Een rollercoaster, daar heb ik ingezeten. Zo eentje waar geen eind aan lijkt te komen. Dat ik schrijven geweldig vind, is een feit. Dat het fijn is wanneer je stukjes gelezen worden, check.
Dat het geweldig is dat familie en vrienden je aanmoedigen om er iets mee te gaan doen, dubbel check. Ja, denk je dan, waar moet ik over gaan schrijven? Dan krijg je het idee om te gaan schrijven over wat jou al jaren bezig houdt, de overgang. Zo gezegd, zo gedaan en heel wat uurtjes klom ik in mijn toetsenbord om mijn droom na te jagen. Het ging mij eigenlijk vrij gemakkelijk af, de woorden vloeide vanuit mijn hoofd naar mijn handen en ik tikte er lustig op los. Dan komt dat moment dat je zo goed als klaar bent.
Twijfel en onzekerheid buitelden om beurten over mij heen waardoor mijn manuscript er een tijdje alleen maar stond “te zijn” op mijn laptop. In een impulsief bui stuurde ik het in september op, met de achterliggende gedachte dat het waarschijnlijk toch niets zou worden. Jaja, ik blaak van het zelfvertrouwen. Mijn eerdere gevoelens maakte plaats voor die van hoop en vrees. Hoop, dat het wat zou worden, maar ergens heel diep van binnen, zelfs de hoop op een afwijzing.
Ik kon dan in ieder geval zeggen dat ik het had geprobeerd. Vrees, voor die daadwerkelijke afwijzing en vrees voor 'stel je voor dat het lukt.' Ik vloog van voor naar achteren en van links naar rechts met mijn gevoelens. Net anderhalve week na mijn inzending kreeg ik een mail van de uitgever. Ze waren enthousiast en wilde de bundel uitgeven. Oh, oké! Een tweede mail volgde, de bundel werd voor december uitgebracht. Holy shit!! Paniek, twijfel, onzekerheid en stress hielden mij ineens in een wurggreep. Dit gaat snel, te snel!
Doordat ik nog wat puntjes op de i moest zetten werden mijn gedachten een andere kant opgestuurd en ik was er maar druk mee. Toen moest ik gaan werken aan de promotie.
Daarmee komen we op het punt waar ik het minst voor voelde. Promotie? Ik wil anoniem blijven, zoals ik al jaren ben. Nee, die vlieger ging niet op. Hup, social media op, jij! Al sputterend Facebook aangemaakt, netjes mijn aankondigingen gedaan en een groot platform aangeschreven die perfect bij mijn onderwerp aansloot. Ook zij waren, na een Skype gesprek, enthousiast en wij spraken af dat er een artikel over mijn bundel op de site geplaatst zou worden. Daar stond ik, onder mijn eigen naam en een knoert van een foto. Ik was nu toch bezig dus - What the hell - dan ook maar het AD een mailtje sturen. Dezelfde dag kreeg ik een reactie, ze vonden het een heel interessant onderwerp en een gezellig interview volgde. Er werd een mooi artikel gepubliceerd en levensgroot stond ik uiteindelijk op een hele pagina, compleet met rode boei van de stress. De volgende dag las ik de landelijke digitale versie en zag ik onder het scrollen in mijn ooghoek een vrij rood hoofd voorbij schieten. Jemig, ben ik dat?! Sindsdien namen de zenuwen mijn hele wezen over.
Af en toe dacht ik zelfs, dit was de eerste en laatste keer! Ik heb het, als mega controlefreak, uiteraard doorstaan en de zenuwen namen gelukkig wat af. (Met hulp van Nervovit pilletjes, die ik als snoepjes naar binnen werkte…Bional, bedankt!) Leuke reacties volgden en deden mijn wankele zelfvertrouwen goed. Als kers op de taart ook nog een boekpresentatie in de bibliotheek waar ik ontzettend van genoten heb. En toen? Toen even helemaal niets, alleen maar mijn overprikkelde en tere overgangszenuwstelsel tot rust laten komen. Een rollercoaster heb ik niets mee, nooit gehad ook. Maar deze rit was achteraf gezien, toch wel een hele mooie.
Comments
- 10 juli
1- 10 juli
1