Het schijnt er achter de schermen niet allemaal even eerlijk, spontaan en netjes aan toe te gaan. The Voice is de laatste tijd vaak op een negatieve manier in het nieuws. Er wordt gesproken over vooropgezette uitslagen, gebrek aan vrije keuze, wurgcontracten en coaches die zich allesbehalve netjes gedragen ten opzichte van kandidaten en elkaar. Eigenlijk zou ik helemaal niet meer naar dit programma moeten kijken als ik leef volgens de principes die ik voorsta.
Echter The Voice Senior bezorgt me elke week een kleine 2 uurtjes intens geluk, een grote grijns op mijn gezicht. Dat heeft helemaal niets te maken met de presentatoren. Lieke van Lexmond mogen ze van mij bijvoorbeeld zo snel mogelijk van de personeelslijst verwijderen, want die komt zo verschrikkelijk nep over dat ik tandenknarsend en met vervangende schaamte op de bank zit zodra zij in beeld komt en God verhoede ook nog haar mond opentrekt. Ook de juryleden maken het programma voor mij niet tot een succes. Gerard Joling is meer van de one-man-glittershow zonder diepgang en dat eeuwige gehinnik van Ilse de Lange irriteert me mateloos. Angela Groothuizen lijkt zichzelf alleen maar te herhalen en voegt absoluut niets nieuws en waardevols meer toe. Frans Bauer daarentegen, wiens muziek ik verafschuw, ben ik door zijn deelname aan dit programma juist gaan waarderen. De man die in de media altijd als chineesverslaafde hysterisch lachende mafkees wordt neergezet, blijkt hier een man met kennis, passie, inhoud en empathie. Voor alle vier geldt dat ze lang niet altijd keuzes maken die ik kan begrijpen, die me frustreren en maken dat ik verontwaardigd schreeuw tegen het nimmer luisterende kijkkastje. Mijn kennis van muziek reikt dan ook niet verder dan het gevoel dat het me geeft.
Wat maakt The Voice Senior voor mij dan zo waardevol, zult u zich nu afvragen. Allereerst zijn dat de kandidaten. Mensen zonder masker, met een rugzak vol verhalen en levenservaringen, getekend door het leven. Mensen die zichtbaar aantonen dat liefde voor muziek en bewonderenswaardig talent van alle leeftijden is. Mensen die zich waardevol onttrekken aan het verdomhoekje waar ouderen in de westerse wereld vaak achteloos in gestopt worden. Ze tonen openheid, respect en waardering naar en voor elkaar en voor de beslissingen van de coaches.
Vervolgens geniet ik uitermate van de muziekkeuzes in dit programma. Golden Oldies, maar ook bijvoorbeeld een lied van Robert Long, waar en wanneer hoor je die laatste nog? Een verademing tussen de "Ik ga zwemmen met Bacardi Lemon"-achtige hits van deze tijd. En last but not least de gave waarmee zij deze muziek over weten te brengen, met hart en ziel, kippenvel!
Eigenlijk wil ik bij deze pleiten voor een semi-nieuw programma: Beste Zangers Senior. Een eerlijk programma dat senioren in hun kracht zet. Geen beperkende regeltjes, geen wedstrijdelement, gewoon puur genieten van goede muziek, doorleefde zang en vooral het indrukwekkend intense gevoel dat je dat kan geven.
Comments
- 25 okt
0