Over hoe ik mezelf opsloot in een kooi.
- Oh, schatje, ik dacht dat je klaar was met je werk - merkte hij op met die eigenaardige sarcastische glimlach op zijn gezicht het volgende bericht dat ik kreeg. Een rilling ging door me heen. In gedachten vroeg ik de persoon die contact met mij probeerde op te nemen te stoppen met schrijven en te wachten tot morgenochtend, wanneer ik alleen thuis zou zijn. - Wie schrijft daar zo laat? - Vroeg hij.
- Ik weet niet wie het is, ik kijk niet naar mijn telefoon – antwoordde ik. Onwillekeurig spanden mijn vingers zich om de mok met thee die ik in mijn hand hield. Het is een zware dag geweest, ik voelde me vreselijk moe - ik heb het zo druk gehad met werk, en heb sinds de ochtend niets anders gedaan dan de steeds groter wordende problemen oplossen; Jack huilt en is onrustig sinds de ochtend, wat alles alleen maar moeilijker heeft gemaakt. Het laatste wat ik die avond nodig had, was een onnodige discussie, waarvan ik heel goed wist dat die zou leiden tot ruzie tussen ons en beschuldigingen die zo zachtjes als een grapje zouden worden gegooid, hoewel nadrukkelijk en met Dennis' volle overtuiging dat ik achter zijn rug iets deed wat niet mocht.
- Misschien moet je het eens bekijken? Blijkbaar probeert iemand dringend contact met je op te nemen - zei hij op met die verdomde grijns op zijn lippen toen mijn telefoon nog eens piepte. Al mijn spieren spanden zich aan. Ik deed alsof ik de film volgde die we net hadden begonnen te kijken. Jack sliept al, dus we hadden tijd voor onszelf. Ik had zo wanhopig rust nodig en een moment om te ontspannen.
- Het is een zware dag geweest - probeerde ik uit te leggen. - Ik heb geen zin om zo laat nog berichten te beantwoorden. Ik weet zeker dat het niets belangrijks is. Ik zal ze morgen beantwoorden - zei ik en ik verstijf in nerveuze verwachting. Geeft hij het op of gaat hij door met deze onnodige discussie?
- Jaa - en toch gaf hij niet op. - Morgen, als ik niet thuis ben en je in alle rust met jouw collega's kan praten - zei hij. Collega's was een van zijn favoriete woorden, altijd op zijn karakteristieke manier uitgesproken. Op een manier die iets suggereert wat er niet is.
- Als je zo geïnteresseerd bent in wie mij berichten stuurt, neem dan mijn telefoon en controleer het zelf - zei ik koel. Ik voelde dat ik op elk moment kan ontploffen. Met al mijn kracht probeerde ik me te beheersen.
- Oh nee! Ik zal het niet doen. Ik wil niet iets lezen wat ik niet zou moeten zien. - Hij eindigde en lachte sarcastisch.
- Zoals wat? - Ik kon er niet tegen. De spanning en stress die ik heb opgebouwd, plus de lichamelijke uitputting en de slapeloosheid van de hele dag, maakten zich kenbaar en kwamen met grote kracht naar buiten. Ik trekte me op uit mijn half achterovergezakte positie, ging rechtop zitten, bereidde me voor op een verbaal gevecht, met een oorverdovend gekletter zet ik mijn mok op de witte salontafel en keek hem uitdagend recht in de ogen. - Wat suggereer je nu weer?
- Ik? Suggereer ik? - Ik begreep zijn vragen niet. Hij deed alsof ik in een taal spraak die hij niet verstond; alsof wat hij net zei niet bestond, het werd verzonnen in mijn hoofd. - Ik suggereer niets. Je blijft zeggen dat het gewoon je werk is. – Voegt hij eraan toe. Ik had de indruk dat hij niet spreekt, maar kwaadaardig sist. - Je hebt tenslotte niets te verbergen, of wel? Het zijn gewoon onschuldige zakelijke berichten.
De licht opgetrokken linker wenkbrauw, die aangaf dat hij mijn herhaalde uitleg niet geloofde, maakte me gek.
- Het lijkt me dat van ons tweeën, jij degene bent die geen recht heeft om over zulke zaken te spreken. - Ik begon mezelf te verdedigen. Ik herinnerde me de gebeurtenissen van een paar weken geleden die we beiden wilden vergeten. Gebeurtenissen die zoveel veranderd hadden tussen ons.
