Relaxed zit ik in mijn heerlijke koele auto, zomer of winter het maakt niet uit, want de airco staat altijd aan. Rustig wachtend voor het stoplicht en…ja hoor, opvlieger nummer zoveel dient zich aan. Ik zucht maar weer eens diep en laat het gebeuren. Mijn buik en het kuiltje in mijn rug worden bloedheet en langzaam voel ik de verzengende hitte omhoog kruipen richting mijn hals en gezicht. Mijn hart slaat op hol, voel het zweet uit al mijn poriën parelen en hoor het bekende gonzende en zoemende geluid in mijn oren voordat een opvlieger doorzet. Onrustig wiebel ik heen en weer op mijn stoel. Weer kan ik geen kant op, thuis kun je naar buiten vliegen in je hemdje maar voor een stoplicht staat dat zo raar. Doe je raam open, zou je zeggen. Dat helpt niet want een opvlieger komt van binnenuit. Het enige wat, gek genoeg, helpt is een waaier en die ben ik uiteraard vergeten. Waarom nou precies wanneer je stilstaat en niet terwijl je rijdt? Onder het rijden ben je afgeleid.
Inmiddels is de plek op mijn onderrug zo heet geworden, dat ik zeker weet wanneer je er een rauw ei op zou gooien, het zou stollen. Bij mijn bril, een stuk het zijraampje en links onderin bij de voorruit beslaat de boel, zoveel warmte pulseert er uit mijn lijf.
Ik voel dat ik bekeken word en wanneer ik opzij kijk zie ik dat de bestuurder van de auto naast mij, vol verbazing en ongegeneerd zit te bekijken wat er met mij gebeurd.
Een jonge kerel die waarschijnlijk nog van niets weet, omdat zijn vrouw nog ver van de overgang afzit. Wacht maar, jij komt nog wel, denk ik wrokkig. Een boze blik helpt niet en de sluimerende feeks, die altijd op de loer ligt tijdens de overgang, steekt haar kop op en voordat ik er erg in heb geef ik de man een middelvinger. De jonge kerel kijkt mij even verbouwereerd aan en wanneer het licht op groen springt, wil ik er waardig en soepel vandoor gaan. Die truc mislukt uiteraard, want tijdens een opvlieger kun je gewoon niet meer helder denken. Gevolg, al springend en stuiterend als een druppel op een gloeiende plaat, gaan auto en ik er vandoor. Jeetje zeg, dat is wel een spectaculaire exit en ik blijf strak voor me kijken, alsof ik iedere dag zo wegrijdt.
Bij het volgende stoplicht, wat natuurlijk ook op rood staat, sta ik weer naast de jonge kerel. Ik kan het niet laten! Met een schuin oog en een verhit gezicht, wat qua kleur goed bij het stoplicht past, kijk ik weer naar links. Hij is er lekker voor gaan zitten en geeft me een knipoog en een stralende lach van oor tot oor, als antwoord op mijn middelvinger. Oh my, hij is toch wel erg leuk en uiteraard lukt het mij niet om mijn lach in te houden. Een beetje sjans met een jonge adonis is toch wel goed voor mijn ego, dus met mijn zweterige rode boei, geef ik hem een lach terug die zo in een reclame voor tandpasta zou passen. Poeh poeh, daar krijg je dan ook wel weer een soort van opvliegertje van. Het licht springt op groen en voor alle zekerheid laat ik hem er als eerste vandoor scheuren. Mijn bozige bui is, als sneeuw voor de zon, verdwenen en het lukt zowaar om een stuk soepeler dan mijn vorige poging, weg te rijden. Mijn verhitte momentje bij het stoplicht is weer vergeten, de jonge adonis natuurlijk niet 😉
Comments
- 20 aug
- Hide replies (1)
1- 21 aug
0- 19 aug
- Hide replies (1)
2- 20 aug
0- 17 aug
- Hide replies (1)
2- 20 aug
0