Een familiediner dat ik nooit zal vergeten en mijn eigenwijze broer
Nadat ik mijn baan had opgezegd en me volledig aan ons gezin had gewijd, veranderden Dennis' regels nog meer. Ze werden zo scherp als het scherpste mes. Ik gaf me over en maakte mijn man duidelijk dat ik ermee instemde dat hij gezag over mij had. Tot mijn verbazing werd ik meer door hem in de gaten gehouden dan toen ik werkte en nog contact had met mensen buiten de kooi waarin ik mij vrijwillig had opgesloten.
Contact met mensen begon sneller te ontbreken dan ik had kunnen verwachten. Helaas, hoe meer ik Dennis voorstelde om mijn broers en zussen of zijn familie te ontmoeten, des te meer kreeg ik zijn verschillende excuses. Of hij voelde zich niet goed, of hij had veel werk te doen. Andere keren zei hij dat hij al een afspraak had gemaakt met zijn collega's op het werk (dit betekende niet dat ik met mijn broer of zus uit mocht gaan; integendeel, dat was mij onder alle omstandigheden verboden). Een goede reden om zijn familie niet te zien was de herinnering aan het diner van afgelopen zondag, dat hem met een gevoel van afkeer en Dennis' duistere geheimen achterliet.
De dag was mooi en zonnig. Dennis nodigde zijn familie uit om bij ons te komen eten, dat ik volgens zijn richtlijnen klaarmaakte. Het vlees moest perfect gekruid zijn, perfect gebraden en geserveerd met groenten en bijgerechten van zijn keuze. Dit was elke keer mijn taak. Toen we na vele uren stressvol werken in de keuken, af en toe onderbroken door Jacks ongenoegen over mijn gebrek aan aandacht, eindelijk aan tafel zaten, slaakte ik een zucht van verlichting. Ik hoopte op een rustige middag met mijn gezin, niet onderbroken door onverwachte gebeurtenissen. En zo zou het geweest zijn, ware het niet dat Lotte besloot haar mond open te doen.
- Waarom ben je weer zo stil, Malinka? – Vroeg ze weer eens op haar gebruikelijke manier. - Voel je je slecht? Gebeurt er iets wat je ons niet vertelt? - Terwijl ze dit zei, keek ze recht in Dennis' ogen, aandachtig kijkend naar zijn reactie.
- Nee, Lotte, er gebeurt niets. Ik voel me ook niet slecht, en ik verberg ook niets voor je. – Antwoordde ik, biddend dat haar vragen Dennis niet van streek zouden maken. Hierdoor kan voor hun zouden vertrekken een ruzie ontstaan en zou ik verwijten krijgen dat ik eeuwig verdrietig ben en dat hij er genoeg van heeft, want per slot van rekening is mijn leven prachtig en zou ik dankbaar moeten zijn voor de geweldige echtgenoot die ik heb en een gezonde zoon.
- Of ben jij de reden van Malinka's slechte humeur? - Ze wees met haar wijsvinger naar mijn man.
- Ik? Waarom ik? - Dennis deed alsof hij verbaasd was.
- Want als een vrouw bijna altijd zo stil en verdrietig is als jouw Malinka, betekent dat volgens mij dat er iets aan de hand is in de relatie waar ze niet over wil praten. Iets slechts. - Zei ze nadrukkelijk.
- Er is niets mis in onze relatie. - Dennis werd nerveus, wat te horen was aan zijn kille en opgeheven toon.
- Ja, natuurlijk... - Lotte snoof arrogant. - Onthoud dat je met mij over alles kunt praten. Je moet niet bang zijn om te spreken. - Ze draaide zich om naar mij. Ik voelde dat ik in paniek was. Ik deed mijn best om de waarheid te verbergen, ik voelde dat de situatie uit de hand liep en dat Lotte meer zag dan ik wilde.
- Waar heb je het in godsnaam over? - Dennis was al woedend.
- Je weet heel goed waar ik het over heb - Lotte stond op van de tafel waar we aan het zondags lunchen waren. - Ik ken jou beter dan wie ook. In feite kennen we je allemaal, alleen niemand wil praten over wat je kunt zijn. - Ze schreeuwde.
- Wat?! Wat ik kan zijn?! - De ruzie tussen de twee was in alle hevigheid losgebarsten. Dennis' moeder liet haar hoofd zakken en zweeg in verlegenheid, zijn vader probeerde Dennis en Lotte te kalmeren en mijn handen trilden. Ik wist wat me vanavond te wachten stond en dat was wat ik het meest vreesde.
