Sterk, cinematisch en een visuele page-turner: in mijn horrorfanaat-ogen verdient deze game een ruime 8/10.
Story
Little Hope is het tweede deel in The Dark Pictures Anthology-gameserie, met als voorganger de 2019 horrorgame Man of Medan. Omdat het om een anthologische serie gaat, hoef je de games niet allebei te spelen om de verhalen te begrijpen. Elke game staat op zichzelf, met als enige verbinding een personage genaamd The Curator, die je "begeleidt" en soms ook advies geeft tijdens het vormen van jou eigen verhaal. En bij het unieke verhaal van Little Hope waren zijn adviezen meer dan welkom.
Het verhaal van Little Hope begint, net als de andere games, met een proloog. Tijdens dit proloog, wat zich een aantal jaar in het verleden afspeelt, maken jouw keuzes nog niet zoveel uit. Het gaat er hier nog om dat je gewend raakt aan de besturing van je personage en dat je kan wennen aan de vragen, dilemma's en QTE's ('quick time events') die je later in het verhaal ongetwijfeld kunnen helpen of juist extreem in de weg kunnen zitten. Maar vergis je niet, de proloog is zeker belangrijk voor de rest van het verhaal en heeft misschien zelfs effect op hoe je voortaan je keuzes zult aanpakken...
Na het proloog begint het verhaal in het heden, nadat een buscrash een ongelukkig groepje van vier studenten en hun professor doet stranden in het spookstadje Little Hope. Er hangt een dikke mist rondom het stadje, die hun maar al te duidelijk niet wilt laten vertrekken totdat ze onafgemaakte zaken in Little Hope zullen afmaken. De groep heeft dus geen andere keus dan te blijven en wordt algauw geconfronteerd met visioenen en achtervolgers die nauwelijks denkbaar zijn voor het menselijk brein. Hoe dieper ze verstrengeld raken in de mysterieuze geschiedenis van het stadje - vol heksenjachten, verraad en onvoorstelbare martelingen - des te meer de personages geconfronteerd worden met zichzelf en hun eigen hedendaagse acties. Want het verleden ligt niet zomaar achter ons, soms dient het ook als een spiegel voor het heden...
Het algemene verhaal vond ik persoonlijk best sterk en uniek, gezien er weinig Tripple A-games zijn die het onderwerp van heksenjachten tackelen als hoofdthema. Hier en daar kwam je zulke klopjachten nog wel eens tegen in fantasiegames, zoals de populaire Witcher-games, maar wat Little Hope zo memorabel maakt is dan ook de manier waarop ze dit onderwerp en de gevolgen daarvan bijna naadloos vervlechten met het heden. Het verhaal springt dan ook vaak tussen verschillende tijden (het heden, de jaren '70 en de 17e eeuw), maar zonder het overzicht te verliezen van de main quest, als het ware. Aangezien het gaat om een 'choice based-game', zijn er dan ook meerdere verschillende eindes die de speler kan ontgrendelen. Welke, bepaal je helemaal zelf. Dus kies wijs.
Personages
Iets wat deze game uitermate goed behandelt, zijn de persoonlijkheden en keuzes van de karakters (tenminste, in vrijwel de meest gevallen). Andrew, degene die je het meest de titel van 'hoofdpersonage' kan geven, is een student die erg sociaal ongemakkelijk, maar rationeel en optimistisch is. Natuurlijk kan je dit met jouw gemaakte keuzes nogal verbuigen: maak je hem dapper of een angsthaas? Dat geldt ook voor de overige karakters, die je allemaal wel meerdere keren zal besturen. Taylor, een eigenwijze maar ook vrij gevoelige studente, die vrij dicht bij haar originele personage blijft in de meeste gevallen, tenzij je besluit om haar agressieve kant meer te laten uitblinken. Haar (niet-zo-geheime) vriendje Daniel is verreweg mijn meest favoriete personage, gezien zijn rechtvaardige en aanpakkende persoonlijkheid erg fijn is in een horrorgame vol onverwachte verassingen. Verder heb je de volwassen studente, Angela, die mij mateloos irriteerde en wiens actrice ik daarvoor dan ook grote felicitaties geef. Ze is een koppig, koel en realistisch karakter, wie uiteindelijk nog wel de grootste karakterontwikkeling van allemaal kan meemaken. Tot slot heb je professor John, een interessant karakter omdat je twee extreme kanten met hem op kan gaan: een moedige leider of een onzekere bangerik.
