Waar er meestal in de na middag nog wel mensen over hun balkons heen hingen. Heerste er nu een sombere stilte in de stad. Geen fleurige prularia aan waslijnen in de tuin. Geen posters of graffiti op de muren. Alsof er een vloedgolf alles schoongewassen had, en alleen de stilte na had gelaten. Daar stond hij dan te roken, tussen de druppen door een hijs. En dan zonder plan op handen de rook achterna. Hij zou wel zien waar deze dag hem nog zou brengen. Onder een dik pak wolken doken de meeuwen langs elkaar heen. Hij voelde ze loeren naar de kruimels in zijn zak. Hij trok zijn pet over zijn ogen en vervolgde zijn weg door de verlaten straten van de stad. En toen het avond dreigde te worden klonk ergens in de verte ineens muziek achter de ruiten. Waar hij gerust naar binnen kon kijken omdat ze hem toch niet zagen.
Het nawater sputterde van de daken. Klotste wat rond in de dakgoten. Voordat het in haar geheel naar beneden stortte. Recht zijn nek in en helemaal naar beneden. Als of iemand een rakketje langs zijn huid liet lopen, waarvan het gesmolten overblijfsel in zijn ondergoed bleef kleven. Het was zijn dag niet, dan maar nog een peukje. Verder de stad in, misschien waren de winkels al dicht en had hij zich gewoon in de tijd vergist. Hij schoot een snelle blik omhoog, hopende dat de meeuwen hun honger reeds elders gestild hadden. Toen hij plots met zijn smoel zo de straat op struikelde. Zijn voet was ergens blijven haken en nou ging hij met volle borst ten onder. De klap gelukkig opgevangen door de vuilniszakken die niet meer in de vuilnisbakken pasten. Vloekend en verlegen strompelde hij overeind. Met de schaamte van een kat keek hij vluchtig om zich heen. Niet wetende of hij juist wel of niet op de ogen van een ander hoopte. Maar zoals eerder had niemand hem nog gezien.
Met hebberige handen rukte hij de zakken aan stukken. Maar het was nog steeds zijn dag niet. Alle vuilniszakken zaten vol met bladafval. Iets wat hij niet wilde geloven tot het laatste blad bekeken was. Hij raapte de flarden bij elkaar en propte ze met gemak nog in de afvalbak. Daarna schopte hij net zo lang de stapels bladeren omver, tot er geen stapel meer kon staan. En de stad was er schoner om. Daarna ging hij weer verder, hij zou het vandaag nog niet verliezen. Dus hij draaide zijn pet om, stak nog een peuk aan en besloot om naar de haven toe te lopen. Waar mannen met een lach zo fout als de zijne, ook net deden of ze heel hard moesten werken voor hun boterham. Terwijl het dezelfde mannen waren die de hele dag over hun balkon heen hingen schreeuwen. Die mannen waren dezelfde meeuwen die zo hongerig naar zijn zakken hadden gegraaid. Die troep en trijf in hun tuin tentoonstelden als het tafeltennissen weer op TV was. Maar helaas ook in de haven was geen schipper nog een stripper te bekennen. Maar tot zijn nog grotere ongenoegen, ook geen schepen. Niets om nog even naar te kunnen kijken. Geen schreeuwende zeebonken die hun wijven zo graag ontwijken met het strijken van hun zeilen. Maar wel weer diezelfde melancholische meeuwen, die om de kruimels krijsen.
Er ligt enkel een bootje, en in dat bootje een brief. Er staat simpelweg beschreven waarom de anderen niet bleven in een taal die hij niet sprak. Het was dan maar een woord, maar vertalen was niet zijn vak. Hij was zelf meer van het verdwalen en kon dus de betekenis ook niet bepalen. Toch besloot hij vast te roeien, even met de zilte tong te stoeien. Maar hoe ver hij ook zou gaan, hij zag niemand aan die oevers staan. Geen bekend gezicht of licht achter de golven. Dus besloot hij om maar ergens aan te meren. Vloekend sleepte hij zijn boot aan wal, terwijl zijn aansteker een laatste vonk uitsloeg. Het was zijn dag niet, en dat zou het ook niet worden. Thuisgekomen maar de rest nog niet gevonden. Behalve het woordje Croatoan op het briefje, was het alsof ze nooit bestonden.
Comments
- 20 juli
0