- Je kunt een echte klootzak zijn die een vrouw als zijn eigendom behandelt! En ik ben de enige die niet bang is om het in je gezicht te zeggen! - Lotte schreeuwde als een bezetene. Jack schreeuwde geschrokken van het lawaai.
-Stop, alsjeblieft stop - smeekte ik bijna, terwijl ik mijn bange zoon tegen mijn borst hield.
- Probeer haar geen pijn te doen zoals de vorige keer, want deze keer laat ik het je niet doen - waarschuwde Lotte haar broer.
Ik had geen idee waar ze het over had. Dennis had gezegd dat zijn vorige huwelijk was stukgelopen op een onverenigbaarheid van karakters en ik had hem geloofd. Ik heb nooit iemand gevraagd hoe het echt was. Ik zag daar geen reden toe. Het is ook nooit bij me opgekomen dat het anders had kunnen zijn. Wat was ik stom!
Ik was blij dat Martijn niet getuige was geweest van de ruzie en Lotte's beschuldigingen. Hij zou het er niet bij hebben gelaten en wilde meteen weten hoe het met de zus van mijn man zat.
Toen een woedende Dennis met zijn vuist op tafel sloeg, zijn zus zei dat ze haar mond moest houden, dat ze moest ophouden met liegen over de gebeurtenissen uit zijn vorige huwelijk en zich niet meer met ons leven moest bemoeien, liep Lotte naar de uitgang. Dat was het einde van een familiebijeenkomst die aangenaam en plezierig beloofde te worden. Voordat ze de deur achter zich dichtsloeg, zei ze nog wat:
- Wees voorzichtig met wat je doet, of je zult er spijt van krijgen - haat voor haar broer straalde uit haar ogen. - Iedereen is blind en doof, niemand wil zich ermee bemoeien, maar ik niet. Deze keer niet. - De waarschuwing was nadrukkelijk.
- Je bent abnormaal en je bedreigt me - snotterde Dennis.
- Geef niet toe! - Deze keer was de wijsvinger naar mij gericht. Ik stond daar stomverbaasd en wist niet hoe ik me moest gedragen. Jack jankte zachtjes in mijn armen en ik was verwoed in mijn hoofd de woorden aan het verwerken die ik had gehoord. - Onthoud, je bent niet alleen. Je weet waar je me kunt vinden. - Ze eindigde, en sloeg toen luid de voordeur achter zich dicht.
Ik had Lotte sinds die dag al lang, maanden niet meer gezien. Tot zij zelf besloot mij te bezoeken en de boodschap te brengen die mijn leven voor altijd veranderde.
Hoewel niemand zich ooit met ons leven bemoeide en de familie Dennis' regels aanvaardde om afspraken vooraf te maken en te bevestigen, zodat we zeker zouden zijn dat we voor iedereen tijd zouden hebben en voorbereid zouden zijn, waren er uitzonderingen op de regels. Een daarvan was regelmatig mijn onuitstaanbare, eigenwijze broer.
Hij was onze meest voorkomende onverwachte bezoeker. Tot mijn grote bezorgdheid kwam hij meestal onverwacht opdagen als Dennis niet thuis was. Hoe wist hij wanneer je alleen thuis was? Van die paar sms'jes, haastig verstuurd, zonder de app te openen, zodat Dennis me er later niet van kon beschuldigen te vaak online te zijn geweest? Of misschien kwam het door mijn weinige vrolijke antwoorden op zijn berichtjes, wanneer hij me grappige foto's stuurde, me vertelde over grappige situaties op het werk? Hoe hij het voor elkaar kreeg om te weten wanneer Jack en ik alleen thuis waren, bleef voor altijd zijn lieve geheim, ik heb nooit de kans gehad om er naar te vragen.
Hij stond in de deuropening op een bewolkte dag, vlak nadat Dennis en ik weer een ongunstige discussie hadden gevoerd, eindigend met 'stille dagen' wanneer ik het minst iemands bezoek verwachtte. In werkelijkheid zag ik er onberispelijk uit (de gezwollen ogen en de rode neus niet meegerekend) - Dennis vond het altijd nodig dat ik er 'goed' uitzag. Gekleed in een merkspijkerbroek en een olijfkleurige trui van hoogwaardig katoen, met make-up op mijn gezicht (ook al ging ik die dag nergens heen en kon make-up - ook al had Dennis de duurste cosmetica op de markt voor me gekocht - mijn gezwollen oogleden en rode neus niet bedekken), ruikend naar duur parfum, opende ik de voordeur in de hoop dat de postbode een pakje zou achterlaten voor een van de buren.
