Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Waarom een gezonde relatie met eten belangrijker is dan dun zijn

Soms zie ik mezelf in de spiegel en dan word ik ongelukkig van het beeld dat ik zie. Vroeger zou ik dan besluiten om een dag niks anders in m'n mond te stoppen dan Monster Zero, tegenwoordig weet ik dat ik dat niet moet doen.

Geschreven door Julius Eikmans
Gepubliceerd op: 19 juni 2021
6
110
9
Afbeelding door I yunmai via Unsplash

Hoe het begon

Content waarschuwing: in dit artikel ga ik in op de gedachten die door me heen zijn gegaan toen ik trekjes van een eetstoornis begon te vertonen. Voor sommige lezers kan dit een gevoelig onderwerp zijn.

Sinds ik me kan herinneren, heb ik problemen gehad met hoe zwaar ik was. Al op de basisschool, toen we één voor één uit de klas geroepen werden om op een weegschaal te staan voor de GGD, vond ik het spannend hoe veel ik zou wegen. Steevast ging ik hierna mijn gewicht vergelijken met dat van mijn klasgenoten. Nu hoorde ik meestal dat ik een paar kilo zwaarder was dan hen.

Wat ik niet wist, is dat dat kwam omdat ik langer was dan mijn gemiddelde klasgenoot. Altijd al ben ik een paar centimeter langer dan mijn leeftijdgenoten geweest, maar toen wist ik niet dat je gewicht kan verschillen met een paar centimeter. Ik dacht dat ik veel meer vet had dan de rest. Ik dacht dat mijn gewicht slecht was. Ik was nog geen twaalf jaar oud toen het eerste zaadje was geplant om mijn spiegelbeeld te haten.
Naar schatting lijden in Nederland jaarlijks ongeveer 200.000 mensen aan een eetstoornis. Eetstoornissen kunnen op elke leeftijd ontstaan, maar vooral anorexia nervosa en boulimia nervosa beginnen vaak in de puberteit of jonge volwassenheid. - www.voedingscentrum.nl
Flash forward naar 14 jaar, in een relatie met een jongen die dunner was dan ik. Het is heel makkelijk om je eigen lichaam dan te vergelijken met iemand anders' lichaam, dus dat deed ik ook. Ik zag dat ik vet had op plekken waar hij dat niet had. Mijn armen en benen waren dikker, op mijn buik kon je mijn spieren niet zien en bij m'n wangen kon je m'n gezicht vastpakken. Ik was 179cm lang en ik woog 66kg: een compleet normaal en gezond gewicht. Toch vond ik mezelf te dik en wilde ik afvallen.

Toen kwam ik er achter dat ik kon vasten

Het was november 2018, diezelfde jongen had mijn hart gebroken. Ik had de hele dag het gevoel dat er meerdere stenen in mijn maag zaten dus het lukte niet om te eten. Omdat ik elke dag op de weegschaal stond, had ik door dat ik heel snel gewicht aan het verliezen was. Op een soort verdraaide manier bracht het me voldoening om te zien dat het getal op de weegschaal van dag tot dag lager werd. In slechts een paar dagen werd ik 4 kilo lichter. (In inzicht achteraf weet ik dat het waarschijnlijk vooral vocht is die ik ben kwijtgeraakt, maar toen dacht ik dat dat vet was dat van mijn lichaam af was.) Ik raakte geobsedeerd met het steeds lager krijgen van dat cijfer, het werd een soort spelletje om te kijken hoe ver ik kon gaan.

Hierna kreeg ik, gelukkig, verschillende perioden dat ik weer aan het eten was. Het werd steeds moeilijker om een goede smoes te verzinnen waarom ik "geen honger had" tijdens het avondeten. Ook wist ik van binnen wel dat het een slecht idee was om niks te eten.

Het was alsof er om de paar weken of dagen een knopje om ging. Het ene moment was ik normaal, of zelfs extra veel aan het eten ter compensatie. Het andere moment at ik bijna niks. Vooral in de zomer vond ik het moeilijk om te eten, omdat iedereen dan mijn lichaam zou zien. Ik herinner me nog een keer dat we met de familie naar het strand gingen. Ik had me voorgenomen om niks te eten die dag, dat was me ook goed gelukt, tot mijn vader een zak chips opentrok naast mij. De drang om iets zouts te eten werd met de minuut groter en ik gaf op. Gelukkig maar, anders was ik zeker flauwgevallen in de hete zon.

