Thuisgekomen zet ik het flesje op het kastje bij mijn foto’s en mijn andere hebbedingetjes. Eerlijk gezegd begin ik er langzaam aan te twijfelen of mijn herinneringen wel echt zijn. Heb ik lopen dagdromen daar op dat strand?
Misschien heb ik wel dat flesje gevonden? Want dat staat nu inderdaad daar op mijn kastje. Maar wat als de rest aan mijn rusteloze brein is ontsproten? Omdat dat dringend aan een pauze toe is? Een verhaal dat ik heb verzonnen om even te ontsnappen aan de geestdodende saaiheid en eenzaamheid die ik op het moment voel in mijn leven. Want kijk mij nu. Niet werken vandaag en net even alleen op het strand geweest. Dagenlang geen mens die eens belt of die ik bel om iets af te spreken.
Geen vriend meer die telkens ook alleen maar werkt, eet en slaapt en dan weer gaat werken net als ik. Ik ben gewoon helemaal alleen. En mijn vrije dagen zijn ook al niet veel beter! Dat ik dan juist vandaag naar het strand ging en dat flesje vond. Misschien is dat wel mijn weg uit dit saaie troosteloze leven dat ik nu leid?
Ik neem het flesje weer van het kastje en wil het net weer open draaien als ik me herinner hoe koud het in het bos was. Daar waar ik terecht kwam toen ik het flesje open draaide daar was het niet echt warm!
Ik sta op en haal boven een vest en een spijkerbroek en trek mijn sokken aan en mijn gymschoenen. Een pet misschien of een muts, nee zo koud was het nu ook weer niet. Ben ik klaar? Klaar om nog eens het dopje van het flesje te draaien en te kijken waar ik nu terecht kom? Of was het toch een dagdroom en zit ik straks gewoon nog op de bank?
Ik waag het toch. Heel voorzichtig draai ik het flesje open en weer ervaar ik dat mijn bank en mijn huiskamer verdwijnen en ik de geur van het dennenbos ruik. De zachte bank verdwijnt en ik voel de harde ondergrond van het bos onder mijn gympen voel. Ik ben echt weer terug. Ik ben weer in dat bos.
Ik kijk om me heen en buk me voor de eerste eikel die ik zie liggen en steek die samen met het flesje en het dopje in mijn zak. Die gaat mee naar huis als het kan, als bewijsmateriaal! Er is niemand te zien en ik voel me ook niet net als de vorige keer bespied.
Ik besluit voor mezelf: ik ga gewoon even zelf op ontdekkingstocht. Het is 15:00 uur en ik geeft mezelf de tijd tot 16:00 uur om rond te lopen en het bos te verkennen. Ik pieker hoe het hier ook al weer heette en al gauw valt het me weer in De Schelpenberg, die twee noemden het hier vorige keer de Schelpenberg.
Hoewel het bos eigenlijk te dicht is om echt ver omhoog of omlaag te kijken heb ik ook wel het gevoel dat ik op een berg sta. Ik besluit mijn gevoel te volgen en omhoog te lopen. Althans dat wat voor mij als omhoog voelt! Ik hoor vogels en zo nu en dan hoor ik het gekraak van een takje. Maar ik voel me veilig en vervolg mijn weg.
Na een tijdje lopen vind ik een open plek waar duidelijk nog niet zo lang geleden een vuur heeft gebrand. Het ruikt er nog heerlijk naar verbrand hout als ik met mijn voet door de as schuif, ik adem diep in en geniet van de geur! Hier krijgt de zon ook meteen wat meer ruimte om de boel wat op te warmen. Het is zo lekker dat ik mijn vest open maak en een omgevallen stam opzoek om even op te zitten. Ik heb toch geen haast, ik hoef niets te doen en moet nergens heen dan kan ik net zo goed even genieten.
Ik geniet van de zon op mijn gezicht en de zachte geluidjes om me heen. Er kriebelt iets op mijn neus en ik veeg het rustig weg. Dan voel ik hetzelfde gekriebel op mijn wang en veeg ook over mijn wang in een poging het weg te krijgen. Als het hardnekkig aanhoud en ik het vervolgens op mijn voorhoofd voel open ik toch maar eens mijn ogen.
Verblind door de plotselinge zon in mijn ogen maar ik meen toch iets te zien. Maar wat was dat nu? Ik hoor nu zelfs zacht gegiebel en kijk om me heen. Maar ik zie niets en weer bekruipt me het gevoel bekeken en zelfs een beetje voor de gek gehouden te worden!
Dan zie ik ze zitten op de boomstam naast me. Daar zitten twee kleine wezentjes. Kleine ieniemienie mensjes met glinsterende vleugeltjes die lachend en ondeugend naar me opkijken.
“Ik ben Berre en dit is mijn vriendin Noa, we zijn elfjes uit het Schelpenbos” zegt een van de twee terwijl ze van de stam omhoog vliegt en voor mijn neus blijft hangen. Ze is zo kort bij me dat ik de wind van haar kleine vleugeltjes op mijn gezicht kan voelen en ik bijna scheel moet kijken om haar te zien!
Meer lezen van de avonturen van Sabby dat kan hier:
Hoofdstuk 1: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2291
Hoofdstuk 2: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2323
Comments
- 2 sep
0- 23 aug
0- 23 aug
0- 22 aug
1- 22 aug
1