“Armand Pistoni werd vogelvrij verklaard in de streek want de burgemeester had heel wat invloed. Pistoni kon niet anders dan het dorp verlaten. Het bleek echter dat zijn reputatie hem volgde waar hij maar ging. Daar zorgde de wraakzuchtige burgemeester wel voor en ook dat dit zo bleef. Uiteindelijk moest Armand na een hele tijd, juist nadat er een prijs op zijn hoofd werd gezet, vluchten voor de Albanese maffia. Ondertussen was Pistoni in een of ander Albanees dorp gehuwd met een vrouw uit de streek en kreeg hij een kind met haar.”
“Zo waren ze met niets vertrokken, Armand met zijn vrouw Elaine en hun jonge zoon, Bert. In Oostkant hadden ze eerst een kleine zaak opgezet maar heel gauw groeide die uit tot een grotere firma en na een tijd was hij de rijkste zakenman in omstreken.”
Ik onderbrak het geschiedkundig relaas even. “Waarom is hij dan zo veranderd. U zei dat hij vroeger anders was?”
“Ik had niet veel contact met Armand zelf,” antwoordde Bogdani, “Pistoni was niet echt een familiaal man, ook vanwege die bloedvete misschien. Wellicht dacht hij dat als hij contact met familieleden maakte dat wij hem zouden uitleveren aan de maffia. Misschien…, ik weet het niet wat in zijn hoofd speelde. Zijn vrouw was wel oké, heel wat menselijker, maar hij verbood zelfs haar om contact te hebben met iedereen die een band had met Albanië.”
Hij keek ons vervolgens met een vreemde blik aan. “Het is eigenlijk allemaal veranderd met de komst van Josyanne. Ik wil er verder niets mee te maken hebben maar Josyanne is of was beter gezegd,” corrigeerde hij zichzelf en vertelde toen verder. “Josy was niet echt zijn dochter, zij was niet zijn eigen vlees en bloed.”
We waren natuurlijk heel verrast om dat te horen, maar we begrepen niet wat dit met de bloedvete te maken had. We vroegen dat ook aan de oude man.
“Josy was de dochter van de vrouw van de burgemeester,” legde hij uit, “de man die hem het land had uit gedreven. Armand heeft een aantal slechte mensen ingehuurd om Josy te ontvoeren, net toen ze geboren was. Hij had op een of andere manier vernomen dat de vrouw van de burgemeester in verwachting was. Toen ze het kind had gebaard, heeft hij het uit de wieg laten stelen in de overtuiging dat het zijn eigen liefdeskind was.”
Een tweede traan viel langs zijn wangen. Blijkbaar had de oude man heel wat meer sympathie voor Josy dan voor zijn neef. Na een korte pauze vertelde hij het laatste wat hij wist.
“Op een bepaald moment werd Josy ziek en de specialist vertelde mijn neef dat het een erfelijke ziekte was. Iets over een X-chromosoom wat alleen de vader kan doorgegeven aan een dochter.” De man slikte even, hij was het lange praten niet gewoon.
Toen hij verder vertelde was het alsof de kracht uit zijn stem was weggevallen.
“Niet dodelijk, absoluut niet, het kon gemakkelijk binnen de perken gehouden worden met medicijnen. Toen Armand zichzelf liet testen zag hij dat hij de vader niet kon zijn. Hij had die afwijking niet in zijn genen. Toen is hij een volledig andere mens geworden. Slecht, door en door slecht en Josy, die zijn dochter nooit geweest was, moest het bekopen.”
“Maar hoe is zijn vrouw daarmee akkoord kunnen gegaan, het stelen van een baby is toch gewoon… een strafbaar crimineel feit.”
De man knikte triest en ging verder met zijn verhaal. “Hij heeft zijn vrouw overtuigd dat het een geadopteerd kind was. Zijn vrouw kon geen kinderen meer krijgen wegens een complicatie bij de geboorte van Bert, hun zoon. Hij maakte haar wat blaasjes wijs, dat de adoptiepapieren niet 100 % in orde waren en dat ze haar dochter zouden afnemen als de bevoegde instanties het te weten kwamen. De vrouw was blij van nog een kindje te kunnen opvoeden. Ze zweeg uiteindelijk… maar ze vertelde het op een dag aan mij en ik onderzocht het achter zijn rug. Toen ik na haar heftig aandringen, vertelde wat ik te weten was gekomen, heeft ze hem waarschijnlijk geconfronteerd met de feiten.”
Nu begon de man echt onbedaarlijk te snikken. Wij wisten niet wat zeggen, maar begrepen toch dat hij zich immens schuldig voelde.
“Ik heb ook een deel verantwoordelijkheid in al die moorden,” snikte hij, “had ik mijn mond gehouden, was er misschien niets gebeurd. Ik ben een lafaard omdat ik het nooit aan iemand heb verteld. Jullie zijn de eersten die het weten. Ik sterf nu toch gauw. Schrijf het in jullie eindwerk, dit is mijn biecht en ik hoop dat het mij wordt vergeven als ik straks heenga.”
©Rudi J.P. Lejaeghere
05/07/21
Comments
- 16 aug
- Hide replies (1)
1- 16 aug
0- 31 juli
0- 16 juli
- Hide replies (1)
1- 16 juli
0- 16 juli
0- 16 juli
- Hide replies (1)
1- 16 juli
0