Heen en weer terug
De blauwe dame ging samen met mij naar de oever waar ik was aangespoeld. Ik vroeg me af hoe zij zou klaarspelen wat ze beloofd had en keek rondom mij. Ik keek of ik iets kon vinden dat kon vliegen. Ze had gezegd dat we een eindje zouden vliegen tot boven aan de waterval. Maar ik zag niets.
De vrouw van de burgemeester glimlachte even. Ze blies in haar handen en slierten blauw kwamen los uit haar vingers. Die slierten werden groter, langer en dikker en verdwenen in de richting van de grot. Ik begreep er niets van. Toen zag ik plots dat ze de dikke blauwe strengen lucht terugtrok en aan het eind ervan zaten de twee kano’s die ik in de grot had gezien.
“Klim erin, Thomas en hou je goed vast,” sprak ze met vastberaden stem. De moeder van Josy had weer hoop gekregen niettegenstaande haar gevangenschap in de grot. Ik hoorde het in haar stem. Die klonk nu heel wat helderder en opgewekter. De tranen waren er niet meer en ze waren vervangen door een lichte glimlach.
Ik stapte in de kano en hield mij met beide handen vast aan de boorden van het vaartuig. Ze zoog zoveel mogelijk lucht uit de omgeving en rondom mij begon alles een blauwe kleur te krijgen. Toen ze uiteindelijk haar adem uitblies, voelde ik mij vooruitschieten als een projectiel boven de rivier.
Ik zag in een flits aan mijn rechterkant de plaats waar ik meegetrokken was door de stroming. Een volgende seconde zag ik de waterval op mij afstormen en dacht dat ik te pletter zou vliegen op de rotswand achter de waterval. Op het laatste moment, net toen ik dacht iets te zien, bewogen de blauwe koorden zich omhoog en ging ik nipt over de waterval en lieten de strengen los. Mijn kano’s en ik hadden nog een zekere vliegkracht en ik kwam juist zo ver dat ik op eigen kracht verder kon peddelen naar de oever waar ik mijn vrienden verwachtte.
Ik zag niemand die op me wachtte. Zouden ze misschien een eind terug zijn gegaan in de gang of waren ze…? Ik durfde bijna niet verder denken. Gevangen of dood, de woorden gingen angstig door mijn hoofd zonder dat ik er macht op had. Wat was er hier gebeurd?
Ik trok de kano’s op de oever, ver genoeg zodat ze veilig waren en niet zouden afdrijven. Ik keek rondom mij en zag eerst geen enkele aanwijzing wat er gebeurd kon zijn. Ik ging langs de wanden en lichtte bij met mijn zaklamp die ik in dezelfde zak had bewaard, waar mijn kleren in gestopt waren bij mijn zwemtochtje. Niets… of toch. Plots viel het licht van de lamp op een klein wit stukje papier dat verfrommeld aan de kant lag.
Met bevende vingers ontrafelde ik het papiertje. Het was het handschrift van Frank, ik zou het uit duizenden herkennen. Toen ik het in haast gekrabbelde woordje las, liepen mij de koude rillingen over de rug lieten.
Pistoni.
Mijn vrienden waren in de macht van Armand Pistoni of van wat voor een monster ook dat hij geworden was. Met de kracht van Baël achter zich, was alles mogelijk. Misschien werd ik straks door een mythisch monster gedood net zoals mijn vrienden misschien. De moed zonk me nu wel in de schoenen. Alleen op avontuur gaan, was echt niet leuk. Wat in hemelsnaam had mij bezield om hierin te verzeilen? Ik wou niet geloven dat mijn vrienden er niet meer waren. Ik moest blijven geloven in een goede afloop. Anders zou dit ook het einde voor mij betekenen.
In de kano lagen heel wat touwen en dat bracht mij op een idee. Met een klein ideetje in mijn achterhoofd begon ik de touwen aan elkaar te knopen. Het waren er heel wat en toen ik het werkje achter de rug had, wist ik dat het voldoende zou zijn. Met het eind van de koord rond mijn lichaam gebonden, zwom ik langs de rand van de rivier, tot ik de stroom aan mij voelde trekken. Ik probeerde een van de stalagmieten aan de rechterkant vast te grijpen, maar dat lukte eerst niet. Bij mijn tweede poging had ik meer geluk.
Het was een sterk en groot exemplaar en ik schoof de lus die ik aan het andere eind van het touw had gemaakt rond de top van de stalagmiet. Het zou moeten houden, hoopte ik. Het andere uiteinde was gelukkig reeds rond mijn middel vastgemaakt. Ik liet mij door de stroming verder mee leiden, terwijl ik het touw door mijn hand voelde glijden. Ik had misschien nog een paar meter, hoogstens drie toen ik de waterval bereikte. Ik stortte terug naar beneden, maar bleef halverwege het neerkletterende water heen en weer zwiepen. Toen zag ik dat ik gelijk had.
Toen ik op de waterval was toegevlogen op kracht van de blauwe strengen, dacht ik dat ik dat ik gezien had dat de rotswand open was achter de waterval. Misschien had ik het mij ingebeeld, vloog het in paniek door mijn gedachten, toen ik voor de tweede maal de waterval intuimelde. Nu bleek dat mijn ogen mij niet hadden bedrogen. Ik hield mij vast aan het touw en maakte de lus rond mijn lichaam los. Ik klom een metertje omhoog en begon te slingeren. Op die manier kon ik af en toe ook wat adem happen in de ruimte achter de waterval en toen ik ver genoeg slingerde, liet ik mij los en kwam nogal hard neer op een natte rotsachtige bodem. Ik haalde mijn zaklamp boven uit de plastieken zak die ik bij mij had. Eerst kreeg ik hem niet aan. Misschien was hij te nat en… maar toen scheen er een lichtstraal uit de lamp. Ik lichtte de rotswanden bij en zag toen weer de aderen die erin verweven waren. Hier waren ze niet meer zo rood van kleur. Ze waren heel wat donkerder en pulseerden ook heviger dan in de vorige wegen die we doorkruist hadden. Op plaatsen zagen ze eruit als paarse kristallen die dreigden uit de muur te springen.
Mijn lamp begon juist de geest te geven toen aan het eind van de rotsachtige tunnel ik licht zag. Ik kon niet anders dan verder gaan en wist dat daar misschien mijn noodlot wachtte. Zo stil als ik kon, sloop ik langs de wand naar de plaats waar ik het licht zag.
©Rudi J.P. Lejaeghere
31/07/21
Comments
- 16 aug
- Hide replies (1)
1- 17 aug
0- 3 aug
- Hide replies (1)
1- 3 aug
0- 3 aug
- Hide replies (1)
1- 3 aug
0- 3 aug
- Hide replies (1)
2- 3 aug
0- 3 aug
- Hide replies (1)
2- 3 aug
0