Niet alleen de speelbare personages maken dit verhaal. Eén van mijn favoriete onderdelen van de hele game was om achter het verleden en de motieven van de NPC's ('non-playable characters') te komen. Het kleine meisje Mary, die de oorzaak lijkt te zijn van alle ellende, maar je toch probeert te helpen navigeren door het hedendaagse spookstadje Little Hope. Eerwaarde Carver, die met zijn scherpe tong en gladde praatjes de hele stad om zijn vinger wikkelde, maar claimt om het beste met alle bewoners voor te hebben. Vince, een mysterieuze vreemdeling die je hier en daar ziet lopen door de spookstad (en je daarmee soms ook de stuipen op het lijf jaagt). En dan niet te spreken over de andere NPC's uit de 17e eeuw, met wie je regelmatig dialoog aan kan gaan tijdens een flashback, maar nooit echt genoeg om achter de juiste antwoorden te komen. Ze helpen zowel het mysterie te maken als te ontrafelen.
Gameplay
Hetgeen waaraan je als "groentje" het meest moet wennen bij dit soort games, zijn zeker de gameplay en de controls. Het rondbewegen van de personages kun je vergelijken met het gevoel alsof ze aan touwen bewegen, dus als je een personage naar links wil bewegen, lijken ze een beetje met een boog te draaien om stappen te zetten. Hierdoor duren bewegingen iets langer dan bij bijvoorbeeld een shooter-game. Ook de interactiekeuzes die personages soms voorgeschoteld krijgen lijken soms uitermate nutteloos. Voornamelijk het openen van deuren die op slot zitten en sowieso niet geopend kunnen worden (waarom wordt die keuze dan gegeven?) Verder geven glinsteringen in het duister aan of er iets is dat het onderzoeken waard is, zoals een foto of een krantenartikel. Hoe meer van dit soort geheimen je onderzoekt, des te positiever voor de uitkomst van je verhaal en voor het verzamelen van 'collectables', zoals bonuscontent (hier later meer over).
Een ander karakteristiek van dit soort games zijn de QTE's en de keuzeopties. Het misklikken van een aangegeven knop is altijd frustrerend, maar gelukkig niet altijd fataal. Mis ze echter niet te vaak, want dat zal je succes in de toekomst zeker beïnvloeden. Hoe verder in de game, hoe belangrijker - en dodelijker - de QTE's zullen zijn. Ditzelfde geldt ook voor de keuzeopties die je personages zullen krijgen. Niet alle keuzes hebben directe gevolgen, maar wel zullen ze allemaal jouw persoonlijkheid en relatie met andere personages beïnvloeden. Niet geheel onbelangrijk, want ook deze details kunnen enorme gevolgen hebben tijdens cruciale momenten in de toekomst. Daar kwam ik op de harde manier achter... Er zullen desondanks altijd een handje vol keuzes zijn die geen plot- of karakterveranderingen teweeg zullen brengen, maar die meer als essentiële of "filler" dialoog tussen personages bieden. Gezien dit er maar vrij weinig zijn, zie ik dit ook wel door de vingers.
Ambiance
Zoals eerder gezegd is Little Hope perfect voor een griezelige Halloween-avond. Met enig zoek- en speurwerk naar geheimen, duurt een potje ongeveer zes uur. Toch is het bijna onmogelijk om alle geheimen in één verhaalsessie, van begin tot eind, te ontdekken. Niet alleen omdat niet alle personageverhaallijnen in één sessie aan bod komen, maar ook omdat de game soms gewoon té griezelig wordt om daadwerkelijk als een horrorcliché alleen op verkenning uit te gaan.
Vanaf het moment dat het verhaal begint, weet je al dat je constant geconfronteerd gaat worden met een horrorsfeer. Een stadje gehuld in dichte mist doet ook meteen denken aan de bekende horrorreeks Silent Hill. Een sinister, klein meisje met donker haar en donkere ogen doet gelijk denken aan het duivelskind van horrorfilm Case 39 (2009). De stijl en interieur van sommige gebouwen, huizen en fabrieken doen denken aan klassieke horrorelementen uit de jaren '70 en '80. Er is duidelijk flink nagedacht over de sfeer en de 'overall look' die de game moet uitstralen. Sommige designers die hieraan hebben gewerkt vertelden ook met een grote glimlach dat ze expres erg veel gebruik maken van silhouetten "omdat de verdraaide en verminkte silhouetten meer angst aanjagen en meer overlaten aan de fantasie."
