Er zijn momenten in het leven die de wereld in een fractie van een seconde doen veranderen. Er zijn mensen die, hoe graag we dat ook zouden willen, we niet kunnen vergeten. Ze blijven bij ons, ook al zijn ze niet meer bij ons. En de herinneringen aan hen gaan met ons mee de toekomst in, trots en rechtop. Zulke momenten zijn mij in het verleden overkomen en zo'n man heb ik ontmoet.
En gisteren alles wat met hem te maken had, kwam bij me terug en maakte dat ik deze avond nooit zal vergeten. Herinneringen aan tientallen momenten samen vergezellen me vanavond terwijl ik met wijd open ogen staar in de duisternis die mijn kamer en wereld omhult. Hij ging naast me liggen op een zacht kussen, ademde gestaag en streelde mijn pas gewassen haar zoals hij altijd deed. Zachtjes, teder. Ze zullen bij me blijven, ik weet het. Ze zullen nooit meer weggaan.
Mijn hart ging de laatste maanden nog steeds ergens heen. Het stopte niet met rennen, het achtervolgde iets wat niet gezien kon worden. Mijn ziel daarentegen was voortdurend ontroostbaar, verlangend naar iets wat ik niet onder woorden kon brengen. Twaalf lange maanden zocht ik naar redenen waarom mijn hart en ziel niet in mij konden wonen. Ik vond nieuwe uit, en vermeed de belangrijkste, hem. Ik dacht, dat als ik wat ik voel niet in woorden benoem, als ik het niet hardop zeg in mijn geest, dat het dan niet voor altijd bij me zal blijven en op een dag voorgoed weg zal zijn.
Slechts soms stond ik mezelf toe om hem in mijn gedachten op te roepen. Ik stopte tijdens mijn dagelijkse rondje hardlopen, hield mijn adem in en dacht terug aan de momenten die we samen doorbrachten. De geur van koffie waarmee hij me 's morgens wekte, een kus op mijn voorhoofd en teder 'Goedemorgen' gefluisterd vergezeld van de mooiste glimlach die ik ooit heb gezien. Wandelingen in het park, wanneer de gouden herfst van zijn schoonheid genoot. Samen winkelen, koken en luieren op de bank. Eenvoudige activiteiten, zo gewoon, waren voor mij de kostbaarste schatten. Teder gefluister, kusjes en intieme momenten. En plotseling, onverwacht, spatten dromen over een toekomst samen, uiteen als een zeepbel. Een misverstand, een onnodige ruzie, een snufje woede en een teveel aan woorden - ik werd alleen gelaten. De wereld werd grijs en triest. Een leven zonder enige zin - een vermoeiende reis op een hobbelige weg. Ik had alleen nog beelden in mijn geheugen en stille fluisteringen op momenten van grootste hulpeloosheid: 'Maximilian, kom terug...'
Toen het lot ons weer samenbracht, beefde mijn vermoeide ziel, mijn lippen glimlachten eenmaal, misschien tweemaal, onzeker, verlegen. Uren met hem praten bracht vreugde. Ongeduldig wachtend op het volgende bericht, bracht het volgende telefoontje onzekerheid: 'Zal het niet weer te snel afgelopen zijn? Zal hij me niet achterlaten met leegte en verdriet?'
Toen hij een ontmoeting voorstelde, was ik in gevecht met mijn gedachten. Mijn hart zei: 'Ga maar', het verstand gaf aanleiding tot twijfels. Angst sluimerde in de krochten van mijn ziel, het verliet me niet, het kwelde me. Ik was bang om Maximilian terug te krijgen en hem weer te verliezen. Tot het laatste moment aarzelde ik, maar het was sterker dan ik. Ik reed door de stad, ondergedompeld in de kerstgekte. In de bus, op de tram, in de overvolle straten, passeerde ik lachende, gelukkige mensen. Hoe dichter ik bij de plek kwam waar hij op me wachtte, hoe sneller mijn ziel zich haastte. Bij de laatste bocht haastte hij zich, passeerde mensen, rende tussen langzaam rijdende auto's door. Het wachtte niet op het lichaam dat langzaam been voor been glijdt. Mijn hart sprong uit mijn borstkas toen ik mijn bestemming bereikte. Seconden scheidden me van de belangrijkste ontmoeting van mijn leven. Ik stopte op mijn plaats. Hij stond recht voor me en keek om zich heen. Hij had me nog niet gezien. Ik haalde diep adem. Ik sloot mijn oogleden en toen ik ze weer opende, stond hij al voor me. Ik zonk in het blauw van zijn lachende ogen. Ik verstopte me in zijn wijd gespreide armen, mijn bevroren gezicht in zijn nek geklemd, ruikend naar een geur die ik gemakkelijk zou herkennen aan het einde van de wereld. 'Karina, Karina...', en zachte fluistering, gevolgd door een zachte kus op mijn voorhoofd.
Mijn ziel stopte na een lange omzwerving. Het liep niet meer zo ademloos als het vroeger deed. Ik kwam om de vrede te ontmoeten die ik had gemist. Plotseling was het leven weer zinvol. We waren allebei vergeten waar we het over hadden gehad, wat een onbelangrijk iets. Waarom we ons eigenlijk van elkaar afkeerden en verschillende kanten opgingen. Terwijl wij ongehaast door de stad liepen, rustig pratend en vrolijk glimlachend, realiseerden wij ons in plaats daarvan dat, waar een van ons ook heen ging, het einde van de reis nooit gelukkig zou zijn tenzij de ander daar met wijd open armen wachtte. Het kostte ons vele eenzame nachten, ongelukkige dagen, een leeg huis, om te begrijpen dat wij naar elkaar toegetrokken worden, dat wij zijn alsof wij centimeters van elkaar verwijderd zijn; dat wij elkaar begrijpen zonder woorden, dat die soms overbodig zijn, omdat een blik voldoende is om te begrijpen wat de ander voelt of denkt.
Ik begreep nog één ding: waar ik ook heen ga, ik wil altijd op dezelfde manier terugkomen. Het pad aan het einde waarvan de blauwe ogen van Maximiliaan mijn wereld zullen verlichten met geluk. Mijn ziel kan zich niet verheugen zonder hem, en ik besta niet zonder hem.
Blijf, Maximiliaan. Blijf voor altijd bij me.
Comments
- 24 juni
0- 22 juni
- Hide replies (1)
0- 23 juni
0- 20 juni
- Hide replies (1)
0- 20 juni
0- 20 juni
- Hide replies (1)
0- 20 juni
0- 20 juni
- Hide replies (1)
0- 20 juni
0