Van alle vakantietrips die wij in ons leven hebben gemaakt, is er één plekje die ons altijd is bijgebleven. Omdat het geen populaire of voor de hand liggende plek is willen wij jullie deze niet onthouden. Het is inmiddels zo’n vijftien jaar geleden, dat we voor het laatst Thailand hebben bezocht. Ik heb geen idee hoe het er nu, anno 2020 is. Maar in die tijd was Thailand al een behoorlijk toeristische plek en was het soms echt zoeken naar authenticiteit. Soms was het een verademing om van de gebaande paden af te wijken.
Waarom?
Het was al de derde keer dat we het land bezochten en wij besloten om ook dit maal back packend het land door te crossen. Na Bangkok en Chiangmai hadden we behoefte om wat rust en natuur op te zoeken. Met de Lonely Planet aan de Starbuck’s koffie in Chiangmai bekeken we de opties. kilometers ten westen van Chiangmai zagen we het plaatsje Mae Hong Son op de kaart staan. Een klein plaatsje tegen de grens met Birma aan. De informatie was precies twee alinea’s lang. Veel meer was er niet te vertellen over deze plaats. Er waren wel wat hotels en guesthouses, dus zo onbewoond was het niet. Maar de rustige en mooie bergachtige omgeving, zoals omschreven, leken ons de moeite waard. Aan de mensen om ons heen vroegen we wat de beste manier was om naar Mae Hong Son te reizen. Het eerste antwoord op die vraag was veelal: waarom? Waarom zou je naar Mae Hong Son willen, antwoordden ze vriendelijk, lachend, maar vooral verbaasd. Voor ons des te meer reden om op pad te gaan.
De vlucht van Chiang Mai naar Mae Hong Son duurt maar kort. We hebben de guesthouse, San Tong Huts, die de Lonely Planet aanraadt gebeld en voor twee nachten geboekt. De eigenaresse, een vriendelijke Duitse, biedt aan om ons van de airport op te halen. Daar wacht ze ons op met haar jeep en een grote herdershond. Als ze aan mijn gezicht ziet dat ik het niet zo zie zitten om met de hond achter in de laadbak van de jeep plaats te nemen, vraagt ze of ik bang ben voor honden. Ik zeg dat ik geen fan ben. “That should be fun, as we have about 10 at the guesthouse”. Mijn twijfel of dit nu zo’n goed idee is groeit met de minuut….
Eenmaal hij de guesthouse, waar we inderdaad worden opgewacht door een hele groep (blaffende) honden, verzamel ik al mijn moed. Ik vergeet echter snel de honden als ik de schoonheid van de omgeving zie. De kamers zijn van binnen super eenvoudig, maar zo ongelooflijk sprookjesachtig gelegen. Een klein aantal hutjes die tegen de berg op gebouwd zijn. We moesten een steil pad af om bij onze hut te komen. Midden in tropisch regenwoud, alles zag er fantastisch groen en kleurrijk uit, het rook er zo fris naar regendruppels en mist. Ik voelde me thuis.
Ook met de honden, voor wie ik de eerste dag nog best bang was , kon ik het later steeds beter vinden. Ze bleken eigenlijk ontzettend trouw te zijn. Liepen ’s avonds een heel stuk met ons mee als we in het dorp een hapje gingen eten. Zodra de onverharde weg plaats maakte voor het asfalt, bleven ze staan en keken ze ons na. Ze gingen pas terug als ze zeker wisten dat we ok waren, zo leek het wel.
Het dorp bleek in de avond meer tot leven te komen dan we gedacht hadden. We waren verbaasd over de hoeveelheid marktkramen, foodstalletjes en restaurants. Maar gelukkig was het lang niet zo hectisch als in Chiang Mai. We aten in een klein tentje van wie de eigenaar een grote Bee Gees-fan bleek te zijn. What are the odds….?
Tripjes en tochten
De volgende dag hadden we een dagtrip geboekt via de eigenaresse van de guesthouse. Een vriend komt ons in een jeep ophalen, hij heeft een Nederlands meisje en Duitse jongen al in de laadklep zitten. We maken een mooie tocht langs de grens met Birma. Normaal gesproken zouden we nog dichter bij de grens komen. Maar daar is het nu (politiek gezien) te onrustig voor. Wandelen een paar uur langs de theeplantages en bezoeken een aantal dorpjes. De natuur en de omgeving zijn werkelijk adembenemend. Als we de foto’s terug zien kunnen we alleen maar concluderen dat deze niet het gevoel hebben kunnen vangen, welke we toen hebben gehad. Als we aankomen op onze lunchplek kijken we allen verbaasd. Het is geen restaurant of eetstalletje, maar een soort winkeltje met een paar tafels. We nemen rustig plaats en als er vanuit een verstopt keukentje allerlei gerechten op tafel komen, zijn we in ieder geval blij verrast. Van veel gerechten konden we eerlijke gezegd niet herkennen wat het is. Er is één soep met zwarte kippenpoten, ondanks het aangezicht (en het feit dat et een “zwarte kippensoep is), schrikt het ons niet af. De magische omgeving doet haar werk en we genieten met volle teugen.
De volgende dag hebben we een rustdag ingepland voordat we weer naar Chiang Mai terug keren. We bezoeken een tempel, komen onderweg een jonge monnik tegen die op een hek aan het uitrusten is. Het zou ook best kunnen dat hij onder zijn lessen uit probeert te komen. Hij vraagt of hij ons flesje water mag hebben, wij vragen hem om een foto, het lijkt een goede deal.
Als we terug het dorpje in lopen om te lunchen zijn we op zoek naar iets lichts, de uitgebreide maaltijden van de afgelopen dagen zijn ons wat tegen gaan staan.
Bij een mevrouw achter een kleine foodkar lijkt het druk. Schoolkinderen staan er in de rij. We vragen of ze een menu of een kaart heeft, maar ze spreekt geen Engels. Ze antwoordt bescheiden door de deksel van een pan omhoog te tillen en door te zeggen: soup?
Het was de beste soep die we ooit hebben gegeten.
PS: ik heb het opgezocht Sang Ton Huts is inmiddels wel door een andere eigenaar overgenomen, maar bestaat nog en is nog steeds te boeken!
Comments
- 23 sep
0