Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Sabby en het Schelpenstrand

Een warme deken van water. (Hoofdstuk 9)

Geschreven door User Fivehunderdfiftynine
Gepubliceerd op: 11 sep 2021
11
49
12
Foto van Javardh (unsplash)
Foto van Javardh (unsplash)
Terwijl Ouliz zijn verhaal had verteld had zij een onverklaarbaar verlangen gevoel om verder naar de zee te lopen. Ze had dan ook de reactie van Ouliz op haar opmerking niet verder afgewacht en was naar de zee gelopen.

Onderweg had ze haar schoenen uitgetrokken en hoe korter ze bij de zee kwam hoe groter haar verlangen werd om erin te duiken. Haar sokken gooide ze ook nog in het zand maar toen was er ook voor haar geen houden meer aan en ze herinnerde zich wat Ouliz net had gezegd.

Ook zij moest de zee in. Ze rende dan ook nog eens achterom kijkend de zee in en zag Ouliz glimlachen en boven op de berg drie kleine silhouetten toekijken. Ze kon zie dat het Gem, Ronan en de Magiër waren die hun in de gaten hielden hier beneden.

Haar voeten raakten het water en ze voelde een warm gevoel opstijgen vanuit haar voeten. Ze liep verder het water in en met een duik verdween ze onder water.

Het water dat haar omhulde voelde als een warme deken. Even voelde ze een naar gevoel achter haar oren alsof een ballontje kapot sprong maar dat was snel weg. Weer aan de oppervlakte zwaaide ze op Ouliz dat alles oké was en met een prachtige hoekduik alsof ze nooit anders had gedaan verdween ze onder water.

Ze keek haar ogen uit, vissen klein en groot en zoveel mooi koraal en lagere dieren de meeste kende ze wel. Ze had thuis boeken en film en series verslonden over het leven in de zee. Ze had elk filmpje op YouTube gezien dat maar iets met de zee te maken had.

Maar gezwommen en gedoken zoals nu in de koude zee thuis daar had ze nooit behoefte aan gehad. Ze zwom onderwater draaide om haar as en maakte koprollen onder water.

Het was pas op het moment dat ze voelde hoe er kleine luchtbellen langs haar hoofd omhoog stegen dat ze stopte en haar mond open deed en een flinke teug water naar binnen zoog.

Haar lijf had even nodig. Hoewel het onwennig en raar voelde was ze niet bang. Ze wist diep van binnen dat ze niet zou verdrinken.

Ze keek naar boven zag de kleine belletjes boven haar opstijgen en keek omlaag. Daar was buiten de bodem in de diepte niets te zien. Die belletjes kwamen dus van haar af. Ze dook nog dieper en genoot.

Totdat ze opeens aan Ouliz dacht daar alleen op het strand. Hij zal vast bezorgd zijn met flinke slagen draaide Sabby zich om en zwom snel terug naar het strand.

Daar stond Ouliz ook al met zijn voeten in het water en leek niet echt verbaast te zijn toen hij haar eindelijk weer zag. Sabby reikte achter haar oren naar de plek waar ze de kleine plopjes had gevoeld onderwater.

Ze voelde aan beide kanten een aantal kleine verdikking die haar van te voren nog nooit opgevallen waren alsof ze pas nu open waren gegaan.

Ouliz nam haar bij de hand en trok haar naar zich toe terwijl hij zijn haren aan de kant schoof. Hij nam haar hand en liet die over de verdikkingen achter zijn oor glijden.

Sabby stond op het strand met een hand aan haar eigen hoofd en de andere aan dat van Ouliz toen die zei: “Dat is wat er over is van onze kieuwen, Sabby het lijkt erop dat we echt verre familie zijn.”

Sabby wist niet meer wat nog te zeggen. Ze viel Ouliz in de armen en huilde ze had eindelijk het gevoel thuis te zijn en voelde zich niet meer zo verloren.

Ouliz hield haar vast in zijn sterke armen en ook hij kon zijn tranen even niet bedwingen hij wist immers heel goed hoe het voelde dat gevoel van eindelijk weer thuis zijn.

Inmiddels waren Gem en Ronan en de Magiër ook op het strand aangekomen en begrepen eigenlijk al zonder worden en enkel door wat ze hadden zien gebeuren wat er net had plaats gevonden.

Gem nam Sabby in haar armen en fluisterde in haar oor: “Welkom thuis meid.”

Ouliz maakte zich los van het groepje raapte een grote schelp op van het strand en dook daarmee de zee in zonder verder nog iets te zeggen. Na een aantal minuten kwam hij met de schelp weer het strand op gelopen en legde de schelp weer in het zand.

Hij nam Sabby weer bij de hand en nam haar mee het water in. Ik wil je even aan een paar wezens voorstellen zei hij tegen haar.

Samen doken ze de golven in ze zwommen over de bodem totdat die van zand veranderde in een rotspartij. Daar zag ze hen voor het eerst. Haar familie en het voelde zo vertrouwd.

Linkjes naar de vorige delen:

11
Geschreven door User Fivehunderdfiftynine
Gepubliceerd op: 11 sep 2021
11
49
12

Comments

  • 30 sep
  • 0
weer met plezier gelezen!!
  • 30 sep
0
  • 28 sep
  • 0
Je maakt me benieuwd!
  • 28 sep
0
  • 15 sep
  • 0
Bijzondere ervaring
  • 15 sep
0
  • 12 sep
  • 1
Eindelijk thuis... Mooi!
  • 12 sep
1
  • 12 sep
  • 1
vrij, en toch samen :)
  • 12 sep
1
Laad meer

Recente en relevant artikelen