49 jaar
Monie nam nog een hap van haar warme appeltaart met slagroom. Het zou voorlopig weer de laatste worden. Ze wist het nu zeker. Afvallen ging ze. Wéér afvallen. Dit moest echt haar laatste keer worden. Ze was het zo moe. 50 jaar wordt ze dit jaar, over zes maanden, dat is 26 weken. Dat zou theoretisch een kilo of 10 kunnen zijn, dan was ze op de helft. Ze was voorbereid, het nieuwste kookboek van de bekende afslankgoeroe gekocht. De boodschappen gehaald, haar man ingelicht. De weegschaal afgestoft en de batterij gecheckt.
50 jaar
Niet gehaald, de doelstelling. Geen 10 kilo afgevallen, niet eens vijf kilo. Nee, voor het weekend één kilo kwijt, na het weekend 1.5 kilo erbij. Ze was zo zwak. Haar man lachte haar uit. Hij had het voorspeld dat het niet ging lukken. Het was poging zoveel. Niet te tellen hoeveel pogingen er waren geweest. Hij zei: 'ik hoop niet dat er nog meer pogingen komen, want ik ben het zo onderhand echt zat, dat lijnen van je. Accepteer toch hoe je bent, wat je bent en hoe je eruit ziet.' Hij had makkelijk praten, hij kon eten wat hij wilde. Oké, hij sportte iedere dag minstens één uur. Maar dan nog. Nee, ze had geen zin in het feestje wat voor haar georganiseerd was. Dat ze ernaartoe ging dat was evident. Dat moest. Ze mocht niet kinderachtig zijn hierin. Ze liep de keuken in en zag het kookboek van die afslankgoeroe. Die glimlach, grrr, ze haatte die glimlach. Alsof afvallen zo makkelijk en leuk was. Nou het was een crime.
51 jaar
Ze nam een hap van haar warme appeltaart met slagroom. Monie wist dat ze dit één keer per week ging eten. Ze vond dit zo lekker. Crimineel lekker, zei ze wel eens. De auto stond geparkeerd in de parkeergarage. Ze was weer eens naar de grote stad gereden om kleding te kopen. Op het platteland kon ze wel de hoogst noodzakelijke spullen kopen, maar geen leuke en betaalbare kleding. Ineens zag ze haar lopen, die afslankgoeroe. De vrouw die ze zo haatte. De vrouw waarvan haar man steeds zei, dat is een leuk mens. Kijk daar is ze weer op de tv. Oké die stem daar zou ze wat aan moeten doen, maar niemand is perfect. Wanneer ga je dat dieet weer volgen. Waarop zij zei: 'nooit meer, ik ben al dat lijnen zat.' Gemiddeld lijnt een vrouw 10 jaar van haar leven, nou zij ongeveer 30 jaar. De balen had ze ervan. Ze had zich voorgenomen om echt nooit meer te lijnen en nu begon hij weer over dat mens.
55 jaar
Ze was nog nooit zo slank geweest. In al die jaren had ze eindelijk de moeite genomen om te af te vallen en te gaan sporten. Ze had er ook nog nooit zo goed uitgezien. Daar waren het prima jaren voor geweest. Zonder man weliswaar, die was af en toe op bezoek gekomen. Hij was haar man niet meer. De bezoeken waren geweest om ervoor te zorgen dat ze de benodigde papieren tekende. Zoals de echtscheidingspapieren, de boedelscheidingspapieren en meer van dat soort zaken. De poort ging open en nu was ze een vrije vrouw. Een rijke, vrije vrouw.
51 jaar – 55 jaar
Toen ze haar zag lopen, die afslankgoeroe werd het een beetje zwart voor haar ogen. Ze stapte op de vrouw af en vroeg haar om een handtekening. De afslankgoeroe had geen pen, zij wel, in haar auto. De afslankgoeroe ging mee en ging op de passagiersstoel zitten. Ze deed de deur dicht. Stapte snel in de auto, vergrendelde de deuren en reed weg. De afslankgoeroe wist niet wat haar overkwam. Ze zei tegen haar: 'kop naar beneden en waag het niet om aandacht te trekken.. Ze was zo boos, zo vreselijk kwaad op dat mens. Echt een beestachtige woede kwam naar buiten. Buiten de stad aangekomen, zei ze tegen de haar, 'kom maar weer rechtop zitten'. Zij deed dat en was blij want ze kreeg kramp in haar rug. De afslankgoeroe wilde praten, maar Monie zei: 'houd je mond maar, want ik wil je stem niet horen, daar krijg ik kippenvel van, zo vreselijk is die stem van je.'