- Oh, dus dit is hoe we gaan praten? – ‘Daar gaan we’, dacht ik toen. - Je gaat nooit stoppen met proberen mij te pakken, of wel? Wat ik toen zei, mijn uitleg heeft geen betekenis voor jou. Ik had net zo goed helemaal niets kunnen zeggen. Je gelooft me toch niet, je weet alles beter. Je vertrouwt me gewoon niet, dat is waar we moeten beginnen. – Voegde hij er op een hooghartige toon aan toe. Het gesprek nam een heel andere wending, een andere koers.
- Ik probeer je niet te pesten, ik breng feiten naar voren die aantonen dat jij degene was die iets te verbergen had en niet noodzakelijk eerlijk tegen mij was. Zoiets is me nog nooit overkomen. Ik heb je vertrouwen nooit beschaamd. Ik heb nooit privé gecommuniceerd met mijn collega's of het personeel. En dat zijn de feiten! - Ik schreeuwde het bijna uit.
- Je bent echt brutaal. - Hij gooit een no-nonsense en schudt 'nee’ met zijn hoofd.
- Ik ben niet brutaal, maar ik ben eerlijk tegen mezelf en tegen jou. - Ik stond op van de bank en deed wat hij totaal niet fijn vindt - ik wees met mijn wijsvinger naar hem. - Je beschuldigt me van iets wat ik niet gedaan heb en ook niet doe. Ondertussen had je zelf, en wie weet - misschien doe je dat nog steeds - veel te verbergen. - Ik zei de laatste woorden die ik die avond tegen hem zou zeggen. Ik wist wat me te wachten stond. Ik had te veel gezegd, en zelfs als ik nu wilde zwijgen, kon ik niets veranderen aan de situatie die tussen ons op het punt stond te ontstaan.
- Het is goed om te weten wat je echt van me denkt. - Ik wist dat hij dat zou zeggen. Dat doet hij altijd! - Je vertrouwt me helemaal niet, dat weet ik nu honderd procent, en het is helemaal niet bij je opgekomen wat ik over deze situatie heb gezegd. Voor jou sloeg mijn uitleg nergens op, dat zie ik nu duidelijk. - Zei hij, toen stond hij op en vertrok naar de keuken. Ik ben hem niet gevolgd. Ik had er genoeg van.
Hoewel ik soortgelijke woorden verwachtte, deden ze me pijn. Ik heb ze meer dan eens gehoord, en ik kan ze nog steeds niet verdragen. Dennis speelt graag met mijn emoties, om me schuldig te laten voelen omdat ik hem niet vertrouwde en slecht behandelde, om pijnlijke herinneringen naar boven te halen die hij me wilde laten vergeten. Het gebeurde elke keer en ik leed er nog steeds onder.
Ik wist wat me te wachten stond - lange dagen van zwijgen, me negeren en me laten zien hoezeer ik hem ‘gekwetst’ had. Hoewel ik wist dat wat ik zou doen mijn situatie niet zou verbeteren, en de stille dagen waarschijnlijk langer zouden duren dan wanneer ik me anders had gedragen, deed ik uit protest tegen zijn onrechtvaardigheid jegens mij iets wat Dennis haat - ik negeerde hem bewust terwijl ik door de keuken naar de badkamer liep, mijn tanden poetste en zonder een woord te zeggen naar de slaapkamer verdween. Niet 'melden' dat ik naar bed ging, geen kus geven of 'welterusten' zeggen was het laatste redmiddel dat ik gebruikte om mijn verzet te tonen.
Op dit punt begon mijn straf. Ik was er op voorbereid. Ik viel onrustig in slaap.
De eerste dagen van mijn 'straf' heb ik vrij gemakkelijk doorstaan. Ik had het druk met mijn werk, Jack en mijn verplichtingen thuis. Elke dag profiteerde ik van het mooie weer en maakte ik lange wandelingen met Jack in het park. Het ontwaken van de natuur na een lange en ondraaglijk koude winter, stelde me in staat om me los te maken van onaangename gevoelens. Ik voelde me weer afgewezen, gestraft voor iets wat niet mijn schuld was. Ik probeerde alleen mezelf te verdedigen en ondersteunde mezelf met feiten. Ik heb niets verzonnen, alles wat ik toen zei was de eerlijke waarheid.
