Ze doen al heel groot, soms verven ze al hun lippen rood.
Of dan maken ze opeens de wimpers zwart.
Soms gebruiken ze dure woorden,
en proberen ze er zo serieus mogelijk bij te kijken.
Semi-nonchalant.
Wat zweven ze lang in een tussenfase, tussen kind en jong volwassen.
In de vage mist van eindeloos lijkende opgroei jaren.
In al weten en nog gissen. In bekend en nieuw vaarwater.
De school is gedaan, vermoeide gezichten, zware rugtassen.
Ze zijn zwijgzaam, vermoedelijk nog met de gedachten elders.
Bij thuiskomst storten ze zich op de voorraadkast.
Chips, cornflakes, ketchup, cola, chocolade, jassen ze er zo doorheen.
Wanneer ze naar boven zijn gestormd, blijf je beduusd achter.
Hun gympies, huiswerk, en M&M's, slingeren door de woonkamer,
de geur van hun zweetvoeten hangt nog in de lucht.
Wanneer je ze kwijt bent, vind je ze op het bed of voor de teevee.
Gevloerd kijken ze naar Amerikaanse series.
Ze lijken wel gevangen in zichzelf.
Hoe krijg je ze in beweging?
Waarvan veren ze nog overeind?
Op zeldzame momenten komen ze tot leven.
Dan doen ze opeens een popster na.
Of roetsjen ze de heuvel af, met twee voeten op de step.
Ontglipt ze een gilletje van plezier. Hun traagheid zomaar voorbij.
De puberteit voor een moment links laten liggen.
Laat ze deze gilletjes ze vooral ontglippen.
Laat ze niet hun jeugdigheid volledig verliezen.
Laat ze zichzelf niet voorbij groeien.
Laat ze de ernst van hun tienerjaren, op een dag, vergeten.
