Red onze zielen
Ik probeerde om de hoek te kijken, bang om opgemerkt te worden. Toen besefte ik dat ik het donker achter mij had. Men zou mij niet zo gemakkelijk bemerken als omgekeerd. Wat ik nu zag, had ik nooit verwacht. Niet hier toch, middenin dit labyrint. Maar aan de andere kant waren we eigenlijk binnengekomen in een krot van een huis. We hadden alsof het de gewoonste zaak was, vensters in de lucht uitgesneden en waren we naar een andere wereld gereisd. Een meisje achter een spiegel gevangen gezien is nu ook niet alledaags en via een rode deur in een soort rotswereld met pulserende wanden terechtkomen, wel dat maakte wat ik nu zag iets minder ongeloofwaardig.
Middenin een grote ruimte, een soort van hoge conische koepel stond een immense wenteltrap die naar boven in de nok leidde. Om de vijftal meter ging er een aftakking naar een deur in de wand. Ik kon ze niet allemaal tellen tot hoog in de nok, maar het moeten er zeker een vijftigtal geweest zijn. Wat nu? Ik kon natuurlijk de wenteltrap beklimmen en deur na deur bekijken en of er zich wat achter bevond. Daar zou ik een tijdje zoet mee zijn. Het zou ook een heel inspannend werkje worden dat heel wat energie vergde. Ik vond het vreemd dat ik nog geen honger kreeg, maar ja mijn metabolisme stond waarschijnlijk nog afgestemd op mijn wereld en daar was er waarschijnlijk amper een uur verlopen.
Het was mogelijk als mijn vrienden ongedeerd waren – ik durfde niets anders denken – dat zij achter een van deze deuren zaten. Maar welke moest ik nemen? Was iedere deur de opening naar een andere wereld in dit labyrint van lagen en alternatieve werkelijkheden boven elkaar? Het waren allemaal vragen waar ik echt geen antwoord op wist. Misschien leidde een van deze deuren direct naar Josy. Ik zou gewoon de wenteltrap beklimmen, de aftakkingen af gaan en iedere deur aan een inspectie onderwerpen.
Het woord bij de daad voegend, stapte ik de eerste treden op. De trap klonk hol en metaalachtig en mijn stappen echoden door de ruimte van deze hoog uitgestrekte koepel. De eerste deur was gesloten en ik had geen sleutels bij mij. Ik had gevraagd aan Frank om deze te bewaren. Misschien werkten onze sleutels zelfs niet op deze deuren. Ik vervolgde mijn weg naar boven en probeerde elke deur maar ze bleken allemaal gesloten te zijn. Net toen ik besloot om rechtsomkeer te maken, hoorde ik een geluid.
Het was alsof er iemand op een buis sloeg, een getik dat van iets hoger kwam, althans dat dacht ik. Ik probeerde vanuit mijn positie te bepalen waar het geluid vandaan kwam, maar dat was onbegonnen werk. Door de echo scheen het bijna uit alle richtingen te komen. Ik klom verder naar boven en hoorde toen dat er een regelmaat in het kloppen zat. Een aantal kort na elkaar volgende slagen en daarna een aantal trager op elkaar volgende tikken. Het duurde maar enkele seconden vooraleer ik wist dat dit sein van mijn vrienden kwam. ‘SOS’. Driemaal kort, driemaal lang en nog eens driemaal kort. Een paar seconden stilte en het begon opnieuw. Save Our Souls, red onze zielen, maar dan in morse. Heel toepasselijk in deze koepel die veel weg had van een demonenkerker.
Vliegensvlug vlogen mijn stappen over de treden. Hoe hoger ik kwam hoe luider het geluid werd. Uiteindelijk hoorde ik het heel helder achter een van de deuren van een aftakking, zowat halverwege de wenteltrap. Ik probeerde de deur open te krijgen, maar net zoals alle andere was deze ook gesloten.
