De hele dag liep Marion een beetje verdwaasd rond. Wat had ze toch gedaan? Had ze nu werkelijk ja gezegd tegen een afspraakje met een totale onbekende? In de middag bleef het aantal klanten beperkt tot drie en er was dus voldoende tijd om zich over te geven aan een vervolg van haar leesvakantie. Maar concentreren op de gekozen boeken lukte haar niet, de gedachte aan Rijk maakte haar licht in het hoofd en de druk rondvliegende vlinders in haar buik waren steeds prominenter aanwezig.
‘Doe niet zo gek,’ mompelde ze in zichzelf, ‘je hebt die jongen één keer gezien.’
Maar toch, het gevoel was er en ze betrapte zich er regelmatig op dat ze de tijd tot zes uur zat af te tellen.
Om half zes sloot ze haar boek, ze kon zich er toch al helemaal niet meer op concentreren. Waarom zou ze niet gewoon alvast gaan opruimen? Na een dag van betrekkelijke stilte hoefde ze nu toch geen drukte meer te verwachten. Haar koffiekopje waste ze snel af. Dat is toch wel een voordeel van het alleen in de winkel zijn, dacht ze, de afwas is zo gedaan en ze vond het belangrijk om de winkeldag netjes te besluiten. De gebruikte theedoek verdween met een boogje in de gereedstaande wasmand. Ze zette de radio, waaruit schimmige popmuziek stroomde, af en genoot een momentje van de weldadige stilte. Exact om zes uur knipte ze het licht uit sloot de deur achter zich. Haar boekentas liet ze in de winkel achter, ze had weinig zin om met dat ding rond te sjouwen als ze een afspraakje had.
Het was druk op straat, mensen vluchtten van hun werk naar huis. Aan de overkant van de straat verzamelde een supermarktmedewerker de her en der verdwaalde winkelwagentjes. Marion keek om zich heen of ze Rijk zag aankomen, maar nergens was de grote limousine in beeld. Ze keek op haar horloge. Tien over zes. Ze voelde hoe een vleugje teleurstelling langzaam groter werd. Ze was ook wel gek geweest. Hoe kon ze ook verwachten dat hij het echt had gemeend! Ze voelde haar hoop op een mooie avond vervliegen.
Een stem deed haar opschrikken. ‘Hallo, je bent er al!’
Marion keek om. Daar stond Rijk, niet met die grote wagen, maar met een fiets. De verbazing waarmee ze daar naar keek viel hem op.
‘Je dacht toch niet dat ik met die grote slee zou komen? Die is van de baas hoor!’
Marion kleurde. Had ze dat echt verwacht? Ergens wel, gaf ze zichzelf toe, het maakte het romantische plaatje nét iets completer. Maar ze herstelde zich snel. ‘Ik ben hier ook met de fiets,’ en ze wees naar haar trapkarretje dat tegen de muur stond geparkeerd, ‘veel gemakkelijker in de stad.’
Rijk glimlachte. ‘Zullen we eerst wat gaan drinken? Wijntje, biertje? Ik weet een tentje waar ze een heerlijke trappist schenken. Daarna een hapje doen?’
Marion knikte. ‘Leuk, lekker, fantastisch!’
Een kwartiertje later zaten ze op het terras van café De Populier en klonken met hun glazen.
‘Je moet me wel aankijken als je klinkt!’
Marion had geen aansporing nodig. Ze keek hem, en zeker niet vluchtig, diep in de ogen. Haar onverwachte vakantie-werk-combinatie zat al dicht tegen het hoogtepunt aan en dit kon alleen maar beter worden.
Comments
- 10 aug
- Hide replies (1)
1- 15 aug
0- 6 aug
- Hide replies (1)
1- 15 aug
0- 6 aug
- Hide replies (1)
1- 15 aug
0- 6 aug
- Hide replies (1)
1- 15 aug
0- 6 aug
- Hide replies (1)
1- 15 aug
0