Meer zee, meer min!
Peter bedacht zich geen seconde. Hij greep het kind uit de handen van de verdoofde Fransisca en rende weg. Trappen af, dieper, dieper in de grotten onder het huis, tot hij het water vond.
Met het kind in zijn armen dook hij onder. Beademde haar. Zonder succes.
Zijn hoofd maalde en maalde. Waar hij had gedacht dat hun nieuwe zijn misschien ook het leven zou bepalen voor dit kind geboren uit een wonder van het bestaan, vond hij niets. Helemaal niets.
Uit pure frustratie sloeg hij wild om zich heen, water spatte op de muren van de grot uiteen net zoals zijn hoop op leven voor dit kind.
Wild, boos, in een enorme energie bleef hij slaan, zo het leven onder water wekkend. Gewend inmiddels aan het mogelijke voer dat gepaard ging met het trillen van het water.
Dames die hun misselijkheid niet konden bedwingen bij het afscheid van de mannen.
Nog steeds sloeg Peter, nu ineens een forse vis met vaart tegen de muur meppend. Happend naar lucht lag het dier daar.
Happend naar lucht, zijn ziel zou zo verloren zijn. In een omgekeerde strijd om leven en dood. Een omgekeerde strijd… Verwonderd staart Peter naar het bijna levenloze dier. Hij neemt het kind, dat roerloos op de kant licht en drukt de vis met haar kieuwen tegen het hulpeloze kind.
Het schokken van het dier verstomt, stil hangt het in zijn ene arm, zijn andere arm omvat het kind. Niet zomaar een kind.
Achter de fijne kaakjes, bij de start van de haarlijn is een streepje bloed zichtbaar. Het stroomt in een rode streep langs het iele nekje naar beneden.
Was dat wondje al aanwezig? Peter wist het niet.
De vis liet Peter vallen. Met het kind liep hij het water in. Hij wilde het afspoelen, maar deze actie deed de wond juist opengaan. Het zoute water zou vast pijnlijk zijn.
Zacht piepen is hoorbaar, een schok gaat door Peter heen. Kwam het van dit kind?
De wond in het nekje gaat snel open en dicht. Net zo snel als zojuist de kieuwen van de vis.
Peter moet het riskeren. Weer loopt hij verder het water in. Het kind met zich meedragend. In het water wordt de wond rustig.
Het kind leeft, leeft op en kijkt met dankbare ogen naar haar vader.
Het kleed waar het kind in is gewikkeld beweegt en Peter maakt haar vrij van deze belemmering.
Een staart met vinnen beweegt soepel in het water. Een mens, een vis?
Voorgaande delen:
https://artikel.nl/port-royal-deel--2389
Comments
- 2 sep
0- 29 aug
0- 29 aug
1- 29 aug
1- 29 aug
1