Erion Bogdani
Erion Bogdani was thuis. Gelukkig maar, anders waren voor niets naar Kleinheuvel gefietst als een stel gekken. Nog zwetend van onze inspanning zagen we een oude man door zijn tuin kuieren.
“Sorry om u te storen, Meneer. Bent u Erion Bogdani,” vroeg ik zo beleefd mogelijk.
De man keek verbaasd op. Misschien had hij niet dikwijls visite en was hij verrast dat een viertal kinderen zijn naam kenden.
“Ja, dat ben ik en wie wil dat weten?” De man keek nogal vreemd naar ons, misschien wat angstig als ik het nu goed bekeek. Ik stelde ons voor met onze voornaam en familienaam. Oudere mensen hebben het liefst dat je ook je familienaam gebruikte. Dat wekte vertrouwen.
“Ik ben Thomas Devolder, dat is mijn vriend Frank Lenders en zijn broer Gino en ‘last but not least’ onze Christa Delameilleure.” Ik bedacht plots dat dit ‘de beste’ betekende als ik mijn Franse taal nog goed herinnerde. Zij had ons via de bibliothecaresse verwezen naar Erion Bogdani en ja, zij was dus de beste vandaag.
Ik zag dat de man twijfelde of hij ons te woord ging staan. Dan waren we terug bij af. Bogdani wreef even over zijn hoofd alsof hij een reden zocht om te weigeren ons te woord te staan. Hij knikte een paar keer bevestigend alsof hij zichzelf moed wilde inspreken en keek ons dan met trieste ogen aan.
“Aangenaam kennis te maken,” kraste de verweerde ouderling. “Kom maar gerust verder in de tuin, laten we daar op die banken gaan zitten. Het weer is te mooi om binnen te blijven. Aan mijn ouderdom moet je alles meenemen wat je maar kan om even te genieten, het kan altijd je laatste dag zijn.” Hij wees naar een paar verweerde banken die misschien wel een vers kleurtje nodig hadden, maar ze waren voor de rest proper onderhouden.
Ik schrok wat van zijn deprimerende toon, maar probeerde het ijzer te smeden terwijl het nog heet was. “Wij zijn op zoek naar de geschiedenis van de familie Pistoni die ooit in ons dorp, Oostkant heeft gewoond. U bent toch familie van hem? Althans dat vertelde ons de bibliothecaresse.” Vooraleer de oude man bezwaar kon maken voegde ik er nog aan toe: “We moeten een vakantiewerk voor school maken en we kozen dat onderwerp. U zou ons formidabel helpen als je iets meer wist over die bloedvete waardoor ze Albanië zijn ontvlucht.”
De man fronste zijn wenkbrauwen en zijn ogen werden troebel. Even was hij verzonken, even uit het nu weg scheen het. Misschien toefde hij met zijn gedachten in het verleden of was hij gewoon wat aan het dagdromen. Dat gebeurde soms met oude mensen, ik had het ook met mijn grootvader meegemaakt.
“Armand Pistoni… eigenlijk zou ik moeten beginnen met ‘dat zijn ziel in vrede ruste’,” zuchtte hij, “maar ik denk dat dit niet het geval zal zijn met alles wat hij heeft gedaan. “ Hij spuwde op de grond om zijn minachting kracht bij te zetten.
“Ik weet niet wat mijn neef bezield heeft toentertijd. Hij heeft de hele familie een slechte naam gegeven en nochtans…” hier bleef hij weer in de verte starend, zocht even naar zijn woorden en ging verder.
“Nochtans was hij vroeger een goed man, hard ja, maar hij zou niemand…” Een enkele traan blonk in zijn ooghoek en vond dan de weg naar beneden langs zijn neusvleugel, waar hij even bleef hangen aan het tipje van zijn neus en dan op de grond viel. Het was de enige traan die hij liet voor Armand Pistoni. Zijn blik verhardde daarna en toen vertelde hij wat we moesten weten.
“Je moet weten dat de familie Pistoni in Albanië verwikkeld was in een kwalijke geschiedenis,” begon hij. Erion Bogdani wist niet of alles zich zo werkelijk afgespeeld had zoals hij het had gehoord, maar waar er rook is, moet er zeker ook vuur zijn.
“Op een leeftijd van 18 jaar had Armand een verhouding met de vrouw van de burgemeester van het dorp waar hij woonde,” ging hij verder. “Iedereen in het dorp wist ervan, uitgenomen natuurlijk hij die de horens droeg. Toen de burgemeester op een dag vroeger naar huis kwam, had hij Armand Pistoni in bed gevonden in zijn eigen huis, in zijn eigen bed met zijn eigen vrouw. De burgemeester had een geweer genomen en geschoten. Pistoni was uit het raam gesprongen en de burgemeester had hem geraakt, maar niet dodelijk verwond.”
Wij keken elkaar aan en dachten hetzelfde. Die man had al van jongs af aan met geweld te maken. We bleven met onze aandacht aan de lippen hangen van Erion Bogdani die ons het verschrikkelijke verhaal verder vertelde.
©Rudi J.P. Lejaeghere
05/07/21
Comments
- 16 aug
- Hide replies (1)
1- 16 aug
0- 15 juli
- Hide replies (1)
1- 15 juli
0- 15 juli
- Hide replies (1)
1- 15 juli
0- 15 juli
- Hide replies (1)
1- 15 juli
0- 15 juli
- Hide replies (1)
1- 15 juli
0