Bladerdruppeltjes.
Ken je de druppeltjes, bevroren op een blad?
Als kristallen, bollen, rondgeslepen, maar in je mond weer nat?
Daarin zit de kracht, de kracht van de natuur.
Ieder blad dat druppels draagt, heeft zijn eigen vorm, krachtig bevroren vocht, puur.
Telkens wanneer ik wandel, in de kille winterwind.
Wanneer het net gevroren heeft. Dan proef ik weer die druppeltjes en ben ik even kind.
Ik proef de kracht van de natuur en laat hem in mij overvloeien.
De kracht van wind, van vorst, van levenbrengend water, ik voel ze in mij groeien.
Verkwikt wandel ik dan verder en kijk met andere ogen.
Ik zie hoe wind de wolken stuwt, ervaar de kou die vocht verstilt, vocht waardoor wij groeien mogen.
Soms ben ik even in een bui om mijn krachten uit te testen.
Ik laat het stille water dooien, ik blaas de vrieskou uit een blad, ik raak bij een tak bevroren resten.
Zie hoe het leven weer ontspruit, knoppen groeien weer omhoog.
Blad ontstaat om straks te vallen. Gelukkig is het nu nog droog.
Ooit vallen druppels naar benee. Dan komt de vorst ze parels maken.
Loop jij dan even met mij mee om zelf ook echt vervoerd te raken?
De kracht van de natuur, ook jij kan hem verkrijgen.
Geniet van de natuur! Druppeltje voor druppeltje, je hebt de kracht, laat hem in je stijgen.
Tot we voldoende verzameld hebben, voldoende druppeltjes op een gloeiende plaat.
Comments
- 14 dec
1