Het was haar duidelijk dat deze wezens door de tijd heen zich niet echt verder hadden ontwikkeld. Zoals ze op de muren in het dorp op de mozaïek afgebeeld waren zo zagen ze er nog steeds uit.
Alles was zo vanzelfsprekend en niets was raar en alhoewel ze niet echt meer op elkaar leken voelden ze duidelijk de verwantschap en was er meteen een band. Met Ouliz aan haar hand en de zeemeerminnen en mannen om zich heen zwommen ze terug naar het strand.
Sabby bleef een tijd in het water staan en Gem en Ouliz deden hun best om het communiceren wat makkelijker te maken. “Je moet eraan wennen.” zei Ouliz. “Je moet het oude gevoel van willen praten loslaten en je concerteren. Het zullen kleine zachte stemmetjes zijn die bij je binnenkomen. En op dezelfde manier kun je dan antwoorden . Zet voor jezelf de intentie dat alles wat je hen wilt zeggen via je gedachten bij hen zal komen.”
Hoe Sabby het ook probeerde het lukte haar niet. Gem had haar nog eens gerust gesteld dat het tijd nodig had en zou goed komen. Maar Sabby was ongeduldig en had zoveel vragen. “Geef het tijd.” Had ook Ronan haar gezegd. Maar pas toen een meermin genaamd Dorma haar bij haar hand pakte en die haar hoofd heel zachtjes een beetje schuin draaide. En toen ze haar met haar grote ogen aankeek pas toen kreeg Sabby het gevoel dat het inderdaad goed zou komen.
Dorma liet Sabby’s hand los en zwaaide naar haar en vertrok toen met haar metgezellen terug de zee in. Zacht hoorde Sabby: “Tot later, Sabby” Het duurde heel even eer Sabby zich bewust werd van het feit dat ze hen had gehoord en ze vloog Ouliz om de nek en lachte en huilde tegelijk.
“Ik ben thuis en ik wil hier nooit meer weg.” Snikte Sabby.
Gem voelde Sabby’s emoties na deze ontmoeting en haar oprechtheid in haar wens om hier te kunnen blijven. Nadat Sabby Ouliz had losgelaten nam Gem haar bij de hand en zei zacht: “Dan moet er een vergadering geplant worden en besloten worden of je hier kunt blijven.”
Ook De Magiër begreep zonder woorden wat er nodig was. Samen begaf het gezelschap zich terug de berg op, terug naar het dorp. Sabby greep elke kans die ze had naar de zee onder het lopen of bleef gewoon even staan om weer naar de zee te kijken. Ze genoot en bedacht hoe ongelofelijk mooi het was dat ze dat flesje op het strand had gevonden.
Ze twijfelde er echter aan of ze het ooit nog wou gebruiken om terug te gaan naar haar wereld. Die wou ze met al zijn sleur en eenzaamheid en het gevoel totaal niet op haar plek te zijn het liefste achter zich laten.
Maar ze wist dat dat niet in haar handen lag. Haar lot en of ze toestemming zou krijgen om te blijven lag nu in de handen van de andere bewoners van deze wereld.
Voor die avond had de Magiër een kampvuurberaad beroepen en alle vertegenwoordigers van de wezen uit het Schelpenbos en de Schelpenberg waren aanwezig en Ouliz en Gem spraken namens de zeewezens.
Eerst werd er kort vertelt hoe Sabby hier was gekomen, dat ze het flesje had gevonden en in het bos was beland. Dat het dorp een grote aantrekkingskracht op haar had gehad en toen ze eenmaal op het strand stond de zee nog veel meer.
Haar dromen werden besproken en ze moest de kleine kieuwen achter haar oren laten zien.
Zelf vertelde Sabby wat ze had gevoeld in het dorp bij de mozaïek en het ongelofelijke gevoel van verbondenheid met de zeewezen toen ze in de zee zwom.
Bijna snikkend rondde ze haar verhaal of met het enorme gevoel van eindelijk thuis te zijn en de behoefte die er bij haar was om te mogen blijven.
Daarna werd Sabby verzocht om even weg te gaan en Cherry nam haar mee voor een kom groente soep terwijl het beraad verder ging. Sabby had echter amper haar soep op toen Gem alweer naast er stond en met een zo neutraal mogelijk gezicht zei: “We zijn tot een besluit gekomen ga je even mee?”
Sabby volgde Gem en ook Cherry liep met haar mee. Zij had gestemd om Sabby voorlopig toestemming te geven om zich op de schelpenberg te vestigen.
Aangekomen bij het vuur stond de Magiër op en nam het woord:
“Lieve Sabby, we zijn samen tot het besluit gekomen dat je hier op de Schelpenberg mag komen wonen, in het dorp in de buurt van het huis met de mozaïek zal een van de huizen op het plein het jouwe worden.
We verwachten van je dat je actief zult meewerken aan de opbouw van de dorpen en het huisvesten van de mensen die door de sluier heen naar ons worden gebracht om hier een nieuw thuis op te bouwen.
Verder denken we dat het voor jouw van belang is het gesprek aan te gaan met een ieder die je kan helpen om je weg hier te vinden maar ook het verleden in de andere wereld goed af te sluiten. Vooral bij dat laatste zal ik je gaan helpen. Zo hebben we eensgezinds besloten.”
Sabby sloeg haar handen voor haar ogen en begon te huilen van blijdschap. “Bedankt allemaal.” Was er een paar keer tussen haar snikken door te horen.
Gem trok zacht haar handen voor haar gezicht uit en gaf haar een beker bessenwijn.
Een ieder hief het glas die dat kon en iedereen verwelkomde Sabby op zijn of haar manier met klappen en juichen en drakenvuur op de Schelpenberg die avond.
Sabby wist ze was thuis.
Wil je de andere delen van dit verhaal ook lezen dat kan hier:
Sabby en het Schelpenstrand:
Hoofdstuk 1: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2291
Hoofdstuk 2: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2323
Hoofdstuk 3: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2339
Hoofdstuk 4: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2373
Hoofdstuk 5: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2391
Hoofdstuk 6: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2518
Hoofdstuk 7: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2572
Hoofdstuk 8: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2606
Hoofdstuk 9: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2657
Comments
- 30 sep
0- 28 sep
1- 20 sep
2- 20 sep
2- 20 sep
2