Hoe vaker ze deze situaties tussen ons hadden, hoe vaker ik de indruk kreeg dat ik moest stoppen met praten in dit soort discussies. Om onrechtvaardige opmerkingen te accepteren met stilte. Om niets te zeggen. Misschien zelfs instemmen met zijn voorstel en mijn baan opgeven? Op die manier zou ik meer tijd voor mijn baby hebben en vooral onnodige ruzies vermijden.
Ik begon ook te voelen dat ik niet de enige was die leed onder onze ruzies, discussies en stille dagen, maar ook sommige van onze familieleden. Tijdens de weinige familiebijeenkomsten werd Dennis' moeder, een vrouw die open en vriendelijk was tegen alle mensen die ze kende en met wie ze een nauw en goed contact had, steeds stiller, alsof ze zich aan onze situatie wilde aanpassen. Bij elke gelegenheid maakte zij opmerkingen als: ‘Je moet je vrouw respecteren’ of ‘Iedereen heeft recht op vrijheid, je kunt mensen niet in een emotionele kooi opsluiten’. Zijn vader hield ons nauwlettend in de gaten, en de spanning tussen ons was voelbaar, en hij praatte tegen ons met allerlei verhalen. Hij vertelde ons wat hun onuitstaanbare buurman onlangs had gedaan, wat hij op het internet had gelezen, nieuws uit de wereld dat ons niet altijd interesseerde. Op andere momenten viel hij stil en keek met een gerimpeld voorhoofd naar ons. Het was alsof hij tijdens die paar ontmoetingen probeerde een zo goed mogelijk beeld van ons gezin te krijgen en alles te begrijpen wat ik met de grootste kracht verborg en niet openlijk over wilde praten.
Dennis' zus, Julia, een preutse, vrolijke meid met haar hoofd in de wolken, leek nooit te merken hoe gespannen ik was. En ik was niet verbaasd - Julia leefde in haar eigen wereld en was alleen bezig met haar dromen. Een reizigster met een passie voor het fotograferen van de wereld, ze verscheen en verdween. Ze ging altijd ergens heen, en als ze in het land was en haar familie ontmoette, sprak ze alleen over wat ze zag, welke foto's ze nam, en waar ze nu heen ging.
Aan de andere kant was Lotte - het tegenovergestelde van Julia - een serieuze, koele en standvastige meid, die er nooit voor terugschrok commentaar te leveren op onze relatie, die volgens haar te snel serieus werd, op de bruiloft en de zwangerschap, waar we minstens een paar jaar mee hadden moeten wachten. Zij uitte ook luide kritiek op mijn veelvuldig zwijgen en was niet bang om uit te zoeken waaraan dat lag.
Meer en meer vroeg ik mij af of ik mijn baan moest opgeven om mijn gezin te beschermen, de stress van voortdurende discussies en ruzies te vermijden en mijn broer geen onnodige zorgen te bezorgen. Misschien zou het een verschil maken tussen ons? Ik legde mezelf uit dat mijn baan opzeggen en geen eigen geld hebben niet zou betekenen dat ik zou toegeven aan Dennis, dat het mijn situatie niet slechter zou maken, alleen maar beter. Onze relatie zou gelukkiger worden, Dennis zou minder gestrest raken door mijn constant rinkelende telefoon, hij zou me niet verdenken van ontrouw. Misschien zouden we zelfs vaker samenkomen met familie en vrienden? Mijn broer zou zich geen zorgen over mij hoeven te maken. Ik miste al die mensen zo - de vrienden die ik al jaren kende, maar nauwelijks meer zag omdat ze Dennis stom en oninteressant leken; mijn geliefde broer, die ik steeds meer miste. Zelfs Dennis' zussen en zijn ouders miste ik meer en meer.
