Ik had besloten om die dag nog maar eens het strand op te gaan. Het was weken niet zo maanden geleden dat ik er nog eens was geweest en de zee riep me. Ik kon niet wachten en reed het hele stuk naar de kust aan een stuk door. Ik gunde mezelf geen pauze.
Ik was dan ook heel blij de parkeerplaats te zien en nadat ik de dijk op was gelopen kon ik bijna niet meer te wachten en rende naar de zee.
De zilte lucht en de zee gaf een onmiddellijk gevoel van rust en ontspanning. Zorgen bliezen weg in de wind en ik voelde de zon op mijn gezicht en voelde de energie die ik de afgelopen tijd had ingeboet weer een beetje terugvloeien.
Ik tuurde voor me uit en had al twee schelpjes opgeraapt toen mijn oog viel op iets dat leek op een stukje glas dat in de branding lag. Ik raapte het op. Het was een heel klein flesje. Heel voorzichtig draaide ik het dopje eraf en ik voelde hoe de lucht veranderd. De grond onder mijn voeten van de structuur van het zachte zand veranderde in een harde onderlaag.
Toen ik opkeek zag ik tot mijn verbazing dat ik niet meer aan de zee stond maar midden in een bos. Ik rook de geur van de dennenbomen en heel ver weg nog een snufje van de zee. Ik keek om me heen met het flesje nog in mijn hand en ik was niet eens heel verbaast.
Ik was toen ik het dopje van het flesje afdraaide op een of andere manier in dit bos terecht gekomen. Vraag me niet hoe of waarom. Dat weet ik zelf niet eens maar ik vind het eigenlijk ook niet eens zo raar. Ergens heb ik een gevoel van berusting, het is goed zo. Dus ik laat het maar gebeuren en verzet me er niet tegen!
Ik begin door het bos te lopen, het is vlak en dicht met veel dennenbomen en al snel krijg ik het gevoel dat ik bespied wordt. Wie zou het zijn die door de bomen heen naar me staat te gluren? Ik hoor gefluister en meen ook tussen de bomen iets van kleur te zien. Blauw of groen maar niet direct de kleur groen die je van nature in een bos tegenkomt.
Ik loop maar gewoon door, ik voel me niet bedreigt en begin zacht te neuriën. Een liedje van een paar jaar geleden. Ik weet de titel even niet meer maar dat maakt ook niet uit. De woorden herinner ik me ook niet meer maar het geeft me een goed gevoel. Ik hoor kleine takjes breken en voel dat wat of wie er daar ook in het bos zit en me begluurd steeds korter bij komt. Dan zie ik hem staan een knappe man en achter hem staat een vrouw met inderdaad een aquagroene jurk aan en een flinke bos haren die ze door een mooie vlecht bij elkaar gehouden op haar rug draagt.
Naast hen staat een wolf. Diep in mijn zak voel ik het flesje zitten en het losse dopje. Het is de wolf die het eerst in beweging komt en speels kwispelend naar me toe loopt en voor me op de grond gaat liggen met haar poten de lucht in.
“Waya, kom op laat de dame met rust. Niet iedereen wil meteen met je spelen. Geef haar eens wat ruimte!” De wolf rent snel terug naar de man en gaat naast hem zitten en legt haar kop tegen zijn bovenbeen aan en blijft hem maar aankijken.
Dan kijkt de man mij aan en zegt: ”Hallo, mijn naam is Ronan en dit is Gem. Mogen we je uitnodigen voor een kopje thee?”
Comments
- 20 aug
0- 19 aug
0- 18 aug
0- 18 aug
0- 18 aug
0