneer er ergens op zee een schip vergaat. Onder water kunnen we dan de lucht hervinden, lucht die we nu zo hard nodig hebben.
In ruil krijgen jullie alle buit die wij vinden, alle rijkdom die de bodem van de zee bevat.’
De dames twijfelden maar even. Maar iets in hen vertelde hen, dat ze dit moesten doen. Dat iets, dat bestond nog maar even. Bij alle drie.
‘We doen het, maar, ook wij moeten jullie iets vertellen. In ons groeit nieuw leven. Hoe, dat weten we niet, geen van ons heeft in de tussentijd met andere mannen geslapen, toch zijn we alle drie zwanger.’
Hoe was dit mogelijk, hoe konden zij als overleden piraten dit realiseren? Was het, omdat hun lichaam nog maar net was heengegaan? Ze wisten het niet. Toch waren ze blij. Ze lieten iets na aan deze wereld. De drang om te ‘overleven’ werd alleen maar groter!
Natuurlijk hadden ze zelf hier en daar al schepen gevonden met kleine hoeveelheden lucht. Lucht voorzien van zielen die ook hun weg naar boven niet hadden gevonden. Maar de afstanden werden groter evenals de behoeften. Zeker, nu hun dames in verwachting waren.
Even viel er een stilte, toen nam Fransisca het woord: ‘eh, de manier hoe wij voorheen aan informatie kwamen over zeeslagen, afzinken van schepen, stormen met grote verliezen als resultaat, kwam van zeelui die ons opzochten.’
Even keek Peter op. Nooit, nooit in zijn leven had hij jaloezie gekend, nooit had hij een vrouw willen ‘bezitten’, hij wilde genieten en vergeten, toch was dit nu anders. Los daarvan, ook al was het nog niet zo zichtbaar, ze droegen hun kinderen!
Peter verdween onder de zeespiegel en daar, onder water ontstond een fikse discussie.
Er kon geen sprake zijn van het voortzetten van het oude beroep van deze drie. Maar de informatie hadden ze nodig!
Daar dook Peter weer op: Jullie huis, we bouwen het uit. Het wordt dé trekpleister voor zeelui, ze kunnen daar ontspannen op de manier die ze maar willen. En jullie, jullie baten het uit. Vind dames die voor jullie willen werken. Wij, wij zorgen voor bescherming! Maar voor we zover zijn, moeten we adem hebben.
Ook de dames hadden even tijd gehad om te overleggen. Maar hadden ze een keus? Leven groeide in hun buik, beangstigend leven, en adem zouden die mannen vinden, snel of traag. Ondanks de aarzeling, de angst en het wantrouwen werd hier, in de grot, de basis gelegd voor een fenomeen dat wij zelfs nu nog kennen.
Eerdere delen:
https://artikel.nl/port-royal-deel--1953. (5)
https://artikel.nl/port-royal-deel--1930 (1)
https://artikel.nl/port-royal-deel--1931 (2)
https://artikel.nl/port-royal-deel--1932 (3)
https://artikel.nl/port-royal-deel--1933 (4)
Comments
- 13 aug
0- 13 aug
0- 13 aug
0- 12 aug
0- 12 aug
0