“Frank, Christa, Gino! Zijn jullie daar?” riep ik nu met luide stem. Ik dacht niet meer aan het gevaar om ontdekt te worden. Ik had weer hoop en die werd beantwoord toen ik Frank hoorde.
“Thomas, God zij dank. Je hebt ons gevonden. Pistoni heeft ons met de hulp van Baël in de hoek gedreven en gevangen genomen. Ze waren plots rondom ons, waarschijnlijk onzichtbaar met de krachten van die driehoofdige demon. We werden gekneveld en geblinddoekt voor we veel weerstand konden bieden. Kan je de deur openen? Wij hebben al van alles geprobeerd, maar onze sleutels zijn nutteloos.”
Ik gaf de deur nu een wat grondiger inspectie. Er zat zelfs geen sleutelgat in, laat staan dat een sleutel de deur kon openmaken. Er was hier niemand die een handje kon helpen en… Mijn gedachten schoten direct naar het reservehandje dat ik van de blauwe vrouw had gekregen. Ik moest het proberen. Ik haalde het uit mijn broekzak. Het zat veilig in mijn zakdoek gedraaid omdat ik het niet zou verliezen.
Toen ik het kleine handje in de richting van de deur bewoog, voelde ik de magie weer in mijn duim kloppen. Een klik, wat geschraap en de deur draaide op zijn scharnieren open. Mijn vrienden vielen me in de armen alsof we elkaar jaren niet hadden gezien. Ze leefden en we hadden elkaar teruggevonden. Ik geloofde weer in onze taak.
Ik stopte het handje terug in mijn zakdoek die ik weer diep in mijn broekzak wegstak. “Weten jullie waar Pistoni en de demon naartoe zijn gegaan? Ik ben ze niet tegengekomen.” Ik vertelde hen van mijn avonturen met de blauwe geest, de vrouw van de burgemeester. Ik zei dat ik het handje waarmee ik de deur had open gekregen van haar had gekregen en dat het misschien Josy ook zou redden.
“Ik denk dat ik Pistoni iets heb horen zeggen tegen Baël over ‘hierboven’,” antwoordde Gino op mijn vraag. Misschien zijn ze via een van de deuren in de top van deze koepel gegaan. We waren geblinddoekt tot we in onze cel zaten.”
“Wat denken jullie?” vroeg ik. “Gaan we de hogere deuren inspecteren. We kunnen ook nog altijd terug via de grot achter de waterval. Als Frank op mijn schouders staat, kan hij aan het touw en met jullie knevels hier verlengen we het touw en kunnen we iedereen omhoogtrekken en terug naar huis gaan.”
Toen ik het zo expliciet verwoord had, klonk het nu wel heel definitief in onze oren. Het klonk als opgeven, terwijl we voor de rest van ons leven met de vraag zouden zitten wat er gebeurd was met Josy. Het klonk ook alsof we haar achterlieten en dat kon niemand van ons over zijn hart krijgen. Ik voelde het zo en ik zag in de vastberaden blikken van Christa, Gino en Frank dat zij hetzelfde erover dachten.
“Oké dan, we gaan verder en hoger tot de we de juiste deur vinden.” We klommen met z’n allen omhoog en bekeken al de deuren en de omtrek errond of er enige sporen waren van Pistoni en z’n demon.
Net voor we aan de vijfde laatste deur kwamen zag ik iets blinken op de grond. Toen we nader kwamen zag ik direct wat het was. Het was mijn kruisje dat Baël toch op een of andere manier had weten mee te nemen en het nu hier toch was verloren. Op die manier had hij ongewild een spoor achter gelaten.
Ik hoorde de woorden terug van een blauwe geestdame. “Liefdevolle voorwerpen vinden altijd hun gulle gever terug, Thomas.”
©Rudi J.P. Lejaeghere
31/07/21
Comments
- 5 aug
- Hide replies (1)
1- 5 aug
0- 4 aug
- Hide replies (1)
1- 5 aug
0- 4 aug
0- 4 aug
0- 4 aug
0