Sommige dagen voelen als weggevaagd zijn van het merkwaardige podium des levens. Er is een donkere plek die niet vergaat, zelfs als ze probeert om het licht aan te doen. Het volgt haar, waar ze ook gaat, alsof het de enige band is die ze ooit heeft gehad. Het gaat hier om een fragiele vrouw op een regenachtige lentedag. Ze draagt wijnrode lippenstift en men herkent haar aan haar tranen. Tel de zwarte vegen op haar wangen. Haar gezicht is verborgen in haar handen. Kun je haar nog zien? Weet je wie ze is?
Ze schrijft op briefpapier uit Parijs, maar ze is zo veel meer dan slechts een romantische ziel die rondzwevende woorden vastlegt. Het gaat hier om een vrouw die jarenlang droomt van een reis naar Zuid-Frankrijk. Ze ziet pittoreske dorpjes, wijngaarden en innerlijke rust. Ze smacht naar ochtendzon en bloemen plukken voor de vaas op tafel. Haar romantische ziel illustreert zich in elk interieurstuk. Voor haar staat een schildersezel en daarachter ziet men een prachtige, ver doorlopende tuin. Paarden grazen en hier en daar loopt een kip rond. En daar is hij. Hij waar zij al maanden naar verlangt. Ze voelt zijn ruwe vingers op haar zachte huid. Zijn handen glijden langs haar witte lokken. Dit is precies de enige plek op de wereld waar ze nu wilt zijn. Ze voelt geen pijn meer. Ze is geliefd. Ze is veilig. Ze heeft eindelijk haar rust gevonden.
Ze droomt van geliefd worden. Kun jij haar liefhebben?
Veel liefs,
H.