Ik stond verbaasd in de deuropening en knipperde met mijn ogen. Verward vroeg ik me af of hij zou merken hoeveel uren ik de afgelopen nacht gehuild had. Tegelijkertijd was ik boos op mezelf omdat ik de deur naar het trappenhuis had geopend zonder te vragen wie het was, en daarna de voordeur van ons appartement, en op hem omdat hij bijna altijd onaangekondigd naar ons toe kwam. Waarom moest hij me dit aandoen?
Ik liet Martijn binnen, hoewel mijn innerlijke stem zei dat als Dennis achter zijn onverwachte bezoek zou komen, ik in grote problemen zou komen. Ik zal opmerkingen over gebrek aan persoonlijke cultuur en respect voor andermans tijd niet kunnen vermijden. Vreemde blikken, diep ademhalen en om de paar seconden opgetrokken ogen. Na, in mijn ogen, overbodige formaliteiten, Martijn's uitleg dat hij in de buurt was en besloot ons te bezoeken, opmerkingen over hoe goed ik eruit zie ook al vindt hij dat ik weer ben afgevallen en het zetten van thee, gingen we in de huiskamer aan de eettafel zitten. Ik had zo'n zin om tegen zijn gespierde torso aan te kruipen, hem te vertellen hoe blij ik was hem te zien, misschien zelfs al mijn grieven uit te schreeuwen, zorgvuldig verborgen voor de wereld.... Waarschijnlijk zou ik hem hartelijk verwelkomd hebben en hem zelfs een toetje of diner aangeboden hebben, ware het niet dat de stress me van binnenuit opslokte. Ik zat als op pinnen, elke voorbijgaande seconde deed mijn adem sneller gaan en mijn hart sterker trillen. Wat als hij vandaag eerder klaar is met werken en onverwacht thuiskomt? Wat als hij even later belt en ik niet weet wat ik moet doen om vrijuit met hem te praten en hem niet te laten horen dat Martijn hier is?
We hebben een hele tijd gepraat. Martijn sprak over zijn werk, waarvan ik wist dat hij het leuk vond. Hij was altijd al geïnteresseerd in computer graphics. Elk vrij moment besteedde hij achter de computer, aan het lezen van kranten en boeken. Hij kon de hele nacht doorbrengen met het overbrengen op het computerscherm van wat hij in een of ander artikel had gelezen of met het proberen te creëren van iets wat hij ergens had gezien. Hij heeft altijd gezegd dat hij zelf, zonder enige hulp, computergrafiek zou leren en dat het zijn beroep zou worden. Hij kreeg wat hij wilde - sinds drie jaar werkt hij in een van de grootste bedrijven in Europa die zich bezighouden met het maken van computerspelletjes. Hij kon uren over zijn werk en passie praten. Hoewel ik er niet veel van begreep, luisterde ik elke keer aandachtig. Martijn deed hetzelfde toen ik over boeken begon, of, sinds ik moeder ben, over Jack.
Mijn broer keek naar me. Ik herkende hem aan zijn geconcentreerde gezicht en zijn ogen die me indringend aanstaarden. Soms fronste hij speels zijn neus, alsof hij worstelde met zijn eigen gedachten. Ik hoopte dat hij niets zou vragen waardoor ik zou moeten liegen, toen hij plotseling sprak:
- Malinka, hebben jij en Dennis ruzie gehad? - Hij vroeg het onverwacht.
- Nee, waarom denk je dat? - Ik dwong mezelf vrolijk te glimlachen en legde mijn vingers in zijn blonde haar met een teder gebaar.
- Omdat je zo verdrietig en nerveus bent. En ik denk dat je gisteren of vannacht zelfs gehuild hebt, want je ogen zijn rood. - Hij somde alles op wat hem opviel. Ik kon niets voor hem verbergen.
- Ik ben niet verdrietig, alleen een beetje moe. Jack slaapt al een paar dagen onrustig, dus ik heb ook nauwelijks geslapen. Trouwens, ik heb veel werk te doen. Ik denk dat we allebei een beetje moe zijn. - Ik legde het uit en bekeek hem aandachtig. Begon hij me te geloven of nog steeds niet? - En vannacht, toen ik niet konde slapen, las ik een heel droevig boek en in feite, huilde ik een tijdje. Maar niet vanwege ruzie met Dennis, maar vanwege het verhaal dat ik las. - Een andere glimlach die ik met moeite op mijn gezicht toverde om de waarheid te verhullen, begon te werken. Martijn glimlachte ook.
