Voor een extra inleving in mijn ‘nachtmerrie’ luister naar het audio fragment gelinkt:
Ik ga verder met het verzorgen van mezelf om de dag door te komen. Ik woon in een huis of appartement. Ik ga naar mijn dagelijkse besteding. Ik kom de deur uit en stap snel mijn auto in aangezien het regent. De rit er naar toe is net zo depressief zoals het wakker worden van mijn slaap in de ochtend. Ik staar voor me uit terwijl ik rijd in de auto, hopende dat er misschien een einde komt op wat voor manier ook, omdat ik het niet durf om mezelf iets aan te doen omdat ik niet zou weten wat er met de mensen om mij heen zou gebeuren als ik zoiets daadwerkelijk zou doen, wat hun gedachtes zijn, of ze mij konden redden? Maar dan bedenk ik me, dat zouden ze waarschijnlijk ook denken als ik zou doodgaan in een auto ongeluk. ‘Wat nou als ik haar had gebracht?’ ‘Wat nou als ze die avond ervoor bij mij sliep en vanuit hier reed?’ ‘Wat nou als ik haar vandaag thuis had laten blijven? Zoals ze wel eens deed wanneer zij zich mentaal niet goed genoeg voelde? Ik zag het nog aan haar dat het niet goed ging, maar ik vroeg er niet naar..’
Ik kom aan op mijn bestemming. Ik begin met mijn werkzaamheid. Weer opnieuw nadenkend over van alles, wat heeft het allemaal voor nut? Ik kan met niemand praten, althans, dat gevoel heb ik. Ik weet van binnen dat ik met iedereen wel kan praten, maar toch zal het niks uitmaken. Ik weet dat ik zo blijf denken. Ik dacht ooit dat het weg zou gaan, maar het is er al jaren. Dag in, dag uit. Het leven wordt je geschonken, wat je ermee doet is aan jou. Wat ik erover denk is al duidelijk, ik koos er niet voor en vraag me af waarom het aan mij werd geschonken. Ja ik zou blij moeten zijn dat mijn lichaam goed functioneert, ja ik zou blij moeten zijn dat ik een dak boven mijn hoofd heb, ja ik zou blij moeten zijn dat ik een auto heb om overal naar toe te kunnen rijden. Ik zou moeten blij zijn, maar toch heb ik mijn nare gedachtes die mij iedere dag toch weer omlaag halen.
Ik ga in de avond na mijn dagelijkse besteding ergens wat drinken met een aantal vrienden, ik ben blij dat ik ze heb maar toch voel ik me niet helemaal mezelf, dit is al weken, maanden misschien wel jaren aan de gang. Iedere keer als er iemand wat tegen mij zegt moet ik weer uit mijn gedachten springen aangezien ik onbewust er toch weer over na denk. ‘Ik vroeg hoe jou dag was?’ waarop ik antwoord ‘Oh sorry, ik moest ergens aan terug denken. Mijn dag was prima en die van jou?’ de rest kan iedereen wel zelf invullen, het gesprek voert verder en er worden onderwerpen veranderd en praten over van alles en nog wat. Na een tijdje nemen wij allemaal afscheid van elkaar en gaan we naar huis. Ik stap de auto in en zet de radio op stil, ik hoor de regen op de auto, het regent al de hele dag. Dit is echt een typische herfstdag. Ik rij naar huis en weer precies dezelfde gedachtes komen in mij op zoals deze ochtend..
Einde A. Ik ben bijna thuis en bevindt me op het 80 stuk wat dicht bij mij thuis is. Ik merk dat de auto begint te slippen, ik probeer het stuur zo recht mogelijk te houden en kalm te blijven maar dan zie ik dat er een andere auto van de tegenrichting op mij af komt, shit, ik ben de controle over de auto kwijt en dan hoor ik een harde knal. Ik wordt wakker, de auto ligt gekanteld, ik hoor sirenes en stemmen, er is veel licht van andere auto’s en zwaailampen, er proberen een aantal mensen mij veilig uit de auto te krijgen, ik hoor iets zeggen.. maar ik kan er niks uit verstaan. Het is te luid, of is het toch dat ik op het moment te zwak ben om iets goed mee te krijgen? Dan wordt alles zwart voor mijn ogen en hoor ik niks meer.
Dan word ik wakker, waar ben ik? Dit is niet mijn bed of mijn huis? Als ik naast mij kijk zie ik iemand zitten, de persoon merkt dat ik wakker word en roept de dokters. Ik raak in de war en krijg wat steken in mijn hoofd, ik denk dat dat misschien de reden is dat ik in een ziekenhuis lig.. De dokters komen binnen en een aantal assistentes, ze vragen aan de persoon om de ruimte te verlaten. Vervolgens komt er een dokter wat onderzoeken doen bij mij, hij bekijkt mijn ogen, hij vraagt hoe ik me voel en alle overige onderzoeken die nodig zijn. Ik vraag wat ik hier doe, waarop de dokter zegt dat ik moet proberen om te herinneren wat er is gebeurd. Ik probeer na te denken maar niks komt in mijn hoofd op, ik zeg dat ik het niet weet maar dat ik veel pijn heb. Hij beantwoord me dat het lijkt dat ik geheugenverlies heb van een auto ongeluk wat vorige week dinsdag is gebeurd. Ondertussen begin ik een lichte paniekaanval te krijgen, de dokter probeert mij te kalmeren met zijn woorden dat zij mij zullen helpen om hier weer boven op te komen. Er zijn op dit moment zoveel gedachtes in mijn hoofd dat ik er geen een enkele uit kan benoemen. Ik ben bang.
Einde B. Ik rij mijn straat in, stap uit de auto en ga naar binnen. Ik sluit de deur af aangezien ik vandaag toch niet meer naar buiten ga en leg mijn spullen neer op tafel. Ik ga zitten aan de tafel en kijk voor me, dit gebeurt voor een tijdje. Ik besluit om te gaan douchen aangezien morgen weer een nieuwe dag is en weer verder moet met mijn leven. Na het douchen doe ik mijn pyjama aan en maak ik thee, ik neem mijn thee mee en ga op de bank zitten en kijk weer een tijdje voor me uit en merk weer dat mijn hoofd vol zit met gedachtes, het lijkt alsof ik nooit een rust moment heb en wanneer ik het wel heb merk ik er niks van omdat het zo zelden gebeurt. Ik zet de tv aan en kijk er naar als een zombie. Dit is dan mijn avond na mijn dagelijkse besteding en nadat ik wat ben gaan doen met een aantal vrienden. Weer opnieuw een dag waarop ik alleen dichter bij kom op de dag dat ik dood ga. Na een tijdje zet ik de tv uit, ruim ik mijn mok op en ga ik naar de badkamer, poets mijn tanden en ga dan naar mijn bed toe, hier ga ik op zitten, ik doe mijn sloffen uit en ga in mijn bed liggen. Ik zet mijn wekker voor de volgende dag op mijn telefoon en zie dan een nieuwsbericht in mijn meldingen. ‘Auto-ongeluk op de Alexanderlaan’ Ik lees het bericht even en zie dat er minimaal één zwaar gewonde is, de auto raakte van de weg en is tegen een boom geknald. Dat had ik kunnen zijn.. Ik hoop voor de persoon dat die er levend uitkomt denkend aan alle nabestaanden. Ik hoor de regen nog steeds tikken op mijn raam.
Comments
- 16 juni
0- 8 mei
0