Ik hield van mijn man met heel mijn hart, en een relatie met een ander mens moet gebaseerd zijn op begrip en compromis, toch? Ook al ging het niet altijd goed tussen ons, ik gaf om hem. Een eigen gezin was iets waar ik altijd van gedroomd had. Ik wilde dat niet verliezen. Ik kan me nog steeds geen leven zonder Dennis voorstellen. Of misschien was ik dom en naïef genoeg om mezelf wijs te maken dat ik van hem hield? Misschien was ik bang voor wat hij ooit tegen me zei: ‘Ik zal je nooit laten gaan’. Die woorden vervulden me met angst. Het beangstigde me te denken dat hij het meende, en dat ik - ook al zou ik dat heel graag willen - nooit van hem zou kunnen weglopen.
Ik kon de halve woorden niet langer verdragen, en onze ondraaglijke, zware stiltes. Stilte die weerkaatste tegen alle muren en mijn ziel. Elkaar vermijden, alleen met Jack bezig zijn en onzekerheid over wat er nu met ons gaat gebeuren. Ik was moe van de stress, het negeren van mij, het uitblijven van zijn berichten gedurende de dag, de telefoontjes en de droge, koude gesprekken over alledaagse dingen die hij snel afkapte. Toen Jack in slaap viel en het huis stil werd, wist ik niet wat ik met mezelf aanmoest. Ik werd gekweld door de aanblik van Dennis die naar zijn telefoon staarde, steeds weer glimlachend om wat hij op het scherm zag of zijn koude ogen die aandachtig de beelden volgden die op het televisiescherm verschenen. In die eerste dagen, bestond ik niet voor hem. Hij was boos omdat ik me verzette en hij maakte het me duidelijk.
Ik gaf het op donderdag op. Ondanks fysieke en mentale uitputting, toen Jack sliep, trok ik de witte vlag als teken van instemming.
- Ik wil met je praten - begon ik onzeker, terwijl ik op de rand van de bank ging zitten.
Die avond had ik niet de kracht voor serieuze discussies, en zeker niet voor nog een ruzie. Maar ik voelde dat als we niet praten, als ik niet probeer om de situatie tussen ons te herstellen – dat ik gek zou worden. Om een of andere reden voelde ik me schuldig. Aan de ene kant zei mijn innerlijke stem dat ik niets verkeerd had gedaan, aan de andere kant gaf ik mezelf de schuld van weer een ruzie.
- Waarover? - Zijn koude woorden staken pijnlijk. Hij keek me aan alsof ik een complete vreemdeling was.
- Over de situatie die tussen ons is ontstaan. Ik kan niet tegen deze stilte en doen alsof we niet meer bestaan. Halve woorden spreken in het voorbijgaan en elkaar negeren. – Gooide ik het er in één adem uit. - Het spijt me als ik je toen beledigd heb. Ik meende het niet.
- Natuurlijk wilde je dat. Je bracht die situatie opzettelijk naar boven om me te laten zien hoe slecht je denkt dat ik ben. Je hebt weer eens laten zien dat mijn uitleg geen betekenis had. – Viel hij aan. Ik was voorbereid op deze aanval, dus ik behield mijn kalmte.
- Ik zei je dat ik alle uitleg begreep en ik geloof je. Maar ik zei ook dat het niet makkelijk voor me zou zijn om te vergeten. Ik sta niet elke dag stil bij die situatie. Ik probeer het te vergeten, geloof me. Maar als je me beschuldigt van iets wat ik niet echt doe, kan ik het niet helpen te bedenken dat je je niet goed gedragen hebt tegenover mij, maar ik ben het waar je leugens en verraad in zoekt. - Ik probeerde het uit te leggen.
- Ik begrijp dat je je nog steeds door die situatie geraakt voelt, maar dat betekent niet dat elke keer als we ergens ruzie over maken, jij het recht hebt mij die fout te verwijten - begon hij streng. - Vertrouwen is de basis van een relatie, als we het niet hebben, weet ik niet hoe we verder kunnen leven. - Hij spreidde zijn armen in een hulpeloos gebaar dat opnieuw suggereerde dat het mijn schuld was. Volgens hem was ik degene die geen vertrouwen had, die dacht aan oude fouten en die leidde tot ruzies tussen ons. Dat is hoe ik me voelde op dat moment.