- Oh, Malinka. Je bent zo'n grote dombo. Je leest trieste verhalen en dan word je zelf ook triest. - Hij schudde zijn hoofd in ongeloof. - Kun je geen vrolijke boeken lezen?
- Ik lees ook vrolijke boeken – bekende ik naar waarheid. - Maar tussen alle verhalen die ik lees, zijn er ook trieste. Ik kan het niet helpen. Het is een beetje zoals in het leven - het is niet altijd gelukkig, dus boeken zijn ook niet altijd gelukkig. Begrijp je het? – Legte ik uit en bevroor in ondraaglijke afwachting. In mijn geest bad ik dat Martijn het al zou opgeven. Dat hij mijn oppervlakkige uitleg zal geloven en geen vragen meer zal stellen.
- Ik begrijp het - zei hij en knikte ter bevestiging. Ik kon in zijn grote bruine ogen zien dat hij mijn uitleg niet geloofde.
Ik besloot niets meer te zeggen. Niet om nog langer te proberen de waarheid te verbergen met oppervlakkige verklaringen die Martijn toch niet geloofde. Niet om te zwelgen. Na nog een praatje, keek mijn broer veelbetekenend naar de klok en zei:
- Ik zou graag nog wat langer bij je zitten, maar helaas moet ik gaan. Het is al laat, en ik heb nog veel werk te doen. - Hij stond zwaar op van de houten stoel. - Ik ben blij je te zien. Sinds je met Dennis bent en moeder bent geworden, hebben we weinig tijd voor elkaar. We moeten dat veranderen,' voegde hij eraan toe, zoals hij elke keer deed als we elkaar zagen.
- Het is waar. Het spijt me, ik weet dat ik niet zoveel tijd voor je heb als vroeger. - Het maakte me verdrietig.
Martijn had gelijk, we zagen elkaar zelden. Maar dat was niet omdat het moeder- en partner-zijn van Dennis me zo in beslag nam, maar omdat Dennis zoveel mogelijk vermeed mijn familie te zien. Zijn excuus was dat hij geen tijd had, dat hij moe was, of dat wanneer zij een vergadering voorstelden, hij wel een andere manier zou vinden om ons te vermaken. Één-op-één ontmoetingen met Martijn waren zeldzaam. Meestal kwam hij me onverwacht bezoeken als Dennis niet thuis was. Hoe hij wist op welke dagen hij werkte, bleef zijn geheim. Ik heb het nooit gevraagd. Ook hebben we nooit besproken waarom ik hem meestal ontmoette in het bijzijn van mijn man. Hij vroeg er niet naar, en ik probeerde het niet uit te leggen. Ik vermoedde dat hij wist dat Dennis mij ‘bewaakt’.
Voordat hij wegging stopte hij nog even, draaide zich naar me toe, keek me ernstig aan en zei:
- Weet je, een collega van mij op het werk vertelde me onlangs over haar kleine zusje. Ze had iets met een vreselijk bazige man. Hij controleert haar telefoon regelmatig, soms volgt hij haar zelfs als ze even naar de winkel gaat. Ze heeft al een paar maanden niemand gezien, noch haar familie, noch haar vrienden. Deze collega van mij heeft het er erg moeilijk mee. Ze mist haar zusje en is bang voor haar. Ze vermoedt zelfs dat hij haar slaat. - Hij vertelde me het voorzichtig terwijl hij naar me staarde. Ik stond stijf rechtop met ingehouden adem. In gedachten smeekte ik hem om me niets te vragen. - Ze vroeg me zelfs om advies. Weet je, Malinka, als zo'n relatie met jou zou gebeuren, zou ik die klootzak vermoorden. - Eindigde hij, kuste me op de wang en liep lichtjes de trap af. Hij liet me alleen met donkere gedachten en angst. 'God, hij weet het,' dacht ik paniekerig, voordat ik mijn schreden naar de slaapkamer van mijn zoon zette, vanwaar zijn vrolijke geklets kwam.
Comments
- 25 juni
1- 24 juni
0- 24 juni
0- 24 juni
- Hide replies (1)
0- 24 juni
0- 23 juni
- Hide replies (1)
0- 24 juni
0