Het idee dat ik dun moet zijn in de zomer en dat elk grammetje vet verkeerd is, leeft nog steeds in mij. Ongeveer anderhalve maand terug had ik besloten vanaf dan te leven op enkel Monster Zero en avondeten. Ik werk in een supermarkt en ik moest de winkel openen dus ik stond daar op de zondagmorgen vanaf 9:30. Tot 14:00 's middags heb ik drie Monster Energy gedronken. Dat is dus anderhalve liter. Voor de rest had ik niks op. Het deed me goed om van mijn manager te horen "moet je niet wat eten?", en om dan te zeggen "dat doe ik thuis wel". Eenmaal thuis at ik niet, totdat ik 's avonds een enorme vreetbui kreeg en een beker Ben&Jerry's naar binnen werkte.

Nu denk ik graag dat ik beter weet

Het hele grote contrast tussen niks eten voor het grootste deel van de dag, en veel eten 's avonds omdat ik dan een emotionele instorting had en binge-eten mijn enige troost was, is niet goed voor mij. Het grootste deel van de dag viel ik bijna om; Monster Zero bevat geen energie om op te kunnen leven. 's Avonds voelde ik me ook slecht omdat ik me schuldig voelde voor het overeten. In plaats daarvan is er een gezondere optie:

Eten wat ik wil, wanneer ik honger heb

Mensen zijn al heel lang aan het evolueren. Al miljoenen jaren werkt het "eten-wanneer-honger" systeem voor de mensheid. Ik heb me een beetje ingelezen en wat blijkt: het menselijk lichaam corrigeert automatisch in energieverbruik wanneer je minder gaat eten. Als je een dag niks eet, dan zal je lichaam ook minder energie verbruiken dan normaal en het nettoresultaat zal dan niet heel groot zijn (via Vox). Nadat ik dit hoorde, besloot ik om te gaan eten wat ik wil, wanneer ik dat wil. Mijn lichaam zal wel aangeven wanneer ik te weinig energie heb en een signaaltje geven dat ik honger heb. Op deze manier kan ik op een gezonde manier op gezond gewicht blijven.

Werkt het?

Kort antwoord: nee. Lang antwoord: ik eet nu relatief gezond. Af en toe eet ik een salade, ik krijg voldoende vitaminen binnen, ik drink een keer een ijskoffie als ik dat wil, maar ik ben nog steeds niet tevreden met hoe mijn lichaam er uitziet. Ik ben 17 jaar, 68 kilo en 180 cm: compleet normaal. Nog steeds word ik doodongelukkig met hoe ik er uitzie in de spiegel. Sinds de sportscholen weer open zijn, probeer ik daar regelmatig naartoe te gaan om vooral spieren te trainen. Ik merk dat mijn lichaam sterker wordt en ik vind dat fijn om te zien. Ik denk dat een combinatie van genoeg voeding, voldoende beweging, en training van mijn spieren er voor gaat zorgen dat ik meer comfortabel ben in mijn lichaam. Misschien schrijf ik een keer een deel twee om te kijken hoe het is gegaan.
6
Geschreven door Julius Eikmans
Gepubliceerd op: 19 juni 2021
6
110
9

Comments

  • 8 okt
  • 1
Kanjer nooit geweten en ijskoffie heb ik je nog wel
  • 8 okt
1
  • 19 juni
  • 1
Och, joh. Je klinkt als een gezonde jongen, met een prima gewicht.
Weet je.... het gaat om de binnenkant!
Ik ben ook niet de slankste, sterker nog: ik ben veel te zwaar, maar ik voel mij nu beter, en heb meer energie, dan wanneer ik vele malen slanker ben. Probeer jezelf niet te vergelijken met anderen, plak je spiegel af, kijk naar wat er in dat (gezonde!) lichaam zit!
Ik wens je veel sterkte en succes, en hoop dat je er uit komt!
1
  • 19 juni
  • 0
heel erg bedankt!!!
  • 19 juni
0
  • 19 juni
  • 1
Mooi geschreven. Hier was afvallen jarenlang geen optie. Ik had er geen last van, was stevig dat wel en eigenlijk ook veel te zwaar, maar dat had ik niet zo door. Plots kwam er een verlangen tot anders eten. Meer puur natuur ( snoepen deed ik al niet) en voor dat ik het wist vlogen de kilo's er spontaan af.
  • 19 juni
1
  • 19 juni
  • 1
Goed geschreven. Het kan soms een heel gevecht zijn tussen jouzelf en het beeld dat je over jezelf hebt geschapen.
1
  • 19 juni
  • 0
precies! Bedankt voor je steun
  • 19 juni
0
  • 19 juni
  • 0
Mooi artikel. Ik herken mezelf er ook in en ik heb besloten dat mijn gezondheid voor mijn eigen beeld staat en dat ik hoe dan ook mooi ben. Al is dat soms moeilijk te geloven.

Ik ga je volgen, volg je me terug?
  • 19 juni
0
Laad meer

Recente en relevant artikelen