Feest!
Het liep storm die avond, Port Royal en ook de omgeving daarvan was uitgelopen om het grote gebouw en de daarin gehuisveste bedrijvigheid te kunnen bewonderen.
Zelfs vanuit Jamaica waren kerels gekomen die, op basis van de geruchten die de ronde deden, graag een kijkje kwamen nemen.
Aan alles was gedacht. Drank en eten in overvloed en wanneer de kerels iets te handtastelijk werden dan kwamen er twee enorme spierbonken om de rust te herstellen. Maar, echt mis ging het niet. Mogelijk had dat te maken met de twintig donker geklede gedaanten die duidelijk aanwezig waren. Ze zeiden geen woord, maar waren echt overal! Ingevallen ogen, dreigende blik en voortdurend op hun hoede.
Het gaf het geheel iets mysterieus.
Nu en dan vertrok een dame met een zeer hoogstaande heer naar een kamertje in het grote huis. Zo werd gezorgd voor de verzekering van het voortbestaan van het bedrijf.
De avond vorderde, de sfeer was goed, het feest geweldig en de gasten voldaan.
Toen wankelend de laatste gast het bordeel verliet, nog net in staat om zijn broek om zijn billen weer vast te maken, klonk er een ijzingwekkende krijs uit de afgesloten vertrekken.
Twintig schimmen verdwenen als bij toverslag uit de grote ruimte, de troep overlatend aan de dames en hun twee heren.
De gil kwam van Fransisca. De weeën waren begonnen! Geen van de piraten wist wie de vader kon zijn van de zoon of dochter die op komst was. Allen verdrongen ze zich voor de slaapkamerdeur van Franciska. Twee hoogzwangere dames stonden echter vastbesloten voor de deur. Niemand zou hier binnenkomen!
Het gillen hield aan, verhevigde zelfs. Het geduld van de mannen werd hevig op de proef gesteld en iedere keer dat er werd gevraagd of er hulp nodig was, werd dit krijsend afgeslagen. Voldoende energie dus om door te gaan.
Pas de volgende ochtend, vroeg in de ochtend, was het hoge schelle harde gillen stil. Een klein stemmetje, ook huilend met nu en dan een fikse uithaal vulde de ruimte achter de deur.
De twee dames ervoor deden een stap opzij. Met een klap vloog de deur open en daar stond Fransisca. Op haar arm droeg ze een meisje, gehuld in een doek. Een traan in het oog van Fransisca deed Peter naar voren duiken. Een blik op het kind was genoeg. Het huilde niet meer, gaf geen geluid. Toch keek het, staarde het. Naar hem!
Comments
- 2 sep
0- 26 aug
0- 24 aug
1- 24 aug
2- 24 aug
2