De makers hebben bovendien hun best gedaan in het onderscheiden van de verschillende tijden die aan bod komen tijdens de game, zonder ook daadwerkelijk een titel met dat huidige jaar in beeld te zetten. Als speler weet je gelijk in welk jaar je je bevindt, door het interieur, de kledingdracht, de (dikke) accenten, enzovoort. Maar ook door subtiele aanpassingen, zoals kleur- en muziekveranderingen, bijvoorbeeld een onheilspellend koor in het heden en warmere kleurtinten in het verleden; in contrast met de hopeloze grijstinten waarin onze hoofdpersonen zich in het heden bevinden. Ook de verschillende camerahoeken, hoewel soms irritant, laten soms interessante perspectieven zien die de game een cinematische (horror)beleving geven.
Bonuscontent
Het is het zeker waard om alle geheimen te onderzoeken, al is het maar om alle bonuscontent tot je beschikking te krijgen. Hieronder vallen interviews met cast en crew, sneak-peaks van de volgende Dark Pictures-game, een kijkje achter de schermen en het artbook waarin conceptart en verantwoordingen van gemaakte beslissingen terug te kijken zijn doormiddel van indrukwekkende tekeningen. Een interview met acteur Will Poutler, bekend van onder andere Black Mirror: Bandersnatch (2018) en The Maze Runner (2014), was erg inzichtvol en vermakelijk om terug te kijken. Hij vertelt onder andere over het aannemen van verschillende personages, verschillende accenten, acteren met 'mocap' (motian caption-technologie) en de keuzes die hij in horrorsituaties (nu anders) zou maken.
Een sneak-peak van de volgende Dark Pictures-game? Jazeker. Aan het einde van een verhaalsessie, na aftiteling en al, is er een zeer korte trailer te zien van de derde game in The Dark Pictures Anthology-series: House of Ashes. Hoewel videogameontwikkelaar Supermassive Games nog weinig heeft vrijgegeven in termen van plot of releasedatum, geeft de trailer al wel een beeld van de setting en situatie. House of Ashes zal zich voorlopig afspelen in de Arabische woestijn, voornamelijk ondergronds. Een speciaal en gewapend team wordt - voor nog onbekende redenen - naar de ondergrondse gangen en tunnels in de woestijn gestuurd, en er wordt gesproken over Soemerische mythes. Misschien wel een vloek, wie weet? De trailer eindigt met veel geschreeuw en onheilspellende praat over "Where the souls of the dead plague the demons." Eén ding is zeker: als de derde game net zo uniek en memorabel is als Little Hope, kan ik niet wachten om het telkens weer opnieuw te spelen!
Little Critiques
Gezien mijn score van 8/10 was de game in mijn ogen dus ook niet geheel perfect. Het was erg vermakelijk en ronduit angstaanjagend, maar als de makers deze punten zouden kunnen verwerken en verbeteren hebben ze mij en waarschijnlijk veel andere spelers helemaal om.
De grootste ergernis is het feit dat de je als speler de cutscenes niet kan overslaan, ook niet als je de game opnieuw speelt om een ander pad te kiezen. Dit kan erg veel tijd in beslag nemen en wordt op den duur ook steeds slaapverwekkender. De game maakt verder ook erg veel gebruik van horrorclichés, zoals het onwillekeurig opsplitsen van de groep of luide jumpscares in plaats van spanningsopbouwende angstmomenten (hier zijn er wel een paar van en die werken dan ook erg goed!). De jumpscares zijn soms ook niets anders dan simpele scares, die verder niets met het verhaal te maken hebben maar gewoon af en toe een verschijning maken om je de stuipen op het lijf te jagen.
Tot slot zijn er bepaalde verhaalelementen waar erg veel aandacht aan wordt geschonken tijdens de game, maar die op het einde eigenlijk een zeer kleine rol spelen - discutabel zelfs amper een rol spelen. En als dit niet het geval is, dan is dit vrij zwak teruggekomen of duidelijk gemaakt in de laatste paar scenes. Over welke elementen ik het heb, blijft natuurlijk een geheim. Eentje die je als speler zelf moet onderzoeken tussen de vele andere geheimen en mysteries van het spookstadje Little Hope.