Ze dacht, laat ik mijn mond maar houden, doen wat je ontvoerder van je wilt. Meewerken, dat was haar geleerd. Want heel vreemd, ze was hier al op voorbereid.
Bij het huis aangekomen trok ze haar gijzelaar uit de auto en nam haar mee de kelder in. Een vieze kelder, met spinnen en pissebedden. Het kon haar niet schelen. Ze zette haar op het veldbed en zei: 'zo voorlopig is dit je huis, maak geen geluid, hier is een emmer voor je behoefte en je ziet me wel weer verschijnen, en geen geluid. Wanneer je geluid maakt, snij ik je strot door. Ze liep de kelder uit en deed deur op slot. Snel naar de keuken voor een slok water. Ze was dit niet gewend van zichzelf. Normaal gesproken was ze niet zo, ze was nooit boos, nooit zo gewelddadig. Nee, kalm was ze. Ze snakte naar warme appeltaart met slagroom. De ingrediënten bij elkaar zoekende, bedacht ze ineens, wat moet ik nou met haar. Op het nieuws werd er al melding gemaakt, dat de afslankgoeroe weg was. Er waren getuigen die beweerd hadden dat de afslankgoeroe in plaats A was gesignaleerd andere beweerden dat ze in een beautycentrum zat om eens lekker te ontspannen, weer andere wisten zeker dat ze haar hadden gezien in een rode auto. Terwijl Monie de appels stond te snijden, kwam er een boosaardige glimlach op haar lippen. Niemand had gezien wat er gebeurt was, mooi. Ze ging dit varkentje eens wassen. En wanneer ze klaar met haar was, kon ze gaan. Zou ze haar vrij laten.
Na een week,
'Eet nou toch mens, je drinkt alleen maar. Waarom eet je nou niks? Het mag hoor, het kan geen kwaad.' De afslankgoeroe hield haar lippen op elkaar. Ze zei niets, keek alleen maar met grote ogen naar haar. Monie deed haar best, maakte de borden mooi op, gaf op tijd haar eten, maar de dieetgoeroe at niets.
Het afslankgoeroebevrijdingsfront liet van zich spreken. Het front eiste de vrijlating van de afslankgoeroe. De politie vond het ook maar vreemd, geen spoor, geen losgeldeis. Niets, ze hadden alle aanwijzingen nagetrokken, maar de afslankgoeroe werd niet gevonden. Haar man had een dramatische oproep gedaan op de tv, met de kindjes erbij. Het was een tranentrekker van het eerste uur, maar niets, geen teken van leven. Het leek wel of de ze van de wereld was verdwenen. Er werden mensen geïnterviewd die desperaat waren. Ze wisten niet hoe ze nu verder moesten lijnen. Vele acties werden op touw gezet. Mensen gingen op eigen houtje zoeken. Ze wisten niet waar, het was de beruchte speld. Helderzienden werden ingezet, de één wist dat ze naar Frankrijk was vertrokken, man, kinderen en de rest van haar leven achter latend. Een ander wist zeker dat ze was verdronken. Er werd een duikploeg geregeld van de brandweer. Maar er werd niets gevonden, hooguit een fiets of linker onderbeen, die duidelijk van een man was geweest. DNA onderzoek bracht uitsluitsel, het was van een man, maar welke man, dat werd uiteindelijk ook nog onderzocht. Het hele land was in rep en roer. Dit was ongekend. Na een week of vijf ging iedereen weer over tot de orde van de dag. Sporadisch kwamen er nog berichten. Soms kwam er een bericht dat ze in een harem was gezien in Jordanië, maar dit bericht werd direct afgedaan als flauwekul.
De afslankgoeroe was zo zwak, na zeven weken niet eten, alleen maar drinken. Monie had wel smoothies gemaakt met roomijs/fruit/vezels dus de dieetgoeroe overleefde de weken. De dieetgoeroe kon niet meer lopen, bijna niet meer praten. Ze stelde een vraag, 'waarom heb je me hier vastgehouden?' Praten kostte zichtbaar moeite. 'Waarom heb je me die maaltijden voorgeschoteld?'
'Ik heb je gekidnapt omdat ik je zo haat. Jij hebt zo makkelijk praten. Laat de honger maar kloppen in je maag, dan val je af. Wees sterk, beheers je en vooral, eet wat ik in mijn boekje heb geschreven, dan val je zeker af.'
De afslankgoeroe zei: 'maar dat is toch ook zo.'
'Ja natuurlijk is dat zo. Maar het is zo makkelijk, jij bent slank, weet niet wat het is om je hele leven te lijnen.'
'Dat is zo, ik heb wel wat overgewicht gehad, maar niet zoveel.' De afslankgoeroe legde haar hoofd neer, en ademde moeizaam. Af en toe viel haar adem weg.
Monie vroeg nog, waarom heb je nou niet gegeten, dan was je niet zo verzwakt geweest. De afslankgoeroe zei: 'ik wilde wel, maar ik lust helemaal niet wat je me voorgeschoteld had.'
'Hé, dat zijn gerechten volgens je eigen recepten, van je boek. Ik heb exact het boek gevolgd, je eigen boek.'
'Maar ze zagen er zo vies uit, zo zag het er niet uit in het boekje.'
Monie zei: 'dus je vind ze ook vies?' 'Ja', zei de afslankgoeroe.
'Waarom heb je ze dan in het boekje gezet?'
'Omdat ik dacht dat ze lekker waren.'
'Dus je hebt ze zelf niet geproefd? '
'Nee', zei de afslankgoeroe en dat was haar laatste woord. Monie had het niet in de gaten en sprak eigenlijk nog verder. Totdat ze zag dat haar gevangene was overleden.
In een verklaring gaf Monie toe dat ze de afslankgoeroe had gekidnapt. Monie wilde wraak nemen, haar de gerechten laten eten en proeven. Zodat die zelf kon proeven dat ze vies waren. Niet te eten. Dat ze het hélemaal niet wou eten, begreep Monie eigenlijk niet. Want ze was van plan geweest om haar vrij te laten na die zeven weken. De afslankgoeroe hoefde dan alleen maar een verklaring te tekenen, dat ze nooit meer een boekje zou uitgeven en stil zou gaan leven in Frankrijk. Ze had die verklaring al op papier gezet. Ze had nooit verwacht dat de ze zou sterven. Zelfs de warme appeltaart met slagroom at ze niet. Buiten het gerechtsgebouw werd Monie bekogelt door de laatste aanhangers van het afslankgoeroebevrijdingsfront met rotte eieren en rotte tomaten. Ze waren boos, want hun afslankgoeroe had hun van hun overgewicht af geholpen. Had hun een ander leven gegeven. Nu moesten ze weer op zoek naar een andere afslankgoeroe. Monie werd ook bekogelt met bloemen. Door mensen die zo blij waren dat ze bevrijd waren van de afslankgoeroe. Eindelijk konden ze weer hun eigen gerechten koken. Los van het afvallen. Weg ermee. Gewoon maat houden en zelf kiezen wat ze wilde eten die dag, zonder vast te zitten aan het juk van een afvalprogramma.
Het vonnis werd geveld. Drie jaar en TBS. De rechtszaak was snel en de rechter vertelde koel de uitspraak. Monie werd meegenomen naar het huis van bewaring. Daar aangekomen was het eerste wat ze vroeg of ze in de keuken mocht werken en een computer. Dat werd toegestaan. In die drie jaar ontwikkelde ze een afvalprogramma waarmee je per week een pond afviel, lekker kon eten.
De medegevangene van het huis van bewaring waren er blij mee. Het personeel ook, ze waren blij met Monie en hoopte stiekem dat ze langer bleef. Iedereen at hun bord leeg en zij werd hun afslankgoeroe. Want tot nu toe was er nog niemand geweest die had gezegd, eet gerust één keer per week, warme appeltaart met slagroom. Monie wel. En ze werd geëerd en gehuldigd. Haar boekje werd uitgegeven. Het werd een succes. Zelf de mensen van het toenmalige afslankgoeroebevrijdingsfront kochten haar boekje. Ze werd er multimiljonair mee. Haar man had spijt als haren op zijn hoofd dat hij van haar was gescheiden. Na haar straf kwam Monie op tv en op de radio. Ze werd bejubelt maar ook beschimpt. Ze maakte nog een boek en startte een tijdschrift. Tot de dag dat ……….
DISCLAIMER: dit verhaal is een verzinsel van mij. Naar mijn beste weten is het nog nooit in werkelijkheid gebeurd.
Dit verhaal is in 2009-2010 geschreven.
Dank je wel voor het lezen van dit artikel. Nieuwsgierig naar meer recepten? Scan de QR code voor meer ...
QR Code
Kun je de QR code niet scannen. Geen probleem hieronder staat mijn naam. Klik daar op en je komt op mijn overzichtspagina.
Comments
- 6 dec
- Hide replies (1)
1- 7 dec
0- 17 nov
- Hide replies (1)
1- 17 nov
0- 17 nov
- Hide replies (1)
1- 17 nov
0- 16 nov
- Hide replies (1)
1- 17 nov
0