- Ik denk niet dat je hebt gehoord wat ik net zei. Dus ik zeg het nog een keer - zei ik zachtjes. Ik begaf me op glad ijs, ik wilde niet nog een ruzie uitlokken door één verkeerd woord. - Ik blijf niet stilstaan bij de situatie, en ook al is het moeilijk te vergeten, ik denk er niet elke dag aan. Ja, er zijn momenten dat het bij me terugkomt, maar zeker niet elke dag. Ik probeer ook niet jou hierop te pakken. Als dat is hoe ik je liet voelen, Dan spijt dat me. Het was niet mijn bedoeling je te kwetsen. – Herhaalde ik rustig en bevroor in nerveuze afwachting van zijn reactie.
Voor hij sprak, ademde hij diep in en liet het weer uit, alsof het praten met mij hem moe maakte.
- Wij kunnen deze discussie eindeloos voortzetten - jij herhaalt één ding en ik herhaal het ander, dat heeft geen zin. Het zou beter zijn als we het hierbij laten. Ik heb geen zin om weer ruzie te maken, te meer omdat ik de indruk heb dat je me soms opzettelijk kwetst en niet helemaal begrijpt wat ik bedoel. Laten we het daar maar bij laten. Ik hoop dat dit niet meer zal gebeuren van jouw kant. Je moet onthouden dat ik van je hou – van jou en Jack. We hebben een gezin gevormd en ik neem mijn verantwoordelijkheid om voor jullie te zorgen en jullie elke dag alles te geven wat jullie nodig hebben. Ik werk hard en verdien genoeg voor ons om goed en comfortabel te leven. En ik vind nog steeds dat je je carrière op moet geven, het is totaal onnodig. Je overwerkt jezelf en dat is waar mijn argumenten vandaan komen - jouw overwerk. Dat is mijn mening. –Zei hij nadrukkelijk.
Na wat hij zei voelde ik me nog schuldiger - misschien had hij gelijk en was ik toen onnodig in woede ontploft? Ik begon in paniek te raken. Ik wilde alleen mijn excuses aanbieden, de dingen rechtzetten tussen ons, ons huis weer vredig maken, en ons onze oude liefde en vreugde laten voelen. Dus klampte ik me vast aan mijn laatste redmiddel - de laatste zin die hij zei. Ja, op dat moment dacht ik dat ik het juiste deed. Ik was ervan overtuigd dat ik door hem te geven wat hij wilde, door mijn baan op te geven en me volledig te wijden aan de opvoeding van Jack en ons gezin, zou herstellen wat Dennis dacht dat ik tussen ons kapotmaakte en ervoor zou zorgen dat we nooit meer ruzie zouden maken; dat ik met mijn snelle en ondoordachte beslissing mijn man gelukkig zou maken.
- En dat is nog iets waar ik het vandaag met je over wilde hebben - begon ik. - Ik heb veel nagedacht over wat je zei en hoe vermoeiend en stressvol mijn werk kan zijn. Ik ben tot de conclusie gekomen dat je gelijk hebt - ik moet het opgeven en voor ons gezin zorgen. - Ik was klaar en wachtte, terwijl ik hem strak in zijn grote blauwe ogen aankeek, om te zien hoe hij mijn beslissing zou opvatten.
De woorden die ik zei, drongen langzaam tot hem door. Het was alsof hij niet helemaal geloofde wat ik zei en mijn woorden in zijn hoofd aan het verwerken was, de een na de ander proevend, langzaam en aandachtig. Plotseling lichtte zijn gezicht op in een vrolijke lach, hij klapte tevreden in zijn handen en riep enthousiast:
- Dit is fantastisch nieuws! Schat, ik ben zo blij dat je eindelijk begrepen hebt dat je voor onze zoon en ons gezin moet zorgen; dat je werk zinloos is en dat je hier – thuis - meer nodig bent dan in een bedrijf, tussen domme en niet echt waardevolle mensen. - Hij nam me in zijn armen en knuffelde me tegen zijn gespierde borst met tederheid, als zijn dierbaarste schat. Het werkte. Ik maakte hem gelukkig. De spanning en stress tussen ons was weg. De laatste zware dagen waren vergeten.
Ik zou er snel achter komen hoe dom mijn beslissing was. In een vlaag van opwinding, in plaats van iets goeds te doen voor ons gezin en mijn huwelijk, bond ik een strop om mijn nek. Ik velde een stil oordeel over mezelf en stond mijn man toe me te laten zien wat een monster hij kon zijn.
Comments
- 20 juni
1- 19 juni
- Hide replies (1)
0- 19 juni
0