Om heel eerlijk te zijn heb ik, ondanks dat ik een vrij dikke huid heb door mijn levenservaring, het niet drooggehouden tijdens het lezen van de eerste hoofdstukken van dit boek door hoe heftig de informatie in dit boek is. Ik trek me het leed van anderen erg aan en dit boek geeft een realistischer beeld van hoe alles eraan toeging in die tijd dan alles wat ik ooit op school te horen heb gekregen. Hier een aantal passages:
“Wanneer wij, kleine negerjongens, kinderen of kleinkinderen van slaven, op school les in de Vaderlandsche Geschiedenis kregen, dan was dat natuurlijk de geschiedenis der blanke krijgslieden. Voor de klas stonden de eerwaarde Tilburgsche broeders en onderwezen ons in de heldendaden van Piet Hein en de Ruiter, van Tromp en de Evertsen en Banckert. Wij, zwarte kinderen op de achterste banken (de voorste waren bestemd voor zoons en dochters van Europeanen) martelden onze hoofden om er de jaartallen van Hollandsche, Beiersche en Bourgondische Gravenhuizen in te pompen.”
“Wij, die de namen van de opstandelingen Bonni, Baron en Joli Coeur tevergeefs in onze geschiedenisboekjes zochten, beijverden ons om vlug en nauwgezet voor het examen de namen en jaartallen op te dreunen der Nederlandsche gouverneurs, onder wier bewind men onze vaders als slaven ingevoerd heeft. En het systeem werkte. Geen beter middel om het minderwaardigheidsgevoel bij een ras aan te kweeken, dan dit geschiedenisonderwijs waarbij uitsluitend de zonen van een ander volk worden genoemd en geprezen.”
“Daarom wil dit boek trachten het zelfrespect der Surinamers op te wekken en voorts de onjuistheid aantoonen van de vredesbedoelingen der Hollanders ten tijde der slavernij.”
Het is belachelijk dat meer dan 60 jaar nadat dit boek uitkwam, ik gedurende mijn schoolperiode alsnog hetzelfde vertekende beeld meekreeg van de Nederlandse geschiedenis door gebrekkige informatie in mijn studieboeken. Wat ik liever had gehoord, was bijvoorbeeld het volgende (wat ik eerst als bijzonder en schokkend ervaarde, maar al snel meer dan logisch vond):
Gevluchte slaven die zich in de bossen vestigden werden ‘marrons’ genoemd (afgeleid van woorden voor ‘verwilderd’). De Nederlanders noemden hen regelmatig het ‘gespuis’. Toen in de achttiende eeuw de Fransen de Nederlanders aanvielen in Paramaribo, waren vrouwen en kinderen van slavendrijvers gedwongen de bossen in te vluchten. Deze vrouwen en kinderen is, in Antons woorden, “geen haar op hun hoofd gekrenkt geworden”. Daarbovenop hebben de marrons hen toen de kust weer veilig was de weg terug gewezen vanuit de bossen naar de plantages.
Compassie en empathie zijn de kernwaarden die een mens mens maken.
Hier kan iedereen wat van leren. Ik blijf het zeggen: compassie en empathie zijn de kernwaarden die een mens mens maken. In mijn ogen zijn deze personen juist helden geweest die in onze geschiedenisboeken opgenomen hadden moeten worden, evenals de opstandelingen, degenen die voor vrijheid vochten, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor hun (toekomstige) lotgenoten. Ik vind dat het tijd is dat het verbloemen in klaslokalen van de gruweldaden van zogenaamde helden uit de Nederlandse geschiedenis ophoudt. De verkeerde figuren worden geëerd. Laten we zorgen dat de ware helden niet in vergetelheid raken.
Comments
- 30 juni
0- 26 juni
- Hide replies (1)
1- 27 juni
0- 26 juni
- Hide replies (1)
1- 27 juni
0- 26 juni
- Hide replies (1)
1- 27 juni
0