Ze kijkt met haar rug naar me toe uit het raam nu. N staat daar al een uur. Ik kan niets anders dan toekijken, een blik werpen naar de contouren van haar gezicht in de weerspiegeling van het raam.
Het is raden waar ze naartoe kijkt. Misschien naar de auto’s die iedere seconde voorbij rijden, of de lantaarns die de trottoirs verlichten. Wie weet zoekt ze sterren, maar hoe zijn die te zien, als de lucht vervuild is door het licht van de lantaarns?
Ik zit op de rand van ons bed intussen, heb m’n pyjama al aangetrokken. Ik weet dat ik er aan het einde van een maandag niet uitzie.
Op de wekker staat dat het één uur is . We staan hier al een tijdje. De laatste tijd staat ze zo vaker, starend in haar eentje uit het raam, maar niet zo lang als vandaag. Welterusten zeggen we allang niet meer tegen elkaar. Dat zei ze in de eerste weken dat we samen waren, fluisterend. Dat is nu een maand geleden. Ze fluistert nu niet meer.
Was het omdat ik de boodschappen niet meer deed? Of, omdat ik haar vergat een bloem te geven op vrijdagen? Dat leek ze immers toch niet te waarderen. Wellicht groeien we uit elkaar.
M’n stem verstijft. Het enige wat ik kan doen is gaan liggen, wachten totdat ze zich weer omdraait als zo vaak, haar deel van het bed opnieuw een paar millimeter van me af schuift en tenslotte toch gaat liggen.
Comments
- 15 juli
0- 15 juli
0