Zij stopte de sterren in haar zak
Samen met haar zorgen
Zij blies bellen van het dak
En dacht niet graag aan morgen
Zij las de leugens van haar liefde
Brak de bloemen van de bomen
En als de dag haar niet ontriefde
Ontnam het haar van alle dromen
Zij zwom met lege handen, op
Tegen al die grijze golven,
Zij vocht met haar tong en al haar tanden, stop
Maar verloor van wijze wolven
Zij werd gedragen naar het strand
Begraven in een rieten traan
Ik graaf mijn wonden uit het zand
Misschien is het tijd dat we haar lieten gaan
Alles is straks weer een jaar verder weg
We zijn niet waar we vroeger dachten
Hoe diep draait het pad wat ik afleg
Blijf je wel op mij wachten?
Comments
- 27 feb
0- 21 juni
1- 18 juni
1- 15 juni
1- 11 juni
- Hide replies (1)
1- 12 juni
0