Ik loop met hen mee en bij een oude hut met een rokende schoorsteen aangekomen gaat Gem naar binnen om thee te zetten terwijl de knappe man me vraagt om plaats te nemen aan een houten tafel met twee banken.
“Waya, laat haar toch met rust misschien wil ze jouw geduwd en geknuffel helemaal niet.” Zegt hij weer tegen de wolf. Het dier trekt zich er niets van aan en legt haar hoofd op mijn schoot! Ik aai haar zacht over haar hoofd. “Laat haar maar ze doet toch niets.” Zei ik tegen Ronan. Zijn naam voelt onwennig.
“Nee hoor, ze is juist heel lief maar als je last van haar hebt, dan moet je haar weg sturen. Ze luistert normaal heel goed hoor. Die gaat anders niet meer van je zijde!” antwoord Ronan. Even denk ik aan de grote herdershond bij mijn ouders thuis. Wat heb ik hem al lang niet meer gezien! Wat heb ik mijn ouders al lang niet meer gezien.
Na mijn studie en het mislopen van mijn relatie met Rob ben ik gevlucht, gevlucht voor iedereen en alles. Alles was te veel en ik was tevreden met mijn kluizenaars bestaan. Ik woon nu aan de rand van de hei en ga elke dag naar mijn werk. Een doodsaaie baan in een fabriek waar ik ijsjes in dozen verpak en deze stapel ik op een pallet en doe er plastic om heen en dan begin ik aan de volgende. Dat is het niet meer en niet minder.
Gems stem haalt me uit mijn overpeinzing. “Lust je wel thee of heb je liever water? Maar weet je vertel me eerst eens hoe heet je?” vraagt Gem. Ik zucht: “ Mijn naam is Sabrina, maar mijn ouders noemden me vroeger altijd Sabby, noem me maar Sabby! ”
“Oké Sabby, water of thee?” In het bos is het best koel dus ik heb wel trek in een kop warme thee. De warme zon die ik op het strand op mijn gezicht had gevoeld staat nog wel hoog boven ons. Maar haar warmte komt niet goed tussen de takken door en daardoor is het hier nog lekker koel.
“Doe maar thee, even lekker opwarmen, het is hier een stuk koeler dan aan het strand!” Daarmee geef ik Ronan de opening die hij nodig heeft om te vragen naar wat er gebeurt is en hoe ik hier terecht ben gekomen.
Ik vertel hem kort het verhaal, er valt ook niet veel te vertellen. “Nu ik was naar het strand gereden om even uit te waaien en bij te tanken. Daar in de branding raapte ik iets op dat in eerste instantie uitzag als een stukje glas. Maar het bleek een klein flesje te zijn. Toen ik het dopje eraf draaide voelde ik hoe de lucht veranderd en de grond onder mijn voeten van de structuur veranderde. En toen ik opkeek zag ik tot mijn verbazing dat ik niet meer aan de zee stond maar midden in dit bos. Ik rook de geur van de dennenbomen en heel ver weg nog een snufje van de zee.”
“Zo het is een flesje deze keer!” Antwoorde Gem. Ze vervolgde: “Je bevind je op de Schelpenberg, in een wereld die parallel bestaat aan de jouwe. Sommige mensen uit jouw wereld kunnen heen en weer reizen tussen deze en hun wereld. Waarom juist jullie en niet iedereen is ons nog een raadsel. Ook Ronan komt uit jouw wereld en heeft een hele tijd geleden besloten om hier te komen wonen. Hij woonde eerst in het Schelpenbos maar nu woont hij hier samen met mij en Waya en nog wat anderen.” Ze lachte even kijkt omhoog en pauzeerde kort “Hier boven op deze berg.” Haar armen uitstrekkend naar het bos om ons heen.
Ze dronken hun thee en spraken over Sabby’s leven en Ronan vertelde hoe hij van een Rare Kwast met niet veel om voor te leven was veranderd in Ronan. Ronan was zijn nieuwe naam hier in dit leven aan deze kant van de sluier. Hij vertelde hoe hij via die sluier reisde en na enkele keren op en neer te zijn gegaan had besloten om hier te komen wonen. De bewoners van het Schelpenbos hadden hem geholpen en hem een boomhuis gebouwd aan de rand van een meer. Later had hij Gem ontmoet en waren ze verliefd geworden en waren hier op de berg komen wonen.
Ik had hem onderbroken: “Hoe kan ik terug naar de zee?” Het was Gem die heel snel had geantwoord nog voor ik mijn vraag helemaal had uitgesproken: “Ik weet het niet zeker maar ik denk dat je gewoon weer hetzelfde moet doen als op het strand. Waar is het fles?”
Ik taste diep in mijn broekzak, haalde het flesje en het dopje eruit en zette het voor me op tafel. “Toen ik het open maakte kwam ik hier naar toe, dus nu moet ik het sluiten om weer op het strand te komen?” Gem zei: Ik denk het haast van wel!”
Ik dacht echt niet lang na nam het flesje van de tafel en zei “Bedankt voor de thee en misschien tot een volgende keer.” Ik draaide het dopje weer op het flesje. Het bos verdween en ik hoorde in de verte nog een “Dag” van Gem maar ze waren alweer verdwenen en met hun het bos en ook Waya.
Ik stond weer op het strand, kon amper geloven wat er net was gebeurd. Het flesje had ik in mijn hand. Ik bedacht: Gooi ik het terug in het water of neem ik het mee? Ik besloot het flesje diep in mijn handtas opgerold in een zakdoek te bewaren. Ik heb eigenlijk best nog wel zin in nog zo een avontuur! Ik was mijn saaie bestaan zo zat. En ik zou graag Gem en Ronan en natuurlijk Waya nog wel eens zien.
Maar voor nu waai ik nog even lekker uit en dan ga ik naar huis. En ik vertel echt niemand maar dan ook niemand over wat ik net heb meegemaakt!
Comments
- 21 aug
0- 20 aug
0- 20 aug
0- 20 aug
0- 20 aug
0