De spiegel
Vreemd genoeg waren we nog op de zolder, maar alles was anders. De zolder van onze wereld was misschien dan wel griezelig en donker, hier was het duizenden keren erger. Het was er even donker en onze lampen werkten niet optimaal zoals voorheen. Het was alsof deze alternatieve realiteit het licht opslorpte.
In de vier kleine straaltjes licht die onze zaklampen samen gaven, probeerden we ons te oriënteren. We zagen geen muziekdoos, geen Josy en we hoorden enkel onze eigen haastige ademhaling. Wat had ik mezelf en mijn vrienden op de hals gehaald.
Christa was vreemd genoeg diegene die het minst bang was. Ze stond in een hoekje van de zolder. Toen we dichter kwamen zagen we dat ze voor een spiegel stond en heel triestig keek.
“Wat is er, Christa?” vroeg Frank. “Is er iets te zien?” We gingen dichter en zagen het toen ook. In de spiegel zagen we een kamer en in het midden daarvan stond een kooi. Josy zat in de kooi te wenen.
We schrokken ons een hoedje omdat de spiegel dus niet weerspiegelde maar nog een andere wereld toonde. Het oppervlak van de spiegel was hard en ondoordringbaar ondervond Gino die zijn hand ertegen legde. We hoorden het gesnik, maar heel stil, alsof de spiegel de klanken dempte.
Ik volgde het voorbeeld van Gino en direct hoorden we het geluid luider en beter. Mijn bloed deed weer zijn werk. Blijkbaar was onze bloedband voor iedereen sterk genoeg om naar deze wereld te gaan, maar niet genoeg om met een nog diepere wereld contact te maken. Maar het was toch niet genoeg om door te spiegel te breken.
“Wat is er gebeurd, Josy?” fluisterde ik alsof iemand me zou horen. We keken allen rondom ons met hetzelfde gedacht in ons achterhoofd. Wie had Josy daar opgesloten?
“Mijn adoptievader heeft me hier opgesloten,” snikte Josy. Blijkbaar hoorde zij ons toch goed, niettegenstaande we fluisterden. Wij moesten onze oren wel inspannen om haar te begrijpen, want ze sprak niet heel luid.
“Hij heeft mij gestraft omdat ik met jullie contact heb gezocht via de muziekdoos.” Ze veegde haar tranen aan haar mouw weg en vertelde ons haar relaas.
“Ik heb op een dag de muziekdoos van hem gekregen. Om mij wat gezelschap te houden in mijn gevangenschap zei hij. Maar die was eigenlijk ook gestolen van mijn echte moeder en vader. Heb ik later ontdekt via een papiertje dat in het muziekdoosje verborgen was.”
Ik dacht er plots aan dat er niet op het doosje had gestaan van wie het cadeautje kwam. Wij hadden automatisch gedacht dat Armand Pistoni de echte en oorspronkelijke gever was.
“Ik ontdekte per toeval dat ik via de naald van de muziekdoos in jullie wereld kon geraken. Toen het handje afbrak, prikte ik me ook. Een druppel bloed onttrokken door dat naaldje was al wat er nodig was. Maar ik kan er niet lang blijven omdat ik eigenlijk… geen echt lichaam meer heb. Ik ben eigenlijk…” Ze huilde weer.
We dachten hier even over na. Wij waren wel nog gebonden aan ons sterfelijk lichaam, dus dat zou geen probleem voor ons mogen geven of toch? Ik keek even achter mij en zag nog steeds de zwarte streep die naar onze kant op de andere zolder leidde.
“Jullie moet je geen zorgen maken, zolang de stof in jullie bloed zit en je niet dood bent, ben je veilig.”
Het klonk allemaal luguber. We waren jong en dachten niet zoveel na over de dood en nu scheen het of het een alledaags gespreksonderwerp was.
“Hoe kunnen we je helpen? Hoe kunnen we je uit de spiegel halen?” vroeg ik ten einde raad. Een spiegel in elkaar slaan zou waarschijnlijk het probleem enkel maar erger maken.
“Als je het handje vindt dat op het naaldje past, kan je met een paar krassen op de spiegel de bezwering vernietigen, maar ik weet niet waar dat handje is.” Josy snikte weer.
“Waar is je pa… ik bedoel Armand Pistoni? Loopt hij hier ook ergens rond en kan hij ons kwaad berokkenen?” Ik wou Pistoni niet tegen het lijf lopen, maar als hij dat handje ergens bij hem had, dan werd dit een probleem.
“Hij woont ergens nog dieper in het huis. Dit huis heeft vele werelden. Pistoni spreekt altijd van ‘lagen’ als hij het over dit verschijnsel heeft. De muziekdoos heeft toegang tot jullie wereld, het handje van de ballerina tot deze wereld. Waar hij is heb je een sleutel nodig die toegang heeft tot de kelder!”
We trokken onze ogen open. Een kelder? Had dit huis ook een kelder? De zolder was al zo griezelig en mysterieus.
“Waar kunnen we die sleutel vinden?” vroeg Frank haar met een trillende stem.
Toen Josy ontkennend haar schouders ophaalde, vreesde ik echt dat we haar nooit uit de spiegel zouden kunnen halen. Maar ik wou niet opgeven.
“We gaan terug naar onze wereld, Josy. Geduld, we zoeken een oplossing, alles komt in orde.” Ik klonk waarschijnlijk heel wat zekerder dan ik mij voelde. We namen afscheid en gingen door de lichtspleet terug. Nu kleefde ik de spleet met duim en wijsvinger voor alle zekerheid weer toe.
©Rudi J.P. Lejaeghere
07/07/21
Comments
- 16 aug
- Hide replies (1)
1- 16 aug
0- 31 juli
0- 24 juli
- Hide replies (1)
1- 24 juli
0- 24 juli
- Hide replies (1)
1- 24 juli
0- 24 juli
- Hide replies (1)
1